ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός”.
(Ἰω. 10, 11)
Εἰς ἓν κιονόκρανον 900 ἐτῶν τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τῆς Sainte-Marie-Madeleine τῆς Vezelay Βουργουνδίας, ὑπάρχει μία σπανία ἐξεχόντως ἐνδιαφέρουσα καὶ ἀποκαλυπτικὴ γλυπτὴ παράστασις τοῦ Ἰησοῦ, αἴροντος ἐπὶ τῶν ὤμων τὸν Ἰούδαν! Τοῦτο διεπίστωσεν καὶ ἑρμήνευσεν ὁ Ἰησουΐτης C. Wrembek εἰς τὸ σύγγραμμά του: Ἰούδας ὁ φίλος. Σὺ ὁ ὁποῖος φέρεις τὸν Ἰούδα εἰς τὸν οἴκον σου, φέρε καὶ ἐμέ, Νόϊε στάντ.
Ὁ Ἰησοῦς εἰκονίζεται ἐνταῦθα μὲ μεγάλην κεφαλὴν καὶ πλαγιοστομίαν, ἐνδεικτικὴν κατά τινας τῆς ὀργῆς. Διατί ὅμως τοῦτο ἐνταῦθα; Ἢ μήπως ἀκριβῶς συμβαίνει τὸ ἀντίθετον; Σημαίνει δηλαδὴ χαρὰν τοῦ Κυρίου διὰ τὴν παραστατικὴν ἔκφρασιν τοῦ κατ’ ἐξοχήν διδάγματος τοῦ χριστιανισμοῦ, τοῦτ’ ἔστιν τὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπην καὶ ἄφεσιν;
Εἶναι ἔργον μετ’ ἁδρῶν χαρακτηριστικῶν, λαϊκίζον, καὶ πρωΐμου ρωμανικῆς τεχνοτροπίας. (Πρβλ. καὶ τὰς συμπαθεῖς ἀπεικονίσεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετὰ ἀμνῶν). Ἡ παράστασις ἀνακαλεῖ τὸν πρωτοχριστιανικὸν Καλὸν Ποιμένα καὶ τὸν Ἅγιον Χριστοφόρον τῆς δυτικῆς κυρίως εἰκονογραφίας, ὅπου οἱ φερόμενοι εἶναι τὸ ἀρνίον καὶ ὁ Ἰησοῦς, ἐδῶ ὅμως ὁ Ἰούδας. Ὑπάρχει δὲ τίποτε συνταρακτικότερον ἐκ τούτου;
Ἄλλωστε εἶναι γνωστόν, ὅτι οὐδεὶς ἐπιθυμεῖ ἔκτοτε νὰ καλεῖται Ἰούδας, ὁ προδότης τοῦ Κυρίου καὶ κύριος ἐνορχηστρωτὴς συμπράκτης τῆς Σταυρώσεως. Ἔκτοτε δὲ οὗτος θεωρεῖται ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἁμαρτωλός, ὡς εἷς ὁ ὁποῖος ἀξίζει νὰ ἀπορρίπτεται καὶ νὰ περιφρονεῖται ὑπὸ τῶν ἄλλων.
Εἰς τὴν ἰδίαν Βασιλικήν, πρὸς τὰ ἀριστερὰ τῆς παραστάσεως, ὑπάρχει ἑτέρα μὲ τὸν ἀπαγχονισθέντα Ἰούδαν, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν Γραφήν “….ἀπελθὼν ἀπήγξατο” (Ματθ. 27, 5) καὶ ἐξεχύθησαν τὰ ἐντόσθιά του (Παπίας).
Ὁ Wrembek, ποιμαντικὸς ἱερεὺς καὶ συγγραφεὺς ἀναριθμήτων βιβλίων, διαβλέπει τὴν σχέσιν τοῦ Ἰησοῦ μετὰ τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν ἀπωλεσθέντων καὶ δῆθεν κατηραμένων ὡς πρότυπον δι’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Μὲ ἀκριβῆ ἔρευναν τῶν Βιβλικῶν χωρίων καὶ μίαν φιλικὴν πρὸς τὸν ἄνθρωπον προοπτικήν, εἶναι πεπεισμένος περὶ μίας ἀγγελίας ἑνὸς ἀγαπῶντος, καρδιακοῦ καὶ ἐλεήμονος Θεοῦ: Οὗτος δὲν εἶναι “εἶς ἄρχων τῆς KGB, ἀλλ’ εἷς μητρικῶς δωρητής”. Καὶ ἐν ταὐτῷ μεταδίδει ἁπλῶς καὶ τεκμηριωμένως οὐχὶ μόνον μίαν θεολογίαν τοῦ πραγματικῶς ἄνευ ὁρίων ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἕνα πολιτισμὸν τῆς χριστιανικῆς πράξεως.
Κατὰ τὸν Wrembek, διὰ τὸν Θεὸν δὲν ὑπάρχει τι τὸ “ὀπισθοστρεφόμενον”, διότι ἐπιθυμεῖ νὰ σώσει ὅ,τι ἀπωλέσθει κατὰ τὸ ἁγιογραφικόν “οὐκ ἦλθε…..ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι” (Λουκ. 9, 56).
Ἀνάλογοι εἶναι αἱ ἀπόψεις του ἀναφορικῶς πρὸς τάς “ἐξωβιβλικάς” διηγήσεις περὶ τῆς κολάσεως καὶ τοῦ “αἰωνίου πυρός”. Δεικνύει, ὅτι ὁ Κύριος “οὐδένα καταρᾶται” καὶ ὁμιλεῖ περὶ μιᾶς πνευματικῆς “οὐρανίου ἀποκαταστάσεως”, τὴν ὁποίαν γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι ἐν τῇ καινῇ ζωῇ μετὰ τοῦ Θεοῦ1.
Ὁ Ἰούδας λοιπὸν ὁ Ἰσκαριώτης ἀποκαλεῖται φίλος τοῦ Ἰησοῦ. Ἂς ἔχουν τοῦτο πολλοὶ ὑπ’ ὄψιν των, τοὐλάχιστον κληρικοὶ καὶ μοναχοί τινες “δοκοῦντες” στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἅγιοι εἶναι!
____________________________________
1- N. Copray, Gott rettet die Verlorenen. Meditationen über Judas und Jesus, Publik-Forum ἀρ. 20 (2017) 54.
