Τι “είδα” στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στα ερείπια της ιστορικής Μονής
της Παναγίας Φανερωμένης Κυζίκου στην Αρτάκη της Μικράς Ασίας
της Παναγίας Φανερωμένης Κυζίκου στην Αρτάκη της Μικράς Ασίας
Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Στη Θεία Λειτουργία που τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος (23-8-2017, απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που μας την μετέδωσε η τηλεόραση του 4Ε) στα ερείπια της ιστορικής Μονής Παναγίας Φανερωμένης Κυζίκου στην Αρτάκη της Μικράς Ασίας, είδα στη μορφή του να συμπυκνώνεται όλο το φορτίο της ‘’Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας’’ ως ευθύνη ενότητας (την οποία εγγυάται ο θεσμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως-Νέας Ρώμης και το σεπτό πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου) και από το πρόσωπό του που έλαμπε, μέσα από τα ερείπια, είδα να φανερώνεται όλο το μεγαλείο της Καθολικής Ορθοδοξίας, ως δυνατότητα αλλαγής, ανακαίνισης (και ενότητας) του ανθρώπινου γένους, του κόσμου όλου.
Καθώς έβλεπα τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο μέσα στα χαλάσματα της Μονής, μέσα σε ένα βαθούλωμα στη γη, αυτόματα ήρθε στο νου μου η φάτνη της Βηθλεέμ, στην οποία βρήκαν καταφύγιο ο Ιωσήφ με τη Θεοτόκο Μαρία, ‘’διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι’’. (Λουκ. 2,7).
Ήταν μια φάτνη ερειπίων (η ιστορική Μονή της Παναγίας Φανερωμένης Κυζίκου που λειτουργούσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στη γιορτή της Παναγίας), που περιβαλλόταν από θάμνους και ψηλά καταπράσινα δέντρα. Φάτνη ερειπίων, που όμως από εντός της, διά της Θεοτόκου, ανάτελλε ‘’ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού’’, ‘’ο ήλιος της Δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών’’, ο Οποίος, χωρίς τις διακρίσεις και απορρίψεις που επιβάλλει και συστηματοποιεί ο κόσμος τούτος, ‘’τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους’’. (Ματθ. ε’, 45).
Καθώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ευλογούσε σταυροειδώς μέσα από τα ερείπια την οικουμένη έβλεπα στην πατριαρχική ευλογία την ενθάρρυνση και τη δυνατότητα αναστήλωσης του (καταρρακωμένου) ανθρώπινου προσώπου.
Κι όπως στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μέσα στα ερείπια του Μοναστηριού της Παναγίας Φανερωμένης, ντυνόταν, για να λειτουργήσει, τα πατριαρχικά του άμφια, είδα στην αμφίεση αυτή, το καινούργιο και ολόλαμπρο ντύσιμο – δωρεά του Θεού Πατέρα – όλων των ανθρώπινων υπάρξεων (που για την καθεμιά ξεχωριστά ήρθε ο Χριστός στη γη) στον κατασπαρασσόμενο κόσμο μας.
Κι όταν ο Πατριάρχης άρχισε να ψάλλει την πρώτη Καταβασία: ‘’Πεποικιλμένη τη θεία δόξη…’’, είδα αυτή τη θεία δόξα να περιβάλλει ‘’πεποικιλμένα’’ τον ίδιο και δι’ αυτού το εκκλησίασμα, είδα αυτή τη θεία δόξα από τα ερείπια της ιστορικής Μονής της Παναγίας Φανερωμένης Κυζίκου στην Αρτάκη της Μικράς Ασίας να ακτινοβολεί παντού, στον ‘’έγκριτον της Εκκλησίας λαόν’’ και στην οικουμένη όλη.
