ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΕΡΚΩΝ κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
ΕΝ ΤΩι ΓΕΝΟΜΕΝΩι ΣΥΝΕΔΡΙΩι ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΧΑΛΚΗΣ YΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ «ΑΠΟ ΤΩΝ ΛΥΠΗΡΩΤΕΡΩΝ ΕΠΙ ΤΑ ΘΥΜΗΔΕΣΤΕΡΑ: ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ»
(6.2.2022)
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Θεοφιλέστατε, Ἡγούμενε τῆς Ἱ. ταύτης Μονῆς,
Εὐλαβές Πρεσβυτέριον, Ὁσιώτατοι Μοναχοί,
Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας,
Ἐλλογιμώτατοι σύνεδροι,
Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί!
Ἰδιαιτέρως χαρμόσυνος εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα, διότι διά ἄλλην μίαν φοράν ἡ Ἱερά Μονή Ἁγίας Τριάδος καί ἡ πάλαι ποτέ διαλάψασα Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, ἐδῶ εἰς τόν Λόφον τῆς Ἐλπίδος, ἀνοίγουν τάς πύλας των διά να ὑποδεχθοῦν ὅλους ἡμᾶς ὡς ταπεινούς προσκυνητάς καί συνομιλητάς μεταξύ τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος αὐτοῦ τοῦ τόπου.
Ὡς κατ’ ἔτος ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαῖος, ἔτσι καί ἐφέτος μεθ’ ἁπάσης τῆς συνοδείας αὐτοῦ ἀνηφόρισε εἰς τήν ἱστορικήν καί ἀλησμόνητον Σχολήν διά νά τιμήσῃ τήν μνήμην τοῦ προστάτου καί ἀνιδρυτοῦ αὐτῆς τόν Μέγαν, Σοφόν καί Ἱερόν Πατριάρχην Φώτιον. Ἐδῶ, ὁ Πατριάρχης Φώτιος, ὅ καί Καθηγητής ἔβαλε τόν θεμέλιον λίθον εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μονήν, εἰς τρόπον ὥστε νά ἀναδειχθῇ αὕτη κατά τούς μετέπειτα αἰώνας, μόλις μέχρι πρό πεντήκοντα ἔτη, καί ὡς Μονή καί ὡς Σχολή τό περίβλεπτον καί περίπυστον θεολογικόν «φυτώρειον» τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῶν ἁπανταχοῦ τέκνων αὐτῆς.
Ἡ τροφός Σχολή μας, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ σεμνή παράδοσις καί ἡ θεολογία τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου καί τῶν ἄλλων πεφωτισμένων Φωτίων τῆς Ἀνατολῆς μετουσιώθη εἰς συνείδησιν, πίστιν καί πρᾶξιν, εἰς ὀρθοδοξίαν καί ὀρθοπραξίαν. (Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου, Λόγοι Ἐλπίδος, Θεσσαλονίκη, 2012, σελ. 47).
Παναγιώτατε,
Ὁ ἐκ τῶν προκατόχων Ὑμῶν εἰς τόν πανίερον Πατριαρχικόν Θρόνον, Ἱερός Φώτιος, τοῦ ὁποίου σήμερα ἐπικαλούμεθα τήν μεσιτείαν καί τήν πρεσβείαν πρός τόν Κύριον ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί εὐχαριστίᾳ πολλῇ, ἐθεολόγησε σταυροαναστάσιμα καί ἔδωσε τό παράδειγμα εἰς ὅλους τούς μετέπειτα Ἡγουμένους καί Σχολάρχας τοῦ Ἱεροῦ τούτου τόπου, ὥστε παρ’ ὅλας τάς ἀδικίας καί περιφρονήσεις ἐθυσιάζοντο, λόγῳ καί ἔργῳ, ὑπέρ τοῦ Μεγάλου Ποιμένος καί τῶν προβάτων Αὐτοῦ.
Ὡς ὀφθαλμός πάσης τῆς Οἰκουμένης, ὁ Ἱερός Φώτιος, ἐκοπίασε πολύ, ἵνα ἅπαντες οἱ κατοικοῦντες ἐπί πᾶν τό πρόσωπον τῆς γῆς «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ, Β’,4). Οὕτως, ὡς διδάσκαλος καί Ποιμήν διδάσκων τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἔζησε καί ἐπολιτεύθη θεολογικῷ τῷ τρόπῳ διδάσκοντας ἡμέραν καθ’ ἡμέραν εὐχαριστῶν καί δοξάζων τόν Θεόν καί Δημιουργόν. Εἶναι γεγονός, ὅτι ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν πολλοί μιμηταί αὐτοῦ τοῦ Φωτιστοῦ Μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.
