Φως Φαναρίου
Ένας χρόνος πέρασε από τον καταστροφικό σεισμό στην ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Αντιόχειας.
Με αφορμή την επέτειο τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον αυλόγυρο της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας των Αγίων Πέτρου και Παύλου της Αντάκειας, που καταστράφηκε στον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου 2023. Ο Επίσκοπος Ιεραπόλεως Αρσένιος προέστη της Θ. Λειτουργίας, εκ μέρους του Πατριάρχου Αντιοχείας και πάσης Ανατολής, Ιωάννη Ι΄.
Συμμετείχαν όλες οι Εκκλησίες της περιοχής και η προσέλευση των πιστών ήταν μεγάλη. Στη συνέχεια τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο Κοιμητήριο.
Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιόχειας, Fadi HURIGİL, μίλησε με συγκινητικά λόγια για την θλιβερή επέτειο και την δοκιμασία των χριστιανών της περιοχής:
Αγαπητοί αδελφοί, αγαπητοί φίλοι. Ήμασταν ιστορία! Γίναμε ιστορία!
Έγινε σεισμός, και ήταν σα να είδαμε την αποκάλυψη με τα μάτια μας. Έγινε σεισμός και πολλοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ όσοι έμειναν έχασαν την πνευματικότητά τους. Μάλιστα, όλοι πεθάναμε εκείνη τη μέρα. Εμείς οι ζωντανοί δεν το καταλάβαμε εκείνη τη στιγμή, αλλά έθαψαν κάποιους από εμάς. Μερικοί από εμάς ήταν σαν ζωντανοί νεκροί.
Σκεφτείτε ένα νεκροταφείο με χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με τις ίδιες ημερομηνίες θανάτου. Ήταν η τελευταία μέρα των 15ήμερων σχολικών διακοπών. Πόσοι μαθητές, με ελπίδες για το μέλλον, ετοίμασαν τις σχολικές τσάντες και τα ρούχα τους και πήγαν για ύπνο, αλλά δεν ξύπνησαν εκείνο το πρωί. Άλλοι κοιμήθηκαν με την ελπίδα να πάνε στη δουλειά το πρωί. Δεν ήξεραν ότι ο τελευταίος ύπνος τους ήταν ο πρώτος ύπνος της αιωνιότητας.
Όλα κατέρρευσαν σε 1,5 λεπτό. Τα σκοτεινά σύννεφα είχαν εγκατασταθεί πάνω από την πόλη. Ο ουρανός δεν έλαμπε ποτέ εκείνο το πρωί. Πέρασε πραγματικά ένας χρόνος! Αλλά δεν φαίνεται σαν χθες; Γιατί ζούσαμε εκείνη τη στιγμή κάθε μέρα για ένα χρόνο. Πάντα θυμόμασταν εκείνη τη στιγμή σε κάθε μετασεισμό, σε κάθε στιγμή διακοπής ρεύματος και σε δυνατή βροχή.
Καμία από τις ζωές μας δεν ήταν άξια αυτού του θανάτου. Ίσως ο δημιουργός να σκέφτηκε ότι αυτός ο θνητός κόσμος δεν τους άξιζε. Και τους πήρε μαζί του.
Ναι, δεν ήταν άξιοι αυτού του θανάτου. Γιατί δεν μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας ή να πούμε αντίο. Δεν μπορούσαμε να πούμε αντίο. Ναι, δεν ήταν άξιοι αυτού του θανάτου. Γιατί δεν μπορούσαμε να τυλίξουμε τα σώματά τους σε ένα σάβανο ούτε καν να τα βάλουμε σε ένα φέρετρο. Δεν μπορούσαμε να φέρουμε τους νεκρούς μας σε εκκλησίες, τζαμιά και συναγωγές. Μας αποχαιρέτησαν σιωπηλά.
Αλλά θα υπάρχει πάντα μια απόχρωση που χωρίζει αυτούς τους αδελφούς από τους αδελφούς μας που πέθαναν άλλες φορές. Δυστυχώς, η ιστορία θα μας θυμίζει αυτά τα αδέρφια με μιαν οδυνηρή ανάμνηση. Το όνομά τους θα το θυμούνται οι επόμενες γενιές.
Αν και το όνομα αυτού του σεισμού ονομάζεται σεισμός Kahramanmaraş, το όνομα αυτού του σεισμού είναι στην πραγματικότητα ο μεγάλος σεισμός της Antakya, του μεγάλου Hatay. Από εδώ θα ήθελα να απευθυνθώ στους πολιτικούς μας και σε όλους τους πολιτικούς. Τι περιμένουμε να κηρυχθεί το Χατάι σε περιοχή ειδικής καταστροφής; Δεν είναι αρκετά τα δεινά που πέρασε ο λαός μας τον τελευταίο χρόνο; Οι κάτοικοι της Χατάι και της Αττάκειας θέλουν τώρα να επιστρέψουν στη γη τους. Θέλουν να επιστρέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν, όπου αναπνέουν και όπου ζουν οι αναμνήσεις τους.
Εξέφρασα τη δήλωση και εδώ κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων. Σήμερα, μπορεί να μην έχουμε το κύριο σπίτι μας, την Εκκλησία, αλλά έχουμε όνειρα για το μέλλον.
Αυτή τη δοκιμασία πέρασαν και οι πρόγονοί μας στο παρελθόν. Ίσως ο Κύριός μας να μας έκανε πρεσβευτές για αυτήν την αποστολή.
Αν και οι ελπίδες μας έχουν διαλυθεί, αυτό το μονοπάτι που βαδίζουμε είναι αναμφίβολα μακρύ και δύσκολο. Αλλά ακόμα κι αν σκοντάψουμε ή κουραστούμε, θα σηκωθούμε και θα συνεχίσουμε να περπατάμε ξανά. Θα συνεχίσουμε να εξυψώνουμε την Εκκλησία μας και την αρχαία μας πόλη με την αγάπη και την ελπίδα μέσα μας.
Παρόλο που η εκκλησία μας έχει καταστραφεί και το καμπαναριό μας είναι σιωπηλό, εμείς είμαστε εδώ. Αγαπητοί μου, μη νομίζετε ότι σας ξεχάσαμε. Δεν θα ξεχαστείτε ποτέ και θα παραμείνετε όλοι μια ανάσα μέσα μας.
Ο Θεός να μην μας κάνει να ξεχάσουμε αυτόν τον πόνο ή να μας προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο.
Εκ μέρους μου, των Πατέρων της Εκκλησίας μας και του Διοικητικού Συμβουλίου, σας εύχομαι όλες τις ημέρες με υγεία και ειρήνη.
