Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Όλη τη νύχτα ο Σίμων Πέτρος μαζί με τους βοηθούς του είχαν ασχοληθεί με το ψάρεμα, όμως όπως λέγεται στη γλώσσα των ψαράδων, δεν είχαν πιάσει ούτε λέπι. Παρά την ταλαιπωρία και το ξενύχτι ο Πέτρος όταν του ζήτησε ο Χριστός, τον μετέφερε στα ανοιχτά της λίμνης για να μιλήσει στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στις όχθες. Στο τέλος απευθυνόμενος στο Σίμωνα Πέτρο τον παροτρύνει να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα. Ο Πέτρος λέει τότε στο Χριστό ότι, παρόλο που δεν έπιασαν τίποτα όλη τη νύχτα, επειδή το λέει αυτός θα ξαναρίξει τα δίχτυα. Το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό. Τόσο πολλά ήταν τα ψάρια που έπιασαν που και τα δίχτυα άρχισαν να σκίζονται, αλλά και το καΐκι δεν τα χωρούσε γι’ αυτό και ειδοποίησε τους συνεταίρους του σε άλλο καΐκι, να πλησιάσουν για να φορτώσουν και αυτοί ψάρια. Και τα δύο καΐκια γέμισαν με τόσα ψάρια που κινδύνεψαν να βυθιστούν. (Λκ. 5, 5-7). Μέσα σε λίγη ώρα η λίμνη που δεν είχε δώσει ούτε λέπι όλη τη νύχτα, έδωσε υπερπληθώρα ψαριών. Και αυτό έγινε επειδή έτσι θέλησε και έτσι είπε ο Κύριος. Χωρίς το Χριστό απελπισία. Μόλις έρχεται ο Χριστός, η απελπισία γίνεται αφετηρία νέας δράσεως. Η απελπισία μετατρέπεται σε ευλογία. Και την ευλογία αυτή χαίρονται και απολαμβάνουν ο Πέτρος και οι άλλοι ψαράδες. Ποιος ήταν ο λόγος; Απλούστατα υπάκουσαν στο λόγο του Χριστού. Αυτό είναι και το ερώτημα που ταλανίζει σήμερα τον κόσμο μας. Ακούγεται ο λόγος του Χριστού στις μέρες μας; Παρόλο που η τεχνολογία με την ανάπτυξή της θα μπορούσε στην εποχή μας να μεταφέρει αστραπιαία το λόγο του Θεού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό. Ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που κάπως ακούγεται ο λόγος του Θεού γίνονται προσπάθειες να διαστρεβλωθεί, να φιμωθεί, να σιωπήσει. Βλέπουμε τι γίνεται σήμερα γύρω μας. Με χίλιους δυο τρόπους εκδιώκεται ο Θεός, και ο λόγος του αποσιωπάται. Οι καταστάσεις εκείνες που είναι κτηνώδεις, που ικανοποιούν ταπεινά ένστικτα, που κινούνται καταστροφικά εναντίον του ανθρώπου, θεωρούνται πρόοδος, ανάπτυξη, πολιτισμός, ενώ η επιμονή στις παραδόσεις, στο άκουσμα και στην υλοποίηση του λόγου του Θεού θεωρείται οπισθοδρόμηση, μεσαίωνας, σκοταδισμός. Έχουμε φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουμε ως θετικά και σύγχρονα τον εξευτελισμό της ανθρωπίνης φύσεως, την ιεροποίηση του πολέμου στο παντοειδές σακάτεμα της ψυχής έως θανατώσεώς της.
Αγανάκτηση δημιουργούν τα κροκοδείλια δάκρυα των ισχυρών για τα θύματα που δημιουργούν οι επιλογές τους. Πονάει δήθεν η ψυχή τους μπροστά στα ανθρώπινα δράματα που οι ίδιοι δημιουργούν. Κλαίνε για το χαμό των μικρών παιδιών και την εξαθλίωση των μεγάλων.
Η κατ’ ευφημισμό Χριστιανική Ευρώπη εγκατέλειψε το Χριστό και στράφηκε προς το χρυσό για να εξασφαλίσει όσο γίνεται περισσότερα αγαθά για την καλοπέρασή της και έφτασε στο σημείο να απειλείται πλέον με απώλεια και των πιο απλών, αυτών που αφορούν στην καθημερινότητά της. Θα κρυώσει λένε φέτος η Ευρώπη λόγω των επιλογών της. Μακάρι τουλάχιστον, αυτή η παγωμάρα του σώματος να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε και την κρυάδα της ψυχής μας και να την διορθώσουμε.
