ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΟΡΝΗΛΙΑ ΤΣΕΒΙΚ-ΜΠΑΪΒΕΡΤΙΑΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ
Γράφει η Κυριακή Γανίτη
Όλοι κι όλες αναπολούν με νοσταλγία τις χαμένες πατρίδες καί μεταλαμπαδεύουν αυτήν τους την αγάπη προς τα παιδιά καί τα εγγόνια τους που δεν τις γνώρισαν ποτέ. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι/ες που είχαν την καλή τύχη να παραμείνουν εκεί, σε αυτούς τους τόπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καί ζουν μέχρι σήμερα. Άραγε, πώς βίωσαν όλες αυτές τις ριζικές αλλαγές που έλαβαν χώρα όλα αυτά τα χρόνια και επηρέασαν άρδην τις ζωές των Ελλήνων της Πόλης; Η συγγραφέας Κορνηλία Τσεβίκ-Μπαϊβερτιάν γράφει για όλα αυτά μέσα στο νέο της βιβλίο με τίτλο ”ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τσουκάτου. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα εποχής με τα όποια γεγονότα σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια.
Ακούγοντας για πρώτη