Ὑπό Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
«ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».
(Ψαλμ. 76,14-15).
Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὡς θαῦμα χαρακτηρίζεται κάθε συμβάν, τό ὁποῖον εἰς τήν βάσιν μιᾶς εἰδικῆς ἀντιλήψεως (κοινωνικῆς, θρησκευτικῆς, φιλοσοφικῆς κ.λ.π.) διά τήν φύσιν καί τούς φυσικούς νόμους, εἶναι δυνατόν νά θεωρηθεῖ ὡς «ἀνεξήγητον» μέ τά καθιερωμένα ἐπιστημονικά, ἀποδεκτά κριτήρια·
1- Τίς ὁ ποιῶν; Διά τούς Χριστιανούς γενικῶς ὁ Θεός, τοῦ ὁποίου ἡ φύσις καί τά χαρακτηριστικά, ὡς καί παλαιότερον, σήμερον είς τήν Δύσιν κυρίως σοβαρῶς διαμφισβητῶνται καί ἐπαναεξετάζονται!
2- Ὁ ποιῶν μόνος; Καί ναί καί ὄχι ὡς πανταχοῦ παρῶν καί τά πάντα πληρῶν, ἔχων παρ’ αὐτῷ τούς Ἀγγέλους, τά λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα, τά «δισκίνητα πρός τό κακόν, οὐχί ὅμως καί ακίνητα (Δαμασκ.), τούς Προφήτας, Ἁγίους, Ὁσίους, Μάρτυρας κ.λ.π. καί πλεῖστα ὑπ’ αὐτοῦ δημιουργηθέντα θαυμάσια, ὡς τά ζῶα, τά πετεινά, τήν φύσιν καί τόν ἄνθρωπον, τόν κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν, ὁ ὁποῖος φωτιζόμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ ἀνακαλύπτει πράγματα ἀπίθανα καί φοβερά εἰς τήν ἐπιστήμην, τεχνικήν τεχνολογίαν καί τέχνην, θεωρούμενα ἄλλοτε ὀνειρικοῦ χαρακτῆρος, καἴτοι οὗτος δυστυχῶς συχνάκις καταστρέφει τήν φύσιν, τήν Μητέρα Γῆν, καί τά ἐν αὐτῇ πάντα.
3- Ποία ὅμως τά θαυμάσια; Ταῦτα εἰοιν μεγάλα καί μικρά, ὁρατά καί ἀόρατα, αἰφνίδια καί οὔ· καί τά μικρά ἐκ τούτων συνδέονται ἀμέσως μέ τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, ἀναφερόμενα εἰς μυχίους πόθους καί ἐπιθυμίας τῆς καρδίας του ἤ οὔ.
Αὐτά δέ χαρακτηρίζονται ὡς ἀπλαί συμπτώσεις καί συνήθη γεγονότα. Ἐν τῇ πραγματικότητι ὅμως εἶναι θαύματα πολλάκις ἀπότοκα προσευχῆς καί ἁγιότητος. Καί ταῦτα δέν βλέπομεν ἤ δέν θέλομεν νά βλέπομεν καί ἀκούωμεν! ἁπλῶς «κυττάζοντες» αὐτά.
«Ποιῶν λοιπόν θαυμάσια μόνος» τυγχάνεις Παναγιώτατε καί Ὑμεῖς, ἐκ λόγων ποικίλων καί δή πρῶτον ἐκ τῆς κατ’ἐξοχήν μακρᾶς, χριστοχρόνου (33 ἐτῶν) πολυκυμάντου καί πολυσχιδοῦς Πατριαρχείας σου. Δεύτερον δέ δι’ ὅλων τῶν «θαυμασίων» κατ’ αὐτήν ἐπιτέλεσας εἰς τόν Ὀρθόδοξον, Διορθόδοξον, Διαχριστιανικόν και Διαθρησκειακόν τομέα.
Κυρίως ὅμως διά τῶν ὅσων ἀπειργάσθης σοφῶς καί ρηξικελεύθως διά τήν ἐνίσχυσιν καί «κονιοποίησιν» ἔτι μᾶλλον τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας, τῆς Μητρός Πάντων ἡμῶν.
Καί ἄς γνωρίζουσιν οἱ Βάραγγοι καί Χαχόλοι τοῦ Βορρᾶ, οἱ Ἀφρικανοί τῆς Μαύρης Ἠπείρου καί οἱ διάφοροι Διορθοδόξως, Διαχριστιανικῶς καί Διαθρησκευτικῶς, ὅτι τά μηχανεύματα αὔτα ἅ ὑπούλως διεργάζονται, τά ἀντιχριστιανικά καί ἀντιανθρωπιστικά, «ἀέρα δέρουσιν», διότι ὁ τηλαυγής Φάρος τοῦ Φαναρίου, περί οὗ συχνός ὁ λόγος, «ἠλεκτρονικῶς» πλέον διακινούμενος φωτίζει καί τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ καθημένους» εἴλωτας, οὕς οὐ δύναται τις νά ἐλευθερώσει ἐκ τῶν τοῦ «Ἅδου Πυλῶν».
Ἐάν δέ διαχρονικῶς συμβαίνουν τινα ταῦτα γίνονται κατά Θείαν Οἰκονομίαν καί παραχώρησιν διά τινα καί μόνον χρόνον, ὄντα παράχορδα (detonne) καί νευραλγικά, ἀποσκοποῦντα εἰς πραγμάτωσιν μουχλοποιημένων σχεδίων «ἀνεγκεφάλων» ἐκτελεστῶν καί ἀντιθέων.
Πολλά τά ἔτη Σου Δέσποτα
ὁραματικά καί ὑλοποιητά «μονήρη» «θαυμασίων» καί μόνον·
