Του Ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ Πέτρου Βασιλειάδη
Η δημοσιοποίηση επιστολής Ορθοδόξων αρχιερέων των ΗΠΑ από διάφορες δικαιοδοσίες (βλ. φωτο) με ιταμές κατηγορίες κατά συνοδικής αποφάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την εκλογή ως βοηθού επισκόπου του π. Αλεξάνδρου Belya – μοναχού, πρεσβυτέρου (;) ας επιλέξουν οι ιεροεξεταστές του ό,τι σας αρέσει – υπεύθυνου για το σλαβικό βικαριάτο στην υπό το ωμοφόριο του Οικουμενικού Πατριάρχου Ελληνο-Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής, αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της μοσχοβίτικης προπαγάνδας εναντίον της πρωτόθρονης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Κάτι που πιστοποιεί την σοβούσα κρίση της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, υπαιτιότητι της εκκλησιαστικής ηγεσίας του Πατριαρχείου Μόσχας.
Οι υπογράφοντες αρχιερείς, ενεργούντες μάλιστα εκτός του κανονικού των οργάνου (της Συνόδου των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων Αμερικής, της πρώην SCOBA, προεδρευομένης κατά την απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου υπό του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου) εκτός του ότι ευθέως καταφέρονται κατά του προέδρου των, παρεμβαίνουν και στην κανονική επικράτεια μιας άλλης αυτοκέφαλης Εκκλησίας, που στην γλώσσα του κανονικού δικαίου ισοδυναμεί με «τηρεία», υπαγορεύοντας ποιες συνοδικές αποφάσεις πρέπει αυτή να είχε λάβει. Και μάλιστα δημοσιοποίησαν urbi et orbi μέσω διαδικτύου ευρέως τις απόψεις και κρίσεις τους, όλες παρμένες από τα αργυρώνητα φερέφωνα της Μόσχας, χωρίς έστω κατ’ ελάχιστον να λάβουν υπόψιν των τουλάχιστον τον αντίλογο.
Για το οικουμενικά θεσπισμένο «έκκλητον» του Επισκόπου Νέας Ρώμης φυσικά ούτε λόγος, για να μην δυσαρεστηθούν οι προστάτες των. Άλλωστε, το ίδιο έπραξε και το Πατριαρχείο Μόσχας μετά την χορήγηση αυτοκεφαλίας σε ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Για να είναι, βέβαια, συνεπείς με την αντικανονική τους αυτή πρωτοβουλία θα έπρεπε να διακόψουν και την ευχαριστιακή κοινωνία με την Εκκλησία της Νέας Ρώμης, όπως έπραξε και η προστάτιδά των Μοσχοβίτικη ηγεσία της πολυθρύλητης αυθεντικής Ρωσικής Εκκλησίας, την οποία οι διάσημοι Ρώσοι θεολόγοι της διασποράς για δύο και πλέον γενεές γαλούχησαν την νεότερη Ορθοδοξία, άσχετα αν η σοβιετική και μετα-σοβιετική εκκλησιαστική νομενκλατούρα έκαιγε δημόσια τα έργα τους. . Και επιπλέον, να καταδικάσουν και την…Ουκρανία που αγωνίζεται για την ελευθερία της!
Όλα τα παραπάνω γράφονται χωρίς να ληφθεί υπόψη η περίπτωση του εκλεγμένου επισκόπου Αλεξάνδρου Belya, κατά τραγική ειρωνεία προερχόμενου από εκκλησιαστική δομή της Ουκρανίας, είτε θετικά υπέρ του, είτε αρνητικά εναντίον του. Γιατί το πρόβλημα εδώ δεν είναι το πρόσωπο αλλά οι συνέπειες της αμφισβήτησης του πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχου, κάτι που με βάση την Ορθόδοξη λειτουργική παράδοση, ενώ ισχύει σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις δίχα συνοδικότητος, αμφισβητείται με πρωτεργάτη το Πατριαρχείο Μόσχας σε επίπεδο της ανά την οικουμένην Ορθοδοξίας. Και κυρίως η πρωτόγνωρη και ανερυθρίαστη εισπήδησή των στα εσωτερικά άλλης αυτοκέφαλης Εκκλησίας, και δη της πρωτοθρόνου. Στα αχνάρια δηλαδή της, συνοδική μάλιστα αποφάσει, δημιουργίας αντικανονικής εξαρχίας στην Αφρική από το Πατριαρχείο Μόσχας.