Ἡ φλόγα τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου, τήν ὁποίαν ἄναψε διά τήν μάθησιν καί τήν παιδείαν εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Θεολογικήν Σχολήν, ἐχάρισεν εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, εἰς τά 127 ἔτη λειτουργίας αὐτῆς, ἀποφοίτους φορεῖς τοῦ Πνεύματος καί τοῦ Ἤθους τῆς Χάλκης, μέ τό κυριώτερον χαρακτηριστικόν τήν πιστότητα εἰς τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς Ἱεραρχικήν διάταξιν αὐτῆς. Ὡς πρότυπον ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἐμελέτησε, ἠγάπησε καί ἐκαλλιέργησε τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν καί φιλοσοφίαν, ὥστε νά διατυπώσῃ τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν.
Αὐτό τό «θαῦμα» ἐν πικρίᾳ καί στεναχωρίᾳ πολλῇ δυσάρεστησεν ἅπαντας τούς Χαλκίτας μέ τό ἄδικον κλείσιμον τῆς διαδόσεως τοῦ Φωτός εἰς τόν κόσμον Μιᾶς Σχολῆς, ὄχι τυχαίας, ἡ ὁποία ἦτο τηλαυγής πνευματικός φάρος, κοιτίς ἀνωτέρου πολιτισμοῦ, σέμνωμα τῆς θρησκείας καί τοῦ Γένους ἡμῶν. Αἱ ἐκπαιδευτικαί ἀρχαί τῆς Χώρας ταύτης ἀνεστειλαν τήν λειτουργίαν τοῦ θεολογικοῦ τμήματος καί μάλιστα ὅταν τό πολίτευμα αὐτῆς τῆς Χώρας θεωρεῖται δημοκρατικόν, θά πρέπει νά κυριαρχῇ ὅπως εἰς ὅλα τά δημοκρατικά πολιτεύματα ἡ ἰσονομία καί ἡ ἰσοπολιτεία, ὁ σεβασμός πρός τά ἀτομικά καί συλλογικά δικαιώματα, ἡ θρησκευτική ἐλευθερία, ἡ ἀνεκτικότης πρός τήν ἐθνικήν, θρησκευτικήν, γλωσσικήν καί ἐθιμικήν διαφορετικότητα. Εἶναι ἄξιον ἀπορίας νά ἔχῃ λειτουργήσει ἡ Σχολή εἰς καθεστῶτα μοναρχικά καί αὐταρχικά καί νά μή δύναται νά λειτουργήσῃ εἰς δημοκρατικόν πολίτευμα.
Τό τρέχον ἔτος ἀποτελεῖ τό πεντηκοστόν πρῶτον (51ον), ἐάν θά ἐγένετο πέρυσι τό Συνέδριον ὅπως εἶχε προγραμματισθῇ τό πεντηκοστόν (50ον), ἀλλά ἀνεβλήθη λόγῳ κορωνοϊοῦ, τό ὁρόσημον τοῦ θλιβεροῦ τούτου γεγονότος. Πεντήκοντα ἔτη ἀδιαλείπτων διαψευθεισῶν ἐλπίδων ὅτι θά ἐπαναλειτουργήσῃ. Πεντήκοντα ἔτη ἀδιαλείπτων ἀγώνων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἰδίως τοῦ νῦν Προκαθημένου, Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν φέρει εἰσέτι καρπούς παρά τό ἄοκνον Αὐτοῦ ἐνδιαφέρον. Πεντήκοντα ἔτη ἐμπαιγμῶν ἀπό μέρους τῶν Ἀρμοδίων Ἀρχῶν διά τήν ἐπίλυσιν τοῦ χρονίζοντος τούτου προβλήματος. Πεντήκοντα ἔτη δοκιμασίας τῆς ὑπομονῆς καί καρτερικότητος ὅσων τρέφουν εἰλικρινῆ ἀγάπην διά τήν Σχολήν, ὅσων ἐγαλουχήθησαν ἀπό αὐτήν, εἴτε ἐφοίτησαν εἰς τό λυκειακόν καί θεολογικόν τμῆμα, εἴτε μόνον εἰς τό πρῶτον. (Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου, Ὁμιλία ἑορτῆς Ἁγίου Φωτίου, Αἴθουσα τελετῶν Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, 6-2-2021).
