Ιερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων
Προεπέμφθη ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πριγκήπου, ἡ γόνος τῆς Πριγκήπου Μαρία Καρατζίκου, σεβαστή μήτηρ τοῦ Διακόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας π. Βασιλείου καί στοργική σύζυγος τοῦ ταμίου τῆς Ἐφορεπιτροπῆς Ἐντιμ. κ. Χαραλάμπους Καρατζίκου.
Τῆς ἐξοδίου ἱερᾶς ἀκολουθίας, κατόπιν πρακλήσεως καί ἀδείας τοῦ ἀπουσιάζοντος εἰς τό ἐξωτερικόν Σεβ. Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων.
Τήν Α.Θ.Παναγιότητα, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην μας, κ.κ. Βαρθολομαῖον, ἐξεπροσώπησεν ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. π. Βαρθολομαῖος Τάκος, παρέστησαν δέ συμπροσευχόμενοι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος, ὁ Πανοσιολ. Μέγας Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Ἀλέξανδρος, ἅπας ὁ ἱερός κλῆρος τῆς Μητροπόλεώς μας, κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δέρκων καί ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἀσκοῦντος χρέη Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου ὁ π. Πορφύριος Καρατζῖκος, ἅπαντα τά κοινοτικά σώματα τῶν Κοινοτήτων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, καί μέγα πλῆθος κόσμου ἐκ τῆς Πόλεως καί τῶν Νήσων, κατακλῦσαν τόν Ἱερόν Ναόν. Παρέστη δέ καί ὁ Δήμαρχος τῶν Πριγκηποννήσων Ἐντιμ. κ. Ercan Akpolat μετά τῆς συζύγου καί τῶν συνοδῶν αὐτοῦ.
Τήν μακαριστήν Μαρίαν Καρατζίκου ἀπεχαιρέτισεν ὁ προστάς τῆς ἀκολουθίας Ἱεράρχης. Παρατίθεται ἡ ὁμιλία του.
Ὁ ἐνταφιασμός ἐγένετο ἐν τῷ οἰκογενειακῷ τάφῳ ἐν τῷ Ἱερῷ Κοιμητηρίῳ τοῦ Προφήτου Ἠλία Πριγκήπου.
Τῆς ἀειμνήστου Μαρίας Καρατζίκου εἴη ἡ μνήμη αἰωνία καί ἄληστος.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ
ΕΞΟΔΙΟΣ ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΜΑΡΙΑΝ ΚΑΡΑΤΖΙΚΟΥ
(Ἱερός Μητροπολιτικός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Πριγκήπου, 21 Σεπτεμβρίου 2024)
***
Μἰα ροπή, ἕνα ξάφνιασμα, ἕνα θρόϊσμα, καί ἡ θεία καί ζωοποιός ἐν πνεύσει πνοή καί ἡ ἀθάνατος ψυχή ἑκάστου ἀνθρώπου, μετά ἀπό μιά ὁδοιπορία πειρασμική ἐντός τοῦ ματαίου καί ἀπόνου αὐτοῦ κόσμου μας, μεθίσταται πρός τά κράτιστα καί τά βέλτιστα, πρός ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὀφθαλμός ἀνθρώπινος δέν εἶδε καί πήλινο αὐτί δέν ἤκουσεν, ἀλλά πού μᾶς τά προλέγει ὁ μόνος φιλάνθρωπος κυριεύων τῆς ζωῆς καί δεσπόζων τοῦ θανάτου Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔθεσεν ὅρια καί χρόνους καί καιρούς ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ.