Μέσα σε αυτό το γενικευμένο αρνητικό κλίμα βρίσκεται και η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Αυτός ο τρισευλογημένος και πολυζήλευτος τόπος. Είναι απογοητευτικό που οι άλλοτε ευλογημένοι, Ορθόδοξοι Έλληνες ακολουθούμε τους ανίερους ρυθμούς της δύσης, επιτρέποντας τους με την βοήθεια φυσικά και κάποιων δικών μας που είναι και δικοί τους, να μας έχουν κάνει ενοικιαστές του τόπου μας και αρκετούς πρόσφυγες. Το πιο δραματικό όμως είναι ότι η Ελλάδα όπως και η Ευρώπη αποχριστιανοποιείται. Μεγάλες απαγορευτικές πινακίδες και περιοριστικοί όροι τοποθετούνται σιγά-σιγά αλλά σταθερά, για το Χριστό παντού. Διώκεται και στην Ελλάδα ο Χριστός, όπως και στην Ευρώπη και η δίωξη αυτή δυστυχώς νομοθετείται κιόλας. Ό, τι μέχρι χθες ήταν αυτονόητο, σήμερα χαρακτηρίζεται ανόητο. Ποιος τολμά σήμερα στην άλλοτε Ορθόδοξη Ελλάδα, στους πάλαι ποτέ Ορθόδοξους Έλληνες να μιλήσει για εκκλησιασμό, για εξομολόγηση, για νηστεία, για άσκηση; Κι αν έχουν μείνει κάποια πανηγύρια ακόμα, απόμειναν επειδή ακριβώς πρόκειται για πανηγύρια.
Ενώ το φυσιολογικό θα ήταν να εναντιωνόμαστε σε εκείνους που απεργάζονται την πνευματική μας καταστροφή, τα δεχόμαστε όλα και αλίμονο, από μόνοι μας τα πολλαπλασιάζουμε. Έχουμε απομακρύνει την ψυχή μας, την σκέψη μας, τη ζωή μας ολόκληρη από το Θεό, από το θέλημα του και το λόγο του.
Έχουμε ξεχάσει ότι:
- Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. (Πέτρου Α΄1,23). Ο λόγος του Θεού διαρκεί για πάντα. Δεν χρειάζεται αναθεώρηση.
- Ο λόγος του Θεού είναι ένας καθαρός λόγος. Τα λόγια του Κυρίου λέει ο ψαλμωδός είναι λόγια καθαρά, όπως το ασήμι που έχει μπει στο φούρνο και έχει καθαρισθεί πολλές φορές.
- Ο λόγος του Θεού είναι πηγή ευφροσύνης και αγαλλιάσεως.
- Ο λόγος του Θεού είναι φως στα βήματά μας.
- Ο λόγος του Θεού είναι τόσο αναγκαίος για την ζωή μας, όσο το γάλα για ένα νεογέννητο.
Η υπακοή στο λόγο του Θεού δεν χορταίνει τον άνθρωπο μόνο πνευματικά, αλλά και υλικά. Η υπακοή στο λόγο του Κυρίου γέμισε με ψάρια το καΐκι του Σίμωνα. Ίσως τα υλικά αγαθά της υπακοής να μην είναι άφθονα και πλούσια. Ποτέ όμως δεν θα εγκαταλείψουν τον άνθρωπο της υπακοής. Τα λίγα που είναι ευλογημένα από τον Θεό, δίνουν μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από τα πολλά και αμαρτωλά, που ίσως και να προέρχονται από αδικίες και πονηρίες. Πολλοί έχουν άφθονα αγαθά αλλά στην ουσία είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν γνωρίζουν το Χριστό, την πηγή της χαράς και της ευτυχίας. Ο αγώνας τους αφορά μόνο στα μάταια και υλικά πράγματα και η ζωή τους είναι χωρίς σύνεση, ειδωλολατρική. Βρίσκονται σε ταραχή και αγωνία. Στις σχέσεις τους είναι πονηροί και στις συναλλαγές τους άδικοι, μέσα στο ψέμα, στην απάτη και στη δολιότητα. Γίνονται πλούσιοι σε αγαθά και μένουν έρημοι από πίστη, αρετή, αγιότητα. Αρνούνται την αιωνιότητα και επιδιώκουν την εγκοσμιότητα. Κακό το παράδειγμά τους. Ας μην τους ακολουθήσουμε. Ας ακούσουμε τον Κύριο μας που μας λέει ότι, όποιος ακούει το λόγο του και πιστεύει σε αυτόν που τον έστειλε έχει ζωή αιώνιο. “Αμήν, αμήν λέγω υμίν ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον”. (Ιωαν. 5, 24).
