ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΩΝ ΖΩΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΩΝ ΖΩΩΝ 

ὑπὸ

Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

“Ἐνταῦθα κεῖται μόσχος, 

ὤν προλαβὼν ὁ θάνατος, 

οὐκ ἔασεν βοῦν γενέσθαι.” 

(Σταυρουπόλεως Μάξιμος) 

Ὡς γνωστόν, τὸ θέμα τῆς Ζωοφιλίας ἀναθρώσκει καὶ πάλιν σήμερον, παθολογικῶς. Οὕτως ἐμφανίζει ἐκτροπὰς λίαν εὐρείας προβληματικῆς. Ὁ Ρ/Καθολικὸς ἠθικοθεολόγος M. Rosenberger ὑποστηρίζει οὕτως μίαν χριστιανικὴν ταφὴν τῶν κατοικιδίων ζώων. Ὅπου μεταξὺ οἰκογενειῶν καὶ ζώων ὑφίστατο μία “διαχρονική” στενὴ σχέσις, -περιλαμβανομένων ἀκόμη καὶ ἀποκρουστικῶν τινων ἐκτρόπων- ἡ πράξις αὕτη φυσικῶς ὡδήγει κατὰ τὸν καθηγητήν, μέχρι τῆς κοινῆς ταφῆς ἀμφοτέρων εἰς τὸν οἰκογενειακὸν τάφον. Τὰ ζῶα λέγει εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, καὶ διὰ τὰ ὁποῖα ἀπέθανε ὁ Χριστός. Διὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία δέον νὰ ὑπερβεῖ μίαν στάσιν ἀποφυγῆς. Ἔχουν ἐξακριβωθεῖ ἀπὸ 12.000 ἐτῶν τελετουργικαὶ ταφαὶ ζώων. Σήμερον αὐξάνουν αὐταὶ ἰσχυρῶς εἰς τὰς βιομηχανικὰς χώρας. Κατὰ τὰς δύο τελευταίας δεκαετηρίδας εἰς τὴν Γερμανίαν ἐδημιουργήθησαν περὶ τὰ 120 νεκροταφεῖα. Τὴν ἀνάγκην τῆς τελετουργίας κατὰ τὴν ταφὴν ζώων ἔχουν οὐχὶ οἱ πολλοὶ καὶ δυστυχῶς μοναχικοὶ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ οἰκογένειαι μετὰ πολλῶν παιδίων. Βεβαίως αἱ χριστιανικαὶ ἐκκλησίαι καὶ ὁ Μουσουλμανισμὸς πρὸς τὸ παρὸν δὲν τὰς ἐπιτρέπουν, παρὰ τὸ ὅτι δὲν ὑφίστανται ἐπισήμως σχετικαὶ ἀποφάνσεις1.
Βεβαίως τὰ κατοικίδια ζῶα μᾶς προσφέρουν τὴν συντροφιάν, τὴν ἀποδοχὴν -οὐχὶ πάντως αἱ γαλαί- τὴν συναισθηματικὴν ὑποστήριξιν καὶ τὴν ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων ἀγάπην κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ χρόνου τὸν ὁποῖον μοιράζονται μεθ’ ἡμῶν. 

Εἰς ἀντάλλαγμα δὲ τὰ ἀγαπῶμεν καὶ τὰ ἐντάσσομεν ὡς “μέλη” εἰς τὴν οἰκογένειάν μας, πολλάκις συντρώγοντα ἢ καὶ ἀκόμη ὑπνώττοντα ἀσπασίως μεθ’ ἡμῶν! Ταῦτα ἀπαντῶσιν οὐχὶ σπανίως εἰς τὴν ἀνωτέραν κοινωνίαν (societe), ὅπως ἡ μαντὰμ Σουσοῦ μὲ τὸ Yorkshire της. 

