ΛΟΓΟΣ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΝ ΤΩ
ΠΑΝΣΕΠΤΩ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩ ΝΑΩ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΥΡΙΟΦΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΣ κ.
ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ (30 Μαϊου 2021)
Πρό ὀλίγου ἠκούσαμεν εἰς τήν Εὐαγγελικήν περικοπήν, ἕναν ὑπέροχον
διάλογον νά συνάπτεται παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ μεταξύ τοῦ Κυρίου καί μιᾶς γυναικός
Σαμαρείτιδος. Αὓτη συγκλονίζεται ἀπό πολλά ἐρωτήματα καί σοβαρά προβλήματα, τά ὁποῖα
ἒχουν συσσωρευθῇ καί μένουν ἄλυτα εἰς τήν προσωπικήν της ζωήν. Εὑρίσκει τόν
ΜΕΣΣΙΑΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. Συνάπτει διάλογον μαζί Του, καί εὑρίσκει τήν ὀρθήν λύσιν τῶν ἀποριῶν
της. Δέχεται τήν ἀλάνθαστον διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλάσσει, μεταμορφώνεται,
καί γίνεται ἡ Ἁγία Ἰσαπόστολος καί Μεγαλομάρτυς
Φωτεινή. Καί ἐάν ὁ Σωτήρ μας Κύριος Ἰησοῦς σωματικῶς ἠσθάνθη τήν κόπωσιν καί εἲχεν
ἀνάγκην τοῦ φρέατος τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, ἡμεῖς ἀκόμη περισσότερον ἒχομεν ἀνάγκην
νά ἀναψυχθῶμεν οὐχί παροδικῶς ἀλλά καθ’ὃλο τό διάστημα τοῦ βίου μας. Καί ἡ πηγή
αὐτή εἶναι Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος διά τῆς Ἐκκλησίας Του μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα νά
ὑπερβαίνωμεν πάσας τάς δυσκολίας τῆς ζωῆς, ὡς Οὗτος μᾶς ἐβεβαίωσεν “Ὁ διψῶν ἐρχέσθω
πρός με καί πινέτω”.
Πόσην, πράγματι ἀνακούφισιν, καί παρηγορίαν δέν ἐνσταλάζουν εἰς
τάς θορυβημένας ψυχάς τοῦ συγρόνου ἀνθρώπου αἱ ὀλίγαι αὐταί λέξεις; Ἡ δίψα αὐτή
πόσο τυραννική καί καταθλιπτική εἶναι; Μᾶς τυραννεῖ καθ’ ὃλην τήν ζωήν μας.
Μάταια προσπαθοῦμε νά τήν κατασιγάσωμεν καί καταπραΰνωμεν μέ τά μέσα πού μᾶς
προσφέρει ὁ κόσμος.
Ἡ Σαμαρείτις παραμένει πάντοτε ἀπό τά συμπαθέστερα εὐαγγελικά
πρόσωπα , καί ἡ διήγησις τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου περί τῆς συναντήσεως καί
συνομιλίας Της μέ τόν Θεῖον Διδάσκαλον συγκινεῖ βαθύτατα κάθε Χριστιανόν.
Κατά τήν σημερινήν ὃμως Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος μᾶς συγκινοῦν
καί τρεῖς ἂλλαι ἑορταζόμεναι ἐπἐτειοι πού εἶναι ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων ἑβδομήκοντα
καί πλέον Πατριαρχῶν μας, ἡ μνήμη ἱερῶν προσώπων τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους
μας, ἡ τριακονταετία τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχείας τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος καί τῆς
ἱδρύσεως τῆς ἐν Ἀθήναις ἀδελφότητος “ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ” τῶν Ἀρχόντων ὀφφικιαλίων
τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας μας.
Ὁ ἱερός Ἂμβων προβάλλει λοιπόν, σήμερον ἐνώπιόν μας τρεῖς ἱστορικάς
σελῖδας τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως καί παραδόσεις τάς ὁποίας καλούμεθα νά
προσέξωμεν ἰδιαιτέρως.
Παναγιώτατε πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβασμία τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων χορεία,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἂρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας,
Εὐγενεστάτη κ. Γενική Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος στήν Πόλι μας, καί
Φιλέορτοι εὐλαβεῖς ἀδελφοί μου.
