ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη
Αννόβερο Γερμανίας
Ανθρώπους άσημους, απλούς ψαράδες κάλεσε ο Χριστός ως πρώτους μαθητές του, τους δύο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα. Σίγουρα δεν περίμεναν τα δύο αδέλφια, γνωστοί ψαράδες της περιοχής, ότι ένα πρωινό θα άκουγαν την πρόσκληση από το Χριστό “δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων”, (Μτθ. 4, 19). Δεν ήταν δύσκολο να αποδεχθούν την πρόσκληση αυτή, διότι λίγο-πολύ γνώριζαν ποιος τους την απευθύνει, είχαν ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτόν από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, του οποίου ήταν μαθητές. Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται και με τους γιους του Ζεβεδαίου, Ιάκωβο και Ιωάννη. Αυτή ήταν η πρώτη ομάδα των μαθητών του Χριστού, με κοινά χαρακτηριστικά το επάγγελμα και τη σαρκική συγγένεια. Ψαράδες ήταν και οι τέσσερεις και δυάδες αδελφών συνάμα.
Αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι, τις πρώτες προσκλήσεις τις απευθύνει ο Κύριος σε απλοϊκούς ψαράδες, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να συμβολίσει την αποστολή τους, που δεν θα ήταν άλλη από την ανάβαση των ανθρώπινων ψυχών από το βυθό της αμαρτίας στο φως της αλήθειας του Ευαγγελίου του, αλλά και να τονίσει πως η διάδοση του Ευαγγελίου και η θεμελίωση του Χριστιανισμού αποτελεί έργο της Θείας Χάριτος είναι όλο το καύχημα της πίστεως, και όχι έργο ανθρώπινο που στηρίχθηκε σε αξιώματα και σε οικονομική δύναμη, “όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον αυτού”, (Α΄ Κορ. 1, 29). Υπάρχει όμως και κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο. Ας θυμηθούμε ποια χαρακτηριστικά ορίζει ο ίδιος ο Χριστός για όλους τους μαθητές του. Λέει λοιπόν: “Εν τούτω γνώσονται πάντες, ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις” (Ιωαν. 13, 35). Ένα από τα πολλαπλά μηνύματα του Ευαγγελίου είναι ότι πρέπει να έχουμε μεταξύ μας ισχυρό δεσμό αγάπης και τέτοιος δεσμός είναι ο αδελφικός, γι’ αυτό και η λέξη αδελφός κυριαρχεί μεταξύ των Χριστιανών. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός διαλέγει οι πρώτοι μαθητές του να είναι αδέλφια μεταξύ τους. Αδέλφια ο Πέτρος με τον Ανδρέα, αδέλφια και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη. Και όπως αναφέρεται ο Πέτρος και ο Ανδρέας “ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ”, (Μτθ. 4, 20) και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη “ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ”, (Μτθ. 4, 22). Δεν αφήνουν μόνο το πλοίο τους για να ακολουθήσουν τον Κύριο, αφήνουν και τον πατέρα τους, ο οποίος όπως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση εργαζόταν μαζί τους. Γιατί τον εγκαταλείπουν; Γιατί μάλλον αυτός δεν πίστεψε στο Χριστό. Προτιμούν λοιπόν να ακολουθήσουν τον Θεό-Πατέρα παρά το σαρκικό τους πατέρα.
Και οι τέσσερεις ψαράδες δείχνοντας αμέσως πίστη και αυταπάρνηση αφήνουν τα πάντα για να ακολουθήσουν το Χριστό, πίστη και υπακοή μαζί. Μένουν μόνοι τους με το Χριστό, δεν είπαν στο Χριστό μόνο το “ναι”, αλλά τον ακολούθησαν κιόλας με συνέπεια και υπευθυνότητα, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αναβολές, χωρίς καθυστερήσεις. Παρόλο που εγκαταλείπουν τα πάντα για να ακολουθήσουν το Χριστό, δεν είναι χαμένοι. Αντιθέτως είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι.
Ακολουθώντας το Χριστό, δεν θα είχαν το δικό τους σπίτι, είχαν όμως εκείνον που είναι ο δημιουργός όλου του κόσμου.
Ακολουθώντας το Χριστό θα είχαν την κατακραυγή του κόσμου, συγχρόνως όμως αποσπούσαν τον έπαινο των Αγγέλων.
Ακολουθώντας το Χριστό δεν θα είχαν χρήματα, εξασφάλισαν όμως μισθό ανυπολόγιστο.
Ακολουθώντας το Χριστό εγκαταλείπουν τα φθαρτά τα γήινα, κερδίζουν όμως τα ουράνια, τα αιώνια.
Θα σκεφτούν ίσως κάποιοι: Δηλαδή να τα αφήσουμε όλα κι εμείς και να ακολουθήσουμε το Χριστό; Αλήθεια ποια όλα, όταν δεν είναι τίποτα δικό μας. Όταν ήρθαμε στη ζωή δεν φέραμε τίποτα μαζί μας. Και όπως ήρθαμε γυμνοί, έτσι και θα φύγουμε. Αλλά ακόμα κι αν αποκτήσαμε ορισμένα υλικά αγαθά, θα υποχρεωθούμε κάποτε να τα αφήσουμε. Στο κάλεσμα του θανάτου θέλουμε δεν θέλουμε τα αφήνουμε όλα, στο κάλεσμα του Χριστού διστάζουμε και αρνούμαστε.
