Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Ένα σημείο που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής στην ευαγγελική διήγηση, η οποία περιγράφει το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, είναι αυτό που αναφέρει ότι ο ίδιος ο Χριστός αφού ευλόγησε τα ψωμιά και τα ψάρια, τα έκοψε σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές του για να τα μοιράσουν στον κόσμο, ο οποίος κόσμος, όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν πέντε χιλιάδες μόνο οι άνδρες, εκτός από γυναίκες και παιδιά. Δεν θα μπορούσε να τα δώσει στους μαθητές του και αυτοί να τα κόψουν και να τα μοιράσουν; Σίγουρα μπορούσε να το κάνει. Δεν είναι όμως τυχαίο που ενεργεί έτσι. Με τον τρόπο αυτό κάτι θέλει να πει, κάτι θέλει να δείξει. Ποιο είναι αυτό; Μα η προσωπική του φροντίδα για τον άνθρωπο. Όλοι όσοι βρίσκονται εκεί για να τον ακούσουν είναι δικοί του φιλοξενούμενοι και θέλει ο ίδιος να τους περιποιηθεί, να τους δείξει την αγάπη του, την φροντίδα που έχει γι’ αυτούς. Με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι, το ευαίσθητο σημείο του Χριστού, είναι η αγάπη του για τον άνθρωπο. Όλα για τον άνθρωπο. Υποφέρει, υπομένει τα πάντα, μέχρι και σε εξευτελιστικό θάνατο υποβάλλεται με την Σταύρωσή του, για χάρη του ανθρώπου, προκειμένου να τον γλυτώσει από τα νύχια του χαιρέκακου.
Είναι αγάπη ο Χριστός από την ίδια του τη φύση. Δεν αγαπά υπό προϋποθέσεις και ανά διαστήματα, αλλά για πάντα. Όπως ο ήλιος φωτίζει όλο τον κόσμο επειδή είναι φως, έτσι και ο Χριστός, ο Θεός επειδή είναι αγάπη αγαπά όλο τον κόσμο, χωρίς να συμβαίνει δυστυχώς και το αντίθετο, να αγαπά δηλαδή όλος ο κόσμος το Χριστό.
Λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου: “Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος.” Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι, το Α και το Ω αποτελούν το πρώτο και το τελευταίο γράμμα στην λέξη ΑΓΑΠΩ, διότι η αγάπη αποτελεί βασική ιδιότητα του Θεού, θείο ιδίωμα, καθότι “ο Θεός, αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ.” (Ο Θεός είναι αγάπη, γι’ αυτό και όποιος μένει μέσα στην αγάπη, στο Θεό μένει και ο Θεός μένει σ’ αυτόν). Ο Θεός που αποκαλείται αγάπη είναι κατ’ ουσίαν αγάπη και δεν νοείται σαν ένα απλό συναίσθημα, αγαπάει τα δημιουργήματά του και τα φροντίζει. Η αγάπη του Θεού ξεπερνά με το παραπάνω κάθε άλλη μορφή αγάπης. Δεν προνοεί απλά για μας, αλλά και με θείο έρωτα, έρωτα ανερμήνευτο, έρωτα χωρίς πάθος βεβαίως, αλλά θερμότατο εντονότατο, γνήσιο, ατέλειωτο που να μην μπορεί κανείς να τον σβήσει.
Ο Θεός αγαπά και τους δικαίους, αγαπά όμως και τους αμαρτωλούς. Όταν μάλιστα διαπιστώνει ότι υπάρχει διάθεση αγωνιστική από τον αμαρτωλό, για να νικήσει τα πάθη του και να εγκαταλείψει την αμαρτία, του συμπαραστέκεται και τον βοηθά.
Ο Χριστός ο Θεός μας σπλαχνίσθηκε τον κόσμο και από αγάπη έκανε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, που με περισσή φροντίδα ο ίδιος κομμάτιασε και έδωσε για μοίρασμα στους μαθητές του. Με την ίδια φροντίδα μοίρασε και το ψωμί και το κρασί στους μαθητές του, στο Μυστικό Δείπνο, σαν Σώμα του και Αίμα του και το ίδιο κάνει κάθε φορά που στρώνεται ουράνιο τραπέζι στη Θεία Λειτουργία. Εκεί ο ίδιος τεμαχίζει το Σώμα του και μαζί με το Αίμα του το προσφέρει με αγάπη στους πιστούς καλώντας μας “μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης” να προσέλθουμε για να μας προσφέρει ο ίδιος το άχραντο Σώμα του και το τίμιο Αίμα του “εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον.” Όσοι πιστοί λοιπόν προσέλθετε, “γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος.”
“Αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε, και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ’ υμών.” (Να χαίρεστε, να προοδεύετε, να συμπαραστέκεστε ο ένας στον άλλο, να μην έχετε διαφωνίες, να έχετε ειρήνη, κι ο Θεός που χαρίζει την αγάπη και την ειρήνη θα είναι μαζί σας).