Ἡ φωνή τῆς Σαμαρείτιδος πού ζητᾶ τό ὓδωρ τό ζῶν εἶναι ἡ φωνή
τῆς ἀνθρωπίνης δίψας ὅλων τῶν γενεῶν καί ὃλων τῶν αἰώνων καί ἐν τῷ προσώπῳ τῆς
Σαμαρεἰτιδος ὁμιλεῖ ὁ κάθε ἂνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἰς τό διάβα τῆς ζωῆς του δίδει ἓνα
συνεχῆ ἀγῶνα νά ἱκανοποιήσῃ τήν πολύμορφον δίψαν του. Οἱ ἂνθρωποι διψοῦν καί
ζητοῦν τήν πνευματικήν καί ἠθικήν ἀνακούφισιν, τό φῶς, τήν ἀλήθειαν, τήν ἀθανασίαν,
καί τήν αἰωνιότητα. Βλέποντες τούς πολέμους τάς προσφάτους αἱματοχυσίας καί τάς
προσφυγικάς καταστάσεις ζητοῦν τήν εἰρήνην καί τήν δικαιοσύνην.
Προσφάτως μάλιστα ὁπότε ἡ ταλαιπωρία καί ἡ δυστυχία τείνει νά
καλύψη ὑπό τά μέλανα πτερά αὐτῆς ὀλόκληρον τήν γῆν καί αἱ φωναί τῶν ἀνθρωπίνων
κλαυθμῶν φθάνουν μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, ἡ παρομοίωσις τῆς βαρέως δοκιμαζομένης ἀνθρωπότητος
πρός τήν διψῶσαν Σαμαρείτιδα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου , εὑρίσκομεν ὃτι, εἶναι ἰδιαιτέρως
ἐπίκαιρος, ἰδία ὡς πρός τό σημεῖον , ὃτι εἰς τάς παρομοίας καταστάσεις τῆς
δίψας καί αἱ μέθοδοι τῆς γῆς ἀποδεικνύονται ἀνεπαρκεῖς, μοναδική δέ εἰς ἀποτελεσματικότητα
καί δύναμιν θεραπευτική εἶναι , ὁ λόγος καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μόνον
δέν καταισχύνει τούς προσφεύγοντας εἰς Αὐτόν.
Αὐτήν τήν πολυειδῆ καί πολύμορφον δίψαν ἒρχεται ἡ Ἐκκλησία νά
θεραπεύσῃ καί νά ἰκανοποιήσῃ. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἳδρυσε τήν Ἐκκλησία Του διά
νά ἀποτελέσῃ πηγήν καί τό φρέαρ τῆς διδασκαλίας Του, πού ἐκπέμπει τό φῶς καί
τήν ἀλήθειαν, πού θεμελιώνει τήν ἀγάπην καί τήν δικαιοσύνην καί χαρίζει τήν εἰρήνη
καί τήν λύτρωσιν.
Ἐκ τοῦ ἱεροῦ τούτου διδάγματος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς
περικοπῆς, προκύπτει ἀνάγλυφος ἡ ἀλήθεια ὃτι, ἂν διψῶμεν εἲτε ὡς ἂτομα, εἲτε ὡς
ὀλότητα καί κοινωνία ἀνθρωπίνη, τήν ἰκανοποίησιν τῆς δίψας μας δέν ἒχομεν νά ἀναμείνωμεν
εἰμή μόνον ἀπό τήν σώζουσαν δύναμιν καί Χάριν τοῦ Κυρίου πού ἐκπορεύεται ἀπό
τήν Ἐκκλησίαν Του.
Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία Του ἐπορεύθη δρόμον μαρτυρικόν, δρόμον ἀνηφορικόν
καί ἐδραιώθηκε μέ τό αἷμα καί τάς θυσίας τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν καί ἂλλων ἐπιφανῶν
ἀνδρῶν τοῦ Γένους μας. Ἡ Θεόδμητος Ἐκκλησία, “ἣν ἐκτίσατο ὁ Κύριος διά τοῦ ἰδίου
Αἳματος” (Πραξ.20:28) εἲχε καί ἒχει πάντοτε τούς καλούς Αὐτῆς ποιμένας “τούς
τήν ψυχήν αὐτῶν τιθεμένους ὑπέρ τῶν προβάτων” (Ἰωάν.10:11), Τούς Θεοπροβλήτους
Πατριάρχας, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Διακόνους, τούς θεόθεν τεταγμένους νά προστατεύουν,
νά διδάσκουν, νά καταρτίζουν,καί νά ἁγιάζουν διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τό πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας, τούς πιστούς. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ καί προσεύχεται δι’ ἃπαντας τούς εἰς
Κύριον ἀποδημήσαντας Πατριάρχας, Ἀρχιερεῖς καί λοιπούς, “τούς τήν ὁδόν τήν
στενήν βαδίσαντας, τήν τεθλιμμένην ἐν τῷ βίῳ”. “Τούς τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου ὡς
ζυγόν ἁραμένους καί Αὐτῷ ἀκολουθήσαντας ἐν πίστει” (Ἲδε Μικρόν Εὐχολόγιον… εἰς
κεκοιμημένους Ἱερεῖς).
Καί ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τήν ἠθικήν αὐτήν
ἀρχήν διδάσκουσα καί ἀκολουθοῦσα , κατόπιν πρωτοβούλου εἰσηγήσεως τοῦ νῦν εὐκλεῶς
Πατριαρχοῦντος Βαρθολομαίου τοῦ Α΄, δι’ἀποφάσεως Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς τῆς
19ης Νοεμβρίου 1991,ὣρισεν ὃπως ἀπό τοῦ ἑπομένου ἒτους (1992) καί ἑφεξῆς, κατά
τήν Κυριακήν τῆς Σαμαρείτιδος διά Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Θείας Λειτουργίας ἐν
τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ , νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη καί ”πάντων τῶν ἐν Ἁγίοις
Πατέρων ἡμῶν Ἀρχιεπισκόπων καί Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως”, πού συνετέλεσαν
καί ἐθυσιάσθησαν ὑπέρ τῆς διατηρήσεως αὐτῆς τῆς ἀκενώτου πηγῆς, τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ
φρέατος πού λέγεται Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία.
Γεραίρονται οἱ ὑπεύθυνοι οἰακοστρόφοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου:
Οἱ Ἃγιοι Μάρτυρες καί Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, οἱ Ἱεροί, οἱ Δίκαιοι καί Ὃσιοι,
οἱ Ὁμολογηταί. Σήμερον τιμῶνται οἱ εἰς
τήν χώραν τῶν Ζώντων μεταθέντες Ἃγιοι Ἀρχιεπίσκοποι τῆς Βασιλευόύσης, ὃσοι
διεκρίθησαν διά τήν ἀρίστην ἐκτέλεσιν τοῦ καθήκοντος, μέ τήν ἀκλόνητον πίστιν
καί προσευχήν των , μέ τήν Θεοτίμητον δρᾶσιν καί τήν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν
καί τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα φροντίδα, διακονίαν αὐτοπροσφοράν καί θυσίαν. Ὑμνοῦνται
οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως οἱ ἀνελθόντες τήν κλίμακα τῆς Χριστιανικῆς
τελειότητος εἰς τάς ἀνωτέρας αὐτῆς βαθμίδας. Τιμῶνται σήμερον οἱ Πρωθιεράρχαι τῆς
Βασιλευούσης ὃσοι κατά τήν Ὀθωμανικήν κυρίως περίοδον ἐβοήθησαν νά μεγαλουργήσῃ
ἡ ἀγάπη πρός τήν παιδείαν, καί τήν κοινωνικήν ἀλληλεγγύην. Οἰ Μακαριστοί οὓτοι Ἃγιοι
Πατέρες ἀσφαλῶς ἐτιμήθησαν παρά τοῦ Θεοῦ ”ὡς καλοί Στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ ὡς
κακοπαθήσαντες ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς Στρατευθέντες καί μή ἐμπλεχθέντες ταῖς τοῦ βίου
πραγματείαις ἳνα τῷ Στρατολογήσαντι αὐτούς Βασιλεῖ Θεῷ ἀρέσωσι” (Β΄Τιμ.2, 3-5).
Ὡς δοῦλοι Κυρίου ἀγαθοί ἐργασθέντες καί ἐπαυξήσαντες τά παρά τοῦ Δεσπότου αὐτῶν
ἐμπιστευθέντα εἰς Αὐτούς τάλαντα.
