Του Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων Αποστόλου
Ενα θέμα που απασχολεί τις μέρες μας σε εκκλησιαστικό επίπεδο είναι αναμφισβήτητα το λεγόμενο Ουκρανικό. Οσο κι αν προβάλλεται ως πολύπλοκο, οι αληθινές διαστάσεις του νομίζουμε ότι είναι αρκετά απλούστερες.. Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, έχει ιστορικά την υπερόρια ευθύνη. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Το αποδεικνύουν τα έγγραφα και οι πράξεις. Ο χρόνος της Εκκλησίας, εξάλλου, είναι διαφορετικός από εκείνο που φανταζόμαστε στην καθημερινότητα ως «επικαιρότητα». Περιλαμβάνει ωρίμανση συνθηκών, έχει στόχο την πνευματική ωφέλεια του λαού του Θεού. Αυτή η εκκλησιαστική «σκοπιμότητα», άδικα ή κακόβουλα, εκλαμβάνεται ως «πίεση από κοσμικούς παράγοντες». Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, όμως, έχει αποδείξει στην ήδη 27ετή Πρωθιεραρχία του ότι δεν συμβιβάζεται με τέτοιες καταστάσεις. Είναι ο Πατριάρχης της εκκλησιολογίας και του «εκκλησιαστικώς σκέπτεσθαι και ενεργείν». Εφτασε, λοιπόν, η ώρα, έπειτα από πολυετή σκέψη, να προχωρήσει η Εκκλησία στην τόσο ποθητή, από τον ουκρανικό λαό, επίλυση αυτού του ζητήματος, έχοντας διαπιστώσει πως οποιαδήποτε άλλη προηγούμενη ενέργεια δεν καρποφόρησε.
Η συνέπεια στην ίδια την αυτοσυνειδησία του θεσμού αποδεικνύει ότι η Μήτηρ Εκκλησία δεν επηρεάζεται από το «ποιος έχει την κοσμική εξουσία με το μέρος του» ή «ποιος έχει τα χρήματα» ή ίσως «ποιος είναι σε θέση να θέλει να κατευθύνει επικοινωνιακά την κοινή γνώμη», αλλά πράττει, πάντοτε, βαδίζοντας στην ίδια πορεία που χάραξαν οι Πατέρες τόσους αιώνες. Αυτήν την ευθύνη αναγνώρισαν και τίμησαν διαχρονικά οι Πρεσβυγενείς Θρόνοι που πάντοτε προσέβλεπαν στον Κωνσταντινουπόλεως για τέτοιου είδους ζητήματα. Εχουν ευθύνη οι Προκαθήμενοί τους και σήμερα, να στέκονται ακλόνητοι κοντά στις ενέργειες και πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου, όντες επάξιοι συνεχιστές ενός παρελθόντος που αποτελεί κομμάτι της ζωντανής ιστορίας μας, την οποία, είμαι σίγουρος, ότι δεν επιθυμούν να αμαυρώσουν.
Οσον αφορά τα νεότερα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, αυτά αποτελούν την ισχυρότερη απόδειξη τόσο της έγκοπης μέριμνας της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας όσο και της ευθύνης της να απονέμει, κατά την κρίση της, αυτήν την εσωτερική ανεξαρτησία, υπό το ξεχωριστό εκκλησιαστικό-ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής. Να σημειωθεί εδώ ότι τα περισσότερα «Αυτοκέφαλα» προέκυψαν από σχισματικές καταστάσεις αλλά η στοργή και η αγάπη της Πρωτόθρονης Εκκλησίας καλύπτει πλήθος αμαρτιών για χάρη του ποιμνίου.
Το Φανάρι είναι πηγή Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου, έχει αποφασιστικό ρόλο ενδορθοδόξως, δεν είναι διακοσμητικό ή μουσειακό είδος. Είναι υποχρεωμένος ο Πατριάρχης, απέναντι πρώτα στη διάσταση της ευθύνης και μετά στο προνόμιο της υπερόριας δικαιοδοσίας, να διακονήσει την αλήθεια, να υπερασπίζεται το όποιο ποίμνιο και εν προκειμένω πάνω από 20.000.000 αδελφών μας που ζούσαν μέχρι χθες στο σχίσμα. Αντέχει η συνείδηση ενός Πατριάρχου που σέβεται τον εαυτό του, την αποστολή του, την παράδοση, να πολιτεύεται, χάριν μιας τάχα εκκλησιαστικής διπλωματίας, κωφεύοντας στις εναγώνιες φωνές του λαού; Ο εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως οφείλει να είναι ο αληθινός πρόβολος της αλήθειας του Χριστού.
Η ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου δεν αποτελεί ούτε «πείσμα», ούτε «πόλεμο», ούτε «εγωισμό». Είναι ο σεμνός, ο θυσιαστικός αγώνας ενός Πατριάρχου να υπηρετήσει την αλήθεια την οποία υποσχέθηκε ενώπιον Θεού και ανθρώπων να υπηρετεί. Αυτή είναι τελικά η εκκλησιαστική ειρήνη, όχι μία ειρήνη ψεύτικη και υποκριτική, αλλά μία ειρήνη που εδράζεται πάνω στην παρακαταθήκη που κληρονομήσαμε και την οποία δεν προτιθέμεθα να προδώσουμε. Τιμάμε αυτούς τους αγώνες του Πατριάρχου, στεκόμαστε στο πλευρό του, ζούμε τις αγωνίες του και δεν εγκαταλείπουμε αυτό το θεοπρόβλητο έργο επιθυμώντας να το παραδώσουμε με καθαρή συνείδηση στις επόμενες γενιές. Αυτή είναι μια ακόμη ευθύνη ενός θεσμού που έχει παράδοση και ιστορία, που έχει συνέπεια και συνέχεια.