Τελευταῖος Σχολάρχης, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τό κόστος τῶν περιφρονήσεων κατά τῆς ἡμετέρας Σχολῆς, ἦτο ὁ διαπρύσιος κῆρυξ τοῦ Θείου Λόγου, μεγαλεπίβολος καί ἀρχοντικός, Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως κυρός Μάξιμος, περί ὧν (Σχολῆς καί Σχολάρχου) τό Συνέδριον τοῦτον εἰς ὅ ἐκλήθημεν νά λάβωμεν μέρος κατά τήν χαρμόσυνον ταύτην ἡμέραν. Ἡ γόνιμη καί πολυσχιδής δρᾶσις τοῦ τελευταίου Σχολάρχου κυροῦ Μαξίμου ὑπῆρξε καί παραμένει ζῶσα εἰς τάς καρδίας ἡμῶν. Ὅ,τι καί νά λεχθῇ εἶναι ὀλίγον διά τήν προσωπικότητα καί τό ἔργον τοῦ τιμίου αὐτοῦ ἀνδρός.
Εἰς τά δύσκολα χρόνια διά τήν Ὁμογένειαν καί τήν Ρωμηοσύνην τῆς Πόλεως, τό ἔτος 1955, διωρίσθη Σχολάρχης ὁ τότε Ἀρχιμ. Μάξιμος Ρεπανέλλης καί ἀνέλαβε τήν ἀνασυγκρότησιν καί τήν πνευματικήν καρποφορίαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς εἰς ὅλους τούς τομεῖς. Ὑπό τήν στιβαρά καθοδήγησιν αὐτοῦ ἔγιναν σπουδαία ἀνακαινιστικά ἔργα εἰς τό ναΰδριον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί εἰς τούς περιβάλλοντας χώρους αὐτῆς.
Τό κυριώτερον χαρακτηριστικόν αὐτοῦ ἦτο ἡ αὐστηρότης ἔναντι τῶν μαθητῶν, εἰς τρόπον ὥστε νά δίδῃ πάντοτε σημασίαν εἰς τήν πειθαρχίαν μέσῳ τῆς ὁποίας θά διεκρίνετο τό «καλόν» ἀπό τό «κακόν», τό «ψεῦδος» καί ἡ «ὑποκρισία» ἀπό τήν «ἀλήθειαν», καί ἡ «σεμνότητα» ἀπό τήν «ὑπερηφάνειαν». Μετά πολλῆς ἀγάπης πρός τούς ἱεροσπουδαστάς ἐγνώριζε νά διακρίνῃ τάς ἀρετάς καί νά συμβάλλῃ εἰς τήν καλλιέργειαν αὐτῶν. Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί φιλαδελφίας ἐπεσήμανε θεολογικῶς τό Ἱεραρχικόν καί Συνοδικόν πολίτευμα, τό ὁποῖον διέπει τήν καθ’ ἡμᾶς Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν λέγοντας ὅτι, ὅποιος μάθει νὰ πειθαρχῇ εἰς τούς ἀνωτέρους του, θά γνωρίζῃ νά πειθαρχῇ καί εἰς τούς νόμους καί, κυρίως, εἰς τόν νόμον τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅλην τήν σπουδαίαν παρακαταθήκην, τήν ὁποίαν ἐλάβαμεν ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σταυροπόλεως καί τελευταίου Σχολάρχου τῆς Χαλκίτιδος Σχολῆς κυροῦ Μαξίμου, θά παρακολουθήσωμεν εἰς αὐτό τό Συνέδριον, τό ὁποῖον θά παρουσίασῃ τήν χειμαρρώδη διδασκαλίαν τοῦ περισπούδαστου αὐτοῦ ἀνδρός.
Ἀγαπητοί σύνεδροι,
Ἐκ μέρους τῆς Ἐφορείας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης καί ὡς Πρόεδρος αὐτῆς σᾶς καλωσορίζω εἰς τόν Λόφον τῆς Ἐλπίδος καί σᾶς εὔχομαι ἐκ βάθους καρδίας ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος καί Πατριάρχης Φώτιος καί ὁ δυναμικός καί ἐμβριθύς Σχολάρχης Σταυρουπόλεως Μάξιμος νά φωτίζουν καί νά ἐπιδαψιλεύουν τήν κατ’ ἄμφω ὑγείαν, ἔτη μήκιστα καί εἰρηνικά καί κατ’ ἔτος πλουσίαν τήν οὐρανοδωρίαν τοῦ ἀκαταλήπτου Ἁγίου Πνεύματος, πρός δόξαν τοῦ Ἁγίου Ὀνόματος Αὐτοῦ καί εὔκλειαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Εὐλογήσατε, Παναγιώτατε, ὅπως τό Διεθνές τοῦτο Ἐπιστημονικόν Συνέδριον στεφθῇ μετά πάσης ἐπιτυχίας!