Μας καλεί και σήμερα ο Χριστός, όπως κάλεσε τότε τους μαθητές του. Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους από το Θεό “ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Α΄Κορ. 2, 4). Υπάρχουν όμως δυστυχώς κάποιοι οι οποίοι υπαινίσσονται ότι έχουν γίνει αποδέκτες της προσκλήσεως αυτής του Θεού, ενώ κατά βάθος ουδεμία σχέση έχουν με αυτόν. Μιλούν γλυκά, πειστικά χρησιμοποιώντας πολλές φορές το Λόγο του Ευαγγελίου. Όμως αν μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει τα έργα τους θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ανθρώπους πλανεμένους, πολλές φορές και αιρετικούς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε “Εγερθήσονται ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς”. (Μτθ. 24, 24). Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί και να ανταποκρινόμαστε μόνο στην πρόσκληση που μας απευθύνει ο Χριστός μέσα από την Εκκλησία. Κάθε άλλη πρόσκληση είναι πονηρή και δεν σκοπεύει στη σωτηρία, αλλά στην καταστροφή του ανθρώπου. Ο καθένας μας δηλώνει την αποδοχή της προσκλήσεως του Κυρίου με το Βάπτισμά του και την υλοποιεί με τη συμμετοχή του στη ζωή της Εκκλησίας. Πρέπει δε, να τονίσουμε ότι, στην Εκκλησία πραγματοποιείται και βιώνεται η σωτηρία μέσα από τη συνέχιση της σταυρικής θυσίας του Χριστού με τη Θεία Ευχαριστία.
Δυστυχώς, όπως δείχνουν τα πράγματα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σήμερα δεν ακούμε και δεν ακολουθούμε την Εκκλησία μας. Από πιστοί έχουμε μετατραπεί σε οπαδούς διαφόρων κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι εμφανίζονται ως αυθεντίες έτοιμοι να μας οδηγήσουν δήθεν στη σωτηρία. Το ζήσαμε άλλωστε και κατά την περίοδο της πανδημίας. Πόσοι δεν υπήρξαν θύματά της εξαιτίας της εμπιστοσύνης που επέδειξαν κυρίως σε «φωτισμένους» γεροντάδες. Έχουμε γράψει και άλλη φορά ότι ο «οπαδογεροντισμός» αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή της Εκκλησίας μας. Παρόλο που κάποιοι εξ’ αυτών των «γεροντάδων» έχουν αποκαλύψει εκουσίως ή ακουσίως τους άχριστους και άχρηστους στόχους τους υπάρχουν εν τούτοις πολλοί που τους ακολουθούν. Άλλοι μαγνητίζουν με το λόγο τους, άλλοι ενθουσιάζουν με τα προαναγγελλόμενα θαύματά τους τα οποία γίνονται παρουσία οπαδών και τηλεοπτικών φακών, άλλοι πάλι εντυπωσιάζουν με τις προφητείες τους, γενικώς όλοι επιδίδονται σε αγώνα εντυπωσιασμού και αύξησης των οπαδών τους. Αν μάλιστα μεταξύ αυτών των οπαδών συγκαταλέγονται πολιτικοί και άλλες «υψηλές» προσωπικότητες, τότε όλοι αυτοί οι «τσαρλατανογεροντάδες» γίνονται περισσότερο προκλητικοί, διότι προφανώς αισθάνονται ασφαλείς λόγω αυτών τους των γνωριμιών. Ο μεγάλος Άγιος των ημερών μας, Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης τονίζοντας την αξία της συμμετοχής μας στην Εκκλησία έχει πει ότι: «Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς˙ να μπουν όλοι στην Εκκλησία». Όσο δε αφορά στα «σημεία» τα οποία γίνονται σε αυτές τις συναθροίσεις, η Εκκλησία της Ελλάδος σε Εγκύκλιό της τελευταία χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αγίου Πoρφυρίου που λέει: «αυτά τα σημεία… δεν είναι όλα θεϊκά. Μερικά απ’ αυτά τα προκαλεί ο διάβολος μέσω των ανθρώπων. Χρειάζεται προσοχή». Εφιστά δε την προσοχή όλων μας τονίζοντας: «Γι’ αυτό είναι ανάγκη να είμαστε πολύ προσεκτικοί σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, μήπως πίσω από αυτές δεν βρίσκεται το χέρι του Θεού, αλλά ο πονηρός καί άνθρωποι που διακατέχονται από πνεύμα πλάνης και διάθεση αυτοπροβολής, αυτόκλητοι σωτήρες, που δεν υπηρετούν το θείο θέλημα, αλλά το ίδιον συμφέρον».
Η Εκκλησία ως ο μοναδικός διάδοχος των Αποστόλων του Χριστού μας μεταφέρει την πρόσκληση για την σωτηρία μας και αυτήν μόνο πρέπει να εμπιστευόμαστε και αυτής τη φωνή πρέπει μόνο να ακούμε. Οι εκτός αυτής φωνές είναι αλλότριες και επικίνδυνες.