Τοιουτοτρόπως, ὅταν ἡ εἰδικὴ αὕτη “σχέσις” ἐξικνεῖται πρὸς τὸ τέλος της, εἶναι φυσικὸν νὰ ὑπάρχει θλίψις καὶ νὰ ὑλοποιῶμεν τὴν διαδικασίαν τῆς ταφῆς ὅσο περισσότερον ἀνώδυνος γίνεται, προσφέροντες πρὸς τὸ κατοικίδιόν μας τὴν ἰδίαν ἀξιοπρέπειαν καὶ φροντίδα μὲ αὐτὴν ποὺ εἶχεν πλησίον μας ἐν τῇ ζωῇ. Διότι δὲν πρέπει νὰ παραθεωρῶμεν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁρισμένα κατοικίδια εἶναι πιστότερα, εὐγνωμονέστερα καὶ ἀγαπητικὀτερα ἀπὸ ἀνθρώπους πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τοὺς πάντας μετὰ τὴν λῆψιν τῆς περιουσίας. 

Ἔτσι δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐντυπωσιάζει σήμερον, ἡ ὕπαρξις πολλῶν καὶ χλιδομόρφων νεκροταφείων ἀτομικῶν ἢ ὁμαδικῶν, κατοικιδίων ζώων εἰς πολλὰς χώρας τοῦ κόσμου, ὡς ἐν Η.Π.Α., Γαλλίᾳ, Ἑλλάδι (Μέγαρα, Μαλακάσα, Νέα Ἐρυθραία, Κορωπί), μετὰ κρεματορίων, ξενοδοχείων καὶ κλινικῶν βαρυτίμων ἀπαιτήσεων, ὅπου τελοῦνται ἀκόμη ἐνίοτε καὶ Λειτουργίαι ἢ καὶ εὐλογίαι ζώντων τοιούτων! Καὶ εἰς τοὺς πολυτελεῖς αὐτοὺς τάφους, πεπικοιλμένους “κροσσωτοῖς χρυσοῖς” μὲ διάφορα συνήθως πλαστικὰ ἄνθη καὶ ἱκανὰ κακοῦ γούστου στολίδια (Kitsch), ὑπάρχουν, ὡς μὴ ὤφελε, ἀναμνηστικαὶ μαρμάριναι συνήθως πλάκαι μὲ τὰ ὀνόματα τῶν “ἀλήστου μνήμης” “κεκοιμημένων” μὲ φωτογραφίας καὶ συγκινητικὰ ποιήματα, ἀγάλματα κ.ἄ.. Ἀκόμη τί πρόκειται νὰ εἴδωμεν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον τὸν ἀλλοπρόσαλλον, εἰς τὸν ὁποῖον ζῶμεν! Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς! 

Καὶ ἐξ ἑτέρας πλευρᾶς, τί φασίν οἱ φιλόζωοι διὰ τήν “ταφήν” χιλιάδων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι θυσιάζονται καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας μας καὶ εἶτα ρίπτονται ὡς “ἀπορρίματα” εἰς τούς “λάκκους”-δῆθεν τάφους των ὁμαδικῶς, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δυνατὸν νὰ συμβαίνει καὶ διὰ τὰ ζῶα; Ἂς ἀφήσωμεν τὴν ἀνθοῦσαν βιομηχανίαν τῶν ζωοτροφῶν, τῶν ἐνδυμάτων καὶ λοιπῶν ἀξεσουάρ, ἐνῶ χιλιάδες ἄνθρωποι στεροῦνται τὸν ἐπιούσιον. Οὔτως δὲν ἔχουν πλέον “σκυλίσιαν” ζωήν! 

Ὅμως, πάντα ταῦτα δεικνύουν μίαν ὑπερβολικὴν καὶ δὴ παθολογικὴν ζωοφιλίαν, ἀπαράδεκτον ἐν πᾶσιν, ἐνῶ πολλάκις τὰ πεφιλημένα, ἐπειδὴ προκαλοῦν ἀνίαν πλέον εἰς τὸ τέκνον, ρίπτονται κατὰ τὰς διακοπὰς εἰς τὸν αὐτοκινητόδρομον (Autobahn) εἰς μνημόσυνον αἰώνιον. 

Μπᾶτε σκυλιά, σκύλες, σκυλόμουτρα, σκυλολόγια, κοπρόσκυλα, ἀλέστε καὶ ἀλεστικὰ μὴ δίνετε.
______________________________________________________________ 

1- -, Gesegnet sei das verstorbene Haustier, Publik Forum 15 (2017), 38.