Μέ μία ροπή καί ἡ προκειμένη κυρία Μάρω Καρατζίκου παρέδωκε τάς νυκτερινάς ὥρας τῆς 16ης πρός τήν 17ην Σεπτεμβρίου τήν μακαρίαν ψυχήν της εἰς τόν Πλάστην καί Δημιουργόν μας. Καί ποιά ἦταν ἡ κυρία Μαρία Ζαφείρη, ἡ καλή σύζυγος ἐπί ἥμισυ καί πλέον αἰῶνος τοῦ σεμνοῦ καί καλοκαγάθου Χαραλάμπους Καρατζίκου καί ἡ ἀγαπημένη καί στοργική μητέρα τοῦ διακόνου μας π. Βασιλείου; Ὑπῆρξεν ἡ ἀνεπανάληπτος Πριγκηπιανή Ρωμηά Κυρά∙ ἡ σεμνή∙ ἡ ἀγαθή∙ ἡ ἁπλοϊκή∙ ἡ καλή γυναῖκα∙ πού γνώριζε μόνον νά θυσιάζεται γιά τόν ἄλλο καί νά προσφέρῃ ἀγάπη καί χαμόγελο, τόν «καλό λόγο», πού πάντοτε μᾶς ἀνέπαυε. Ὅσοι εἴχαμε τήν εὐτυχία νά τήν γνωρίσουμε, τήν στεφανώνουμε σήμερα μέ τό στεφάνι τῆς ἀναγνωρίσεως, τῆς τιμῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς στοργῆς μας, τῆς προσευχῆς μας, τό ὁποῖο ἔλαβε κατά τόν ἀγῶνά της τόν ἐπίγειο ἐπάξια καί ἤδη ἀγάλλεται «ἐν οὐρανίοις θαλάμοις διηνεκῶς».
Βεβαίως, ἡ αἰφνίδιος ἐν πολλοῖς κοίμησίς της, μετά μικράν σχετικῶς χρονικήν περίοδον δοκιμασίας, ἀσφαλῶς ὅμως προετοιμασίας προσευχητικῆς -διότι ὑπῆρξεν ἄνθρωπος προσευχῆς ἐκτενοῦς καί μέ τό σημεῖον διαρκῶς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐζήτει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά τούς ἰδικούς της ἀνθρώπους, διά τούς πάντας, ἀκόμη καί δι’ αὐτά τά λουλούδια-, ἡ κοίμησίς της, λέγω, ἔπλησε θλίψεως ἀνθρωπίνης σύζυγον προσφιλῆ καί υἱόν ἀγαπητόν, διά τόν ὁποῖον ἐκαυχᾶτο καί ὑπερηφανεύετο ἡ μακαριστή∙ τήν Ἐφοροεπιτροπήν τῆς Κοινότητος Πριγκήπου καί μάλιστα τήν Πρόεδρόν της μέ τήν ὁποίαν συνεδέετο μέ ἁγνήν πολυετῆ φιλίαν∙ ὅλους τούς οἰκείους της, καί ὅλους τούς Πριγκηπιανούς ρωμηούς καί μή, τούς συγγενεῖς καί φίλους της. Ἐλύπησε προσωπικά καί τόν σεπτόν Ποιμενάρχην τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης Σεβασμιώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Γέροντα Πριγκηποννήσων κύριον Δημήτριον, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, τό Ἅγιον Ὄρος, καί προσεύχεται στήν Παναγία καί αὐτή τήν στιγμή τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ διά τήν ἀνάπαυσι τῆς μακαρίας ψυχῆς της. Ἀνέθηκε δέ εἰς τήν ταπεινότητά μου νά σέ βεβαιώσω διά τήν ἀγάπη, τήν ἐκτίμησι καί τήν πατρική στοργή μέ τίς ὁποῖες σέ περιέβαλλε καί ὅτι μέ αἰσθήματα τιμῆς καί πόνου κατ’ ἄνθρωπον σέ προπέμπει εἰς τόν ἡτοιμασθέντα σοι «εἰρηνικόν ὄντως τόπον» τοῦ Προφήτου Ἠλία. Ἐκφράζει δέ ὁ Ποιμενάρχης τήν συμπάθειαν καί τήν συμπαράστασίν του εἰς τούς πενθοῦντας στοργικόν σύζυγόν σου Χαραλάμπην καί τόν προσφιλῆ καί ἐκλεκτόν κληρικόν του καί μονογενῆ υἱόν σου Διάκονον π. Βασίλειον, τόν ὁποῖον, ὡς γνωρίζω, ἰδιαιτέρως ἐκτιμᾷ.
Ἀσφαλῶς καί τίποτε ἐν τῷ κόσμῳ «δέν εἶναι τυχαῖον». Τά πάντα κατευθύνει ἡ ἀήττητος Δύναμις∙ δηλαδή ὁ δημιουργός τοῦ παντός, ὁ ποιήσας τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί πρός ὁμοίωσίν Του, «ὁ γινώσκων πάντας» καί μάλιστα «τί ἦν ἐν (ἑκάστῳ) ἀνθρώπῳ»[1].
Βεβαίως, δέν εἶναι τυχαῖον καί τό γεγονός, ὅτι τήν κυρά Μάρω, τήν ἐκάλεσε πλησίον Του ὁ Κύριος «διά νά ζῇ εἰς τούς αἰῶνας» μιά ἡμέρα σημαδιακή, κατά τήν ὁποίαν ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας τιμᾷ τήν μνήμην «Σοφίας τῆς σεμνῆς» καί τούς κλάδους της, τάς Ἁγίας «Πίστιν, Ἐλπίδα καί Ἀγάπην». Καί ἐάν αἱ Ἅγιαι αὐταί ὡς «ἀστέρες ἐξέλαμψαν» ἐν τῷ στερεώματι τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, θά ἠδύνατο ἀνθρωπομόρφως νά λεχθῇ ὅτι καί ἡ χωριζομένη προσωρινῶς ἀφ’ ἡμῶν κυρία Μαρία ἐκέκτητο τά χαρίσματα ἐκεῖνα ὄχι τῆς μωρᾶς σοφίας τοῦ ματαίου κόσμου τούτου, ἀλλά τῆς ἁπλῆς ἐκείνης σοφίας τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμηᾶς συζύγου καί μάννας, τῆς γνησίας γόνου τῆς Πριγκήπου, πού ἡ ζωή της ὁλόκληρος ἦταν ἡ Πίστις της πρός τόν Θεόν, «ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη»[2]∙ ἡ Ἀγάπη της πρός τόν κάθε ἄνθρωπον ἀνεξαιρέτως, ἡ ὁποία «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει»[3]∙ καί ἡ Ἐλπίς της εἰς τό ἔλεος καί τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρός μας καί τῆς Παναγίας τῆς Ἐλεούσης καί τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος πολιούχου τῆς Πριγκήπου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ ὁποίου προπέμπεται διά νά ἀναπαύεται τό μέν γεηρόν σῶμά της εἰς τήν αὐλήν τοῦ Προφήτου Ἠλία, ἡ δέ ἁγνή ψυχή της ἐκεῖ ὅπου «αὐλίζονται οἱ δίκαιοι», ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτε τό ἀνθρώπινον, «πόνος, λύπη, στεναγμός», ἀλλά λάμπει μόνον τό ἀνέσπερον φῶς τοῦ Ἡλίου τῆς δόξης, τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης παρακλήσεως. Διότι ἡ ψυχή της παρελήφθη εἰς τούς οὐρανούς κεκοσμημένη μέ τάς ἀρετάς τῆς ἁπλοϊκῆς σοφίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀληθῶς «Θεοῦ δύναμις»∙ τῆς γνησίας καί ἀδόλου πίστεως εἰς τόν Χριστόν∙ τῆς μεγάλης ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν ἄνθρωπον καί πρός ὅ,τι γνήσιον καί παραδοσιακόν ὀρθόδοξον καί ρωμαίηκον∙ καί τῆς ἀκραδάντου ἐλπίδος, τῆς ὁποίας ἡ δοκιμή οὐδέποτε τήν κατῄσχυνε, διότι «ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυτο ἐν τῇ καρδίᾳ» της[4], καί τήν ἐνίσχυε πάντοτε. Ἄλλωστε μήπως αὐτό τό ἁπλοϊκόν «φέγγος τῆς εὐσεβείας» τῶν παλαιῶν Μαννάδων καί Πατεράδων μας, τό «φέγγος τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης» δέν συνετήρησεν ἀνά τούς αἰῶνας τό Ὀρθόδοξον Ρωμαίηκον Γένος καί ὁλόκληρον τόν θεσμόν του, τοῦ ὁποίου ἡμετέρου γένους γνήσιος κρίκος ὑπῆρξες καί σύ, κυρά Μάρω, ὁμολογοῦσα μαζί μας καί μαζί μέ τούς προαπελθόντας πατέρας μας, ὅτι «Θεός μέγιστός ἐστιν ὁ σταυρωθείς βουλήματι καί ἀναστάς τριήμερος ἐν ᾧ καί καυχώμεθα καί σύ καί ἡμεῖς καί οἱ πάντες»[5]. Φρονῶ καί κρίνω ὅτι τήν κυρά Μάρω τήν προπέμπουν καί τήν συνοδεύουν «πίστις, ἐλπίς καί ἀγάπη∙ τά τρία ταῦτα∙ μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη»[6].
