ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ “NOSTALGIE”
ΤΗΣ ΓΕΥΣΩΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΤΗΣ ΓΕΥΣΩΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
(19. 4. – 3. 5. 2017)
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ἐλλογ. κ. Γεύσω Παπαδάκη
Χαλκίδος 20, Ἅγιος Δημήτριος
173 41 Ἀθήνα
Ἀγαπητή μου Γεύσω,
Ἔχουμε πολὺ καιρὸ νὰ συναντηθοῦμε καθὼς καὶ μὲ τὶς λοιπὲς Πολίτισσες καλλιτέχνιδες (Μέλη, Ταπτᾶ, Γαβρόγλου, Μαραγκοῦ κ.ἄ.) καὶ λυπᾶμαι πολὺ γι’ αὐτό, νοσταλγικά.
Ἔλαβα τὸ ὡραῖο ἀλλὰ καὶ μελαγχολικὸ τρίπτυχο τῆς ἔκθεσής σου στὸ Παρίσι (Gallerie Melkart) καὶ σὲ εὐχαριστῶ πολύ. Θὰ ἤθελα δὲ νὰ σημειώσω τὰ ἑξῆς:
1- Ὡς γνωστόν, εἶναι ἀπαραίτητο οἱ ἀξιόλογοι καλλιτέχνες νὰ ἀνανεώνονται στὸ ἔργο τους, νὰ ἀλλάσσουν θεματολογία, συνθετικὴ χρωματουργία κλπ. κατὰ τὸ τοῦ Ἡρακλείτου “Τὰ πάντα ρεῖ” καὶ τό “Tempora mutantur, et nos mutamur in illis” καὶ νὰ μὴν ἐπαναπαύονται στὸν ἴδιο δρόμο, ποὖναι δηλωτικὸς πνευματικοῦ καμάτου, “καλλιτεχνικοῦ μηρυκασμοῦ”, “ναρκισσισμοῦ” καὶ ἐπαράτου μερκαντιλισμοῦ. Πάντως φαίνεται ὅτι ἔργα παλαιότερης περιόδου σου νὰ μὲ συγκινοῦν κάπως περισσότερο θεματικὰ καὶ χρωματικά. Ἴσως ἐπειδὴ ἔχω ὁρισμένες προτιμήσεις.
2- Κατόπιν οἱ κριτικοὶ τῆς τέχνης, συνήθως “ἀποτυχόντες ζωγράφοι”, πρέπει νὰ ἀποφεύγουν μὲ ἕνα συχνὰ ἀκατανόητο καί “σοφοφανές” λεξιλόγιο νὰ δημιουργοῦν ἕνα δικό τους ἔργο ἄσχετο μὲ τὴ σκέψη καὶ τῆς ὑλοποίησή της ἀπὸ τὸ δημιουργό, καίτοι εἶναι δύσκολο νὰ ἐξακριβώσει κανεὶς πάντοτε τὸ ὅραμα τοῦ ἐκτελεστοῦ.
3- Πάντως στὰ ἔργα σου αὐτὰ βλέπει κανεὶς ὁρισμένα στοιχεῖα ποὺ σὰν μία διήκουσα ἀρχή, ἐμφανιζόταν καὶ σὲ παλαιότερα, πρᾶγμα ἰδίαίτερα σημαντικό. Παρουσιάζεται δηλαδὴ μιὰ ψυχὴ ἐρημωμένη, ἐξωκοσμική, ἀπελπισμένη ποὺ ζεῖ μέσα σ’ ἕνα κόσμο ἀπάνθρωπο, αὐτόνομο (Sedlmayr), ψυχρό, χωρὶς ἀγάπη καὶ ἐκφοβιστικό, μιὰ ψυχὴ ποὺ πονεῖ καὶ κλαίει, ἔστω κι’ ἂν δὲν μπορεῖ νὰ κάμει σχεδὸν τίποτε καὶ νοσταλγεῖ. Ὅμως τί; Τὸν χαμένο “παράδεισο”; τὴν Πόλη; Μιὰ ψυχὴ ποὺ τὴν χτυπᾶνε ἀπὸ παντοῦ γιὰ νὰ τήν “προβατοποιήσουνε δυναστικά”. Καὶ ὅμως αὐτὴ νὰ ἀντιστέκεται μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις ποὺ ἔχει ἔστω καὶ μὲ γραμμές, συνθέσεις, ἰδέες καὶ χρώματα, πράγματα “ἀθῶα” μὲν στὴν ὄψη, ὅμως καὶ ἀρκετὰ ἰσχυρὰ στὸ πνεῦμα.
4- Μερικὰ ἔργα σου ἀπὸ παλαιότερες ἐκθέσεις παρουσιάζουν ἕνα κάπως “συνονθυλευματικό”, θὰ ἔλεγα, χαρακτῆρα μὲ νοσταλγικὲς παλιὲς θύμισες, ἐπηρεασμένο ἴσως καὶ ἀπὸ δυτικὰ ρεύματα. Ὅμως καὶ αὐτά, ἀπότοκα τῆς ἀλλοπρόσαλλης ἐποχῆς μας καὶ ἐκφραστικὰ αὐτῆς, συμβάλλουν στὸ νὰ πέσεις πάλι στή “συγχρονικότητα”, γιὰ τὴν ὁποία σὲ συγχαίρω. Πήγαινε λοιπὸν ἄφοβα μπροστά.
Θὰ σοῦ στείλω καὶ τὸν 5. τόμο τῶν Ρινημάτων καὶ ἑτοιμάζω τὸν 6.
Σὲ χαιρετῶ μὲ πολλὴ ἀγάπη
καὶ τὴν ἐλπίδα μιᾶς προσεχοῦς συνάντησης
Ἐν Χαλκηδόνι, τῇ 25ῃ Σεπτεμβρίου 2017
Ὁ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος
