Λόγια ἁπλά ἀπό καρδιᾶς
(τῷ Μητροπολίτῃ Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέᾳ)
Τήν 31η Αὐγούστου ἀφυπηρέτησε ἀπό τό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας καί Χριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ὁ Καθηγητής Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέας Νανάκης. Λέκτορας ἐξελέγη τό 1989 καί τό 2002 ἐξελέγη Καθηγητής πρώτης βαθμίδας καί διηκόνησε ἐπάξια στήν ἕδρα του γιά μία ὁλόκληρη 35ετία!
Τό 1990 ὅταν πῆγα γιά σπουδές στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης στό Β΄ ἑξάμηνο εἴχαμε τό μάθημα Ἱστορία καί Γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μᾶς τό δίδαξε καί τό ἐξέτασε ὁ τότε νεαρός Λέκτορας πατήρ Ἀνδρέας. Γιά νά πῶ τήν ἀλήθεια τόν φοβόμασταν λιγάκι. Ἐγώ τότε 18 ἐτῶν, ἀπό Κύπρο καί αὐτός Καθηγητής, ἄγαμος κληρικός, ψηλός, σοβαρός, ἐπιβλητικός καί ὀλιγομίλητος. Ὅταν τελείωσα τίς σπουδές μου, γράφτηκα στό Μεταπτυχιακό Τμῆμα μέ Σύμβουλο Καθηγητή τόν μακαριστό Δημήτριο Τσάμη. Ἕνας ἀπό τούς Καθηγητές μου στό μεταπτυχιακό ὑπῆρξε καί ὁ Μητροπολίτης, πλέον, Ἀρκαλοχωρίου Ἀνδρέας. Εἴχαμε ἀγαστή συνεργασία καί θυμᾶμαι ὅταν τόν ρωτοῦσα κάτι, μοῦ ἔλεγε πάντα, «ὅ,τι πεῖ ὁ κ. Τσάμης»! Ἀποδίδοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τήν τιμή καί τόν σεβασμό στούς παλαιοτέρους καθηγητές. Ἀργότερα, ὅταν θέλησα νά συνεχίσω τίς σπουδές μου, αὐθορμήτως ἐπέλεξα Σύμβουλο Καθηγητή μου γιά τό Διδακτορικό τόν Δεσπότη!
Οἱ σχέσεις μας πλέον ἔγιναν πιό οἰκεῖες. Ἔβλεπα ἕνα Καθηγητή νά εἶναι Πατέρας. Ἔβλεπα πτυχές τοῦ χαρακτῆρος του, οἱ ὁποῖες ἦτο ἐπιμελῶς κεκρυμμένες. Ἡ εὐγένεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ καλωσύνη, ἡ καταδεκτικότητα, ἡ φιλοξενία, ἡ ἔγνοια γιά τόν πάσχοντα τόν χαρακτηρίζουν ὡς Ἐπίσκοπο καί ὡς ἄνθρωπο.
Μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση ὅταν μία φορά πῆγα νά πληρώσω τό φαγητό μας καί δέν μέ ἄφησε. Ἐγώ ντράπηκα πού ὁ Καθηγητής μου θά πλήρωνε. Μοῦ λέει: «Τύχωνά μου, ἄν μοῦ τό κεράσεις θά θεωρηθεῖ ὅτι μέ καλοπιάνεις γιά τό Διδακτορικό… Ὅταν γίνεις Διδάκτορας, τότε θά μέ κεράσεις!». Ἡ διάκριση αὐτοῦ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός πιστεύω εἶναι μεγάλη. Ποτέ, μά ποτέ δέν κατέκρινε ἤ σχολίασε ἄλλους. Πάντα ἀπό τό στόμα του ἐξήρχετο λόγος δοξολογικός. Πολλές φορές μοῦ τηλεφωνοῦσε καί μοῦ ἔλεγε ἀποσπάσματα ἀπό φιλοκαλικούς Πατέρες. Τά ἔργα τῶν Ἁγίων Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Γρηγορίου Παλαμᾶ, Σωφρονίου Ἀγγλίας καί ἄλλων νηπτικῶν Πατέρων εἶναι προσφιλῆ του ἀναγνώσματα. Πολλάκις δέ ὅταν τόν ἀναζητῶ, ἡσυχάζει σέ κελλίον στό Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ συμβολή του στά ἐκκλησιαστικά δρώμενα, οἱ καίριες παρεμβάσεις του, ὁ ἀκαδημαϊκός του λόγος, ἡ λόγια πένα του, ἡ γραπτή ἐκδεδομένη γραφίδα του, ἡ σεπτή παρουσία του, καθώς καί ἡ ἐνεργός συμμετοχή του στίς Συνόδους (Κρήτης καί Πατριαρχείου) εἶναι κατά πάντα ἀξιόλογα καί χαρακτηρίζονται ἀπό τό ἐκκλησιαστικό ἦθος τοῦ σεπτοῦ αὐτοῦ Ἱεράρχου.
Τέλος, ἕνα ἔτος πρίν ἀπό τήν ἀφυπηρέτησή του, εἶχα τελειώσει καί τό Μεταδιδακτορικό μου παρά τούς πόδας του. Καί ἐδῶ ἡ παρουσία του ἦταν γιά μένα πολύτιμη. Ἀγαθῇ συγκυρίᾳ ἄρχισα τίς σπουδές μου τό 1990 καί τελείωσα τό 2023. Σέ ὅλα αὐτά τά ἔτη χωρίς νά τό ἐπιδιώξω συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα αὐτή τήν εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά εἶμαι δίπλα καί κοντά μέ αὐτόν τόν Ἄνθρωπο. Ὅπως ὁ ἴδιος συνηθίζει νά λέει: «αὐτά εἶναι τοῦ Θεοῦ πράματα».
Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού εὐλόγησε αὐτή τήν συνάντησή μου μετά τοῦ Δασκάλου μου Μητροπολίτου Ἀνδρέου. Ἡ προσφορά του στόν χῶρο τῶν γραμμάτων, στό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στήν Ἀκαδημαϊκή Κοινότητα, στήν Ἐκκλησία, στήν Κοινωνία, στόν πολιτισμό, εἶναι βαρύνουσα καί συνεχιζόμενη. Ὅλοι οἱ μαθητές του, πιστεύω, ἀναφωνοῦμε ἕνα ἐγκάρδιο μεγάλο εὐχαριστῶ στόν Δάσκαλό μας Ἀνδρέα.
Εὐχαριστῶ ἀπό καρδιᾶς εὐγνωμονούσης γιά τήν διακριτική καί πατρική παρουσία του στήν ζωή μου. Ἡ λαλῶσα αὐτοῦ σιωπή καί διάκριση πολλάκις μέ ὠφέλησε καί μέ δίδαξε. Ὁ Θεός νά εὐλογήσει πλουσιοπάροχα τά ἔτη τῆς Ἀρχιερωσύνης του∙ πολλά καί πανευφρόσυνα εἴησαν. Δεσπότη μου, σᾶς χρειαζόμαστε καί τώρα πιστεύω μπορεῖτε λόγῳ τῆς μεγάλης σας ἐμπειρίας νά μᾶς προσφέρετε ἔτι περισσοτέρως.
Σᾶς φιλῶ τό χέρι
ὁ μαθητής Σας
Ἀρχιμανδρίτης Τύχων Ἀνδρέου