Καί τώρα ἀπό τό μέσον τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ, ἀπό τοῦ θεωρείου τοῦ ὁποίου, καί τῆς Παναγίας τῆς Ἐλεούσης, μαζί μέ τόν σύζυγό σου, ἵστασο σχεδόν σέ κάθε Θεία Λειτουργία, σέ κάθε ἑσπερινό καί παράκλησι, προσευχομένη σιωπηλά, καί εἰς τό ὁποῖον «θεωρεῖο» θά παρίσταται νοερά ἡ ψυχή σου καί ἐν τοῖς ἐφεξῆς ἀπό τοῦ οὐρανοῦ, ἐνισχύουσα καί ἡμᾶς τούς περιλειπομένους καί μάλιστα τόν πεφιλημένον υἱόν σου, ὁ ὁποῖος ἔχων σε ἐν διαρκεῖ μνήμῃ θά συνεχίσῃ νά διακονῇ, δεόμενος ἐκτενῶς καί διά σέ, τήν ἀνεπανάληπτον Μάννα του, τό «λουλοῦδι τοῦ σπιτιοῦ σας», ὅπως μοῦ ἔλεγε πρό ἡμερῶν.
Σήμερα, πού ἀποδίδεται ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού μιά ζωή Τόν προσκυνοῦσες καί πού σέ ἐνίσχυε νά σηκώνῃς καρτερικά τούς ἰδικούς σου σταυρούς τῆς ζωῆς αὐτῆς, «ἀφήνεις τοῦ ἀστάτου βίου τόν τόπον» καί εὑρίσκεις «ἑστῶτα καί βέβαιον τόπον», πορευομένη ἐκ τοῦ γηΐνου θανάτου εἰς τήν αἰώνιον καί ἀκήρατον ζωήν, ἀναμένουσα μέ τούς ἀειμνήστους γονεῖς καί λοιπούς οἰκείους σου κατά σάρκα καί τούς προκεκοιμημένους συμπολίτας σου Ὀρθοδόξους ὁμογενεῖς Πριγκηπιανούς «ἀνάστασιν ζωῆς», ὅτι ἐν βίῳ «ἀγαθά ἐποίησας»[7].
Αἰωνία καί ἄληστος ἡ μνήμη σου. Ἀμήν.
[1] Ἰωάν. 3,24-25.
[2] Γαλ. 5,6.
[3] Α΄ Κορ. 13,7.
[4] Πρβλ. Ρωμ. 5, 5.
[5] Πρβλ. Οἶκον ἑορτῆς Ἁγίας μάρτυρος Σοφίας καί τῶν τριῶν θυγατέρων αὐτῆς, Πίστεως, Ἐλπίδος καί Ἀγάπης, 17 Σεπτεμβρίου.
[6] Α΄ Κορ. 13, 13.
[7] Πρβλ. Ἰωάν. 5, 24-29.