Ὁ σκοπός ἐδῶ δέν εἶναι νά ἐξάρωμεν τό ἒργον τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν,
καθότι τό ἒργον των δέν ἒχει ἀνάγκην ἰδιαιτέρων ἐγκωμίων καί ἐπαίνων. Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία
εἶναι στολισμένη μέ τά ἒργα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν καί
διδάσκουν εὒγλωττα εἰς τόν καθένα μας καί μαρτυροῦν τήν πίστιν, τήν γενναιοψυχίαν
καί τήν ἀγάπην των πρός τήν Ἐκκλησίαν καί τό Γένος μας. Δέν ἀρκεῖ νά
καταναλισκώμεθα εἰς ἐγκαύχησιν τῶν ἒργων τῶν Πατέρων μας. Ἐκεῖνο πού ἐπιβάλλεται
εἶναι νά διασπάσωμεν τόν κλοιόν τῆς ἐγωϊστικῆς ζωῆς μας καί μέ περισσοτέραν
πίστιν πρός τόν Θεόν καί ζωηρότερον ἐνδιαφέρον πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν νά
προσθέσωμεν καί ἡμεῖς τόν ἰδικόν μας κρίκον εἰς τήν χρυσήν ἂλυσιν τῶν τόσων
σπουδαίων ἒργων θρησκευτικοῦ, ἐκπαιδευτικοῦ, φιλανθρωπικοῦ καί ἐν γένει
κοινωνικοῦ πολιτισμοῦ, πού ἐκληρονομήσαμεν ἀπό τό ἒνδοξον παρελθόν.
Ἐπιτρέψατέ μοι νά ἀναφερθῷ ἐν συνεχείᾳ , εἰς τούς σήμερον,ἐπίσης
τιμωμένους ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, Ἐντιμολογιωτάτους Ἂρχοντας Ὀφφικιαλίους Αὐτῆς,
τούς ὑπό τήν σκέπην καί προστασίαν τῆς Ἀδελφότητος “ΠΑΝΑΓΙΑΣ τῆς ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ” δρῶντας καί κατορθοῦντας ὃ,τι ἀγαθόν καί εὐεργετικόν διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν. Ἡ
Ἀδελφότης ἀποτελεῖται ἀπό ἐπίλεκτα μέλη ἑδρεύοντα εἰς τήν Ἑλλάδα μέ κέντρο τό Ἰοστεφές
ἂστυ τῶν Ἀθηνῶν, καί ἂλλους Ὀφφικιαλίους τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἐνδιαιτωμένους εἰς
τάς χώρας τῆς Εὐρώπης καί τῶν ἂλλων ἠπείρων, πλήν τῆς Ἀμερικῆς, ὃπου ἐπί
Μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἱδρύθη ἡ Ἀδελφότης “ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ” Ὀφφικιαλίων
τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.
Ἦτο πράγματι πλουσία ἡ εὐλογία τῆς ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ
ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΥ , διότι μέχρι τοῦ ἒτους 2000 μ.χ., τοῦ καί Ἰωβηλαίου
ἀπό τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ ἀριθμός τῶν Ὀφφικιαλίων τῆς Ἀδελφότητος
ἒφθασε τούς χιλίους περίπου. (Ἲδε Καθ.Βασιλείου Σταυρίδου “Ὁ ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΟΣ” σελ. 12). Τό ἀξίωμα τοῦ Ὀφφικιαλίου ἐδίδετο καί δίδεται κατά τήν
πάροδον τῶν αἰώνων καί μέχρι σήμερον ὑπὀ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς ὁμοδόξους
διακρινομένους: διά τήν εὐσέβειαν καί ἀρετήν, τόν σύνδεσμόν των πρός τήν Ἐκκλησίαν,
τήν μόρφωσιν καί τάς γνῶσεις των, τήν θέσιν καί τό ἀξίωμά των εἰς τήν
Κοινωνίαν, καί τήν θεόδεκτον δημιουργικήν δρᾶσιν των. Στόχος καί σκοπός τήν
Μητρός Ἐκκλσίας εἶναι: νά ἐξασφαλίζῃ τούς συγκυρηναίους βοηθούς, εἰς τό νά αἳρουν
τόν Βαρύν Αὐτῆς Σταυρόν. Θεία πράγματι συνάρσει εὑρίσκει, εἰς ἑκάστην ἐποχήν,
τούς καταλλήλους καί ἀξίους, καί ἐπιστρατεύει αὐτούς, ὡς ἐκλεκτόν τετιμημένον Σῶμα,
Συνεργούς καί Συνεργάτας Της, εἰς τήν Θεότακτον ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολήν Της.
Ἡ τεθεσπισμένη Πατριαρχική καί Συνοδική Θεία Λειτουργία ἐν τῷ
Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τελεῖται καί ἐφέτος. Σήμερον παρίστανται ὡς
προσκυνηταί, συμπροσευχόμενοι εὐλαβῶς, συλλειτουργούμενοι οἱ Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἀδελφότητος
“ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ” Ὁ Ἐντιμολ. Ἄρχων Ἔξαρχος κ. Ἀθανάσιος Μαρτῖνος,
Πρόεδρος, μετ’ἐνίων ἐκ τῶν ἐπιλέκτων μελῶν αὐτῆς. Ἐξακολουθεῖ ἀνελλιπῶς ἡ τιμή,
ἡ εὐχή, ἡ δέησις τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἐπί πλέον δι’ὂλους τούς προσελθόντας καί
τούς δι’εὐλόγους αἰτίας ἐκ τῆς Πανδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ (Covid-19) ἀπολειφθέντας.
Ἓν βλέμμα εἰς τήν ἱστορίαν βεβαιοῖ ὃτι: “ἐν ὀνόματι Κυρίου
καί ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἐλάλησαν οἱ Ἃγιοι τοῦ Θεοῦ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως”.
Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οἱ Προφῆται, οἱ Εὐαγγελισταί καί οἱ Ἀπόστολοι κατέγραψαν Θεοῦ
τάς Θείας ἐντολάς, εἰς τάς Ἁγίας Γραφάς, ἀλλά καί “ὡς μικρά ζύμη, ἐζύμωσαν ὂλον
τό φύραμα” (Α΄Κορ.5:6). Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε. Ἡ Ἁγία
ἡμῶν πίστις θεμελιώνεται ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί Ἀληθείᾳ. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί Ἀληθείᾳ
ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἀνάπτει ἐπί εἲκοσι (20) τώρα συνεχεῖς αἰῶνας τήν Ἀκοίμητον
Λυχνίαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ τούτῳ Κέντρῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Κατά τόν Ἱερόν
Χρυσόστομον καί Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως “Πολεμουμένη ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία νικᾶ,
θλιβομένη ἐνισχύεται, δεχομένη πληγάς ἀκτινοβολεῖ τόν Ἀνέσπερον Φῶς τοῦ Ἀναστάντος
Χριστοῦ εἰς παγκόσμιον ἒκτασιν, κλυδωνίζεται ἀλλ’οὐ καταποντίζεται”. Τό μυστικό
αὐτό φῶς εἶναι ἓνα φῶς δυνάμεως καί ἀντοχῆς.
Σεπτοί καί ἀοίδιμοι Πατριάρχαι καί τετιμημένοι ταγοί τῆς Ἐκκλησίας
καί τοῦ Γένους μας. Θά διαφυλάξωμεν ὡς ἱεράν παρακαταθήκην τήν μνήμην τῆς
μεγάλης Σας ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας ἀφοσιώσεως. Οἱ ὑπέρ Αὐτῆς θεάρεστοι ἀγῶνες σας θά
μείνουν ἀνεξίτηλοι εἰς τήν ψυχήν ὂλων μας, ὡς φωτεινόν μαρτύριον τῆς μεγάλης
προσωπικότητός Σας. Αἰωνία Σας ἡ μνήμη εὐκλεεῖς καί τετιμημένοι Πατριάρχαι.
Καί νῦν Παναγιώτατε Δέσποτα,
Κατακλείοντες τόν λόγον, ἡ τριακονταετῆς ἀγλαόκαρπος, εὐκλεῆς
καί εὐλογημένη Πατριαρχίας Σας, στρέφει εὐλαβῶς τήν σκέψιν μας στούς ἀγῶνες Σας
πού εἶναι πασίγνωστοι γιά τήν ἑδραίωση ἑνός οἰκολογικοῦ πολιτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι
τόν ἒχουν καταστήσει σύμβολο στό παγκόσμιο κίνημα γιά τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ
περιβάλλοντος, ὃπως καί οἱ ἂοκνες προσπάθειές Σας γιά τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν.
Ἐργάσθητε ἐπίσης μέ μοναδική συνέπεια γά τήν προώθηση τοῦ διαθρησκειακοῦ
διαλόγου, ἰδίως μέ τόν Ἰουδαϊσμό καί τό Ἰσλάμ, γιά νά ἀντιμετωπισθῇ ὁ
θρησκευτικός φονταμενταλισμός καί ἡ “βία ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ”, νά ἀναδειχθῇ ἡ εἰρηνοποιητική
λειτουργία τῶν θρησκειῶν καί νά προωθηθῇ ἡ συνεγασία τους στό πρακτικό πεδίο ”
πρός διαφύλαξιν καί διάσωσιν τῶν μεγάλων πνευματικῶν καί ἠθικῶν ἀξιῶν τοῦ ἀληθοῦς
πολιτισμοῦ καί ἀπόκρουσιν πάσης ἀρνητικῆς καί καταστροφικῆς τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου δυνάμεως” (Ἐπιβατήριος Λόγος).
Στήν ἱστορία τῆς Πατριαρχείας τοῦ Πααναγιωτάτου θά γραφῇ μέ
χρυσᾶ γράμματα ἡ διακονία τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ σύγκληση καί
πραγματοποίηση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου στήν Ὀρθόδοξο Ἀκαδημία Κρήτης τόν Ἰούνιο
τοῦ 2016.
Δέν δυνάμεθα νά μἠν ἀναφερθοῦμε στίς συγκλονιστικές
προσπάθειες τοῦ Παναγιωτάτου γιά τή διάσωση τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς
κληρονομιᾶς στή Μικρά Ἀσία, τόν Πόντο καί τήν Ἀνατολική Θράκη, τή συνεχῆ
μέριμνά του γιά τήν ἀποκατάσταση ἐρειπωμένων ναῶν.
Ἡ Ὁμογένεια χρωστᾶ πάρα πολλά στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, ἀλλά
καί στόν ”ἂνθρωπο Βαρθολομαῖο” πού ἡ ψυχή του πλημμυρίζει ἀπό ἀγαλλίαση στίς ἐπισκέψεις
του στήν ἀγαπημένη του γενέτειρα, τήν Ἲμβρο, στήν ὁποία προσέφερε πάμπολλα καί
συνεχίζει νά ἀγωνίζεται γιά τήν πρόοδό της, ἐνάντια στά δεινά, τά ὁποία αὐτή
βίωσε ἀπό τό 1964 καί ἑξῆς, λέγοντας ὃτι ὃσα ἀνταποδίδει στήν μικρή πατρίδα του
εἶναι πολύ λίγα, σέ σύγκριση μέ αὐτά πού ἒλαβε ἀπό τήν Ἲμβρο ὡς πνευματική
παρακαταθήκη καί ταυτότητα. Σήμερα ἀπολαμβάνει τό γεγονός ὃτι ἐπαναλειτουργεῖ ἡ
ὁμογενειακή ἐκπαίδευση στό νησί, καί ὃτι γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς Ἲμβρου
ὑπάρχει καί δικό μας Λύκειο. Ἀξιοσημείωτον εἶναι ἐπίσης ὃτι ὁ Παναγιώτατος ἀποφάσισε
τή δημιουργία γηροκομείου στό χωριό Σχοινούδι τῆς Ἲμβρου, μέ δική του δαπάνη.
Εὐχόμεθα ἀπό μέσης καρδίας ὁ ἀγαθοδότης Θεός νά δωρήσῃ στόν
Παναγιώτατο Σεπτόν Αὐθέντην μας, ἐπί τῇ τριαντακονταετίᾳ τῆς εὐλογημένης
Πατριαρχείας του, μακρά συνέχιση τῆς ἀνεκτίμητης προσφορᾶς του στήν Ἐκκλησία,
στό Γένος καί στήν οἰκουμένην ὃλην.
Εἰς πολλά ἒτη Παναγιώτατε Δέσποτα. Γένοιτο!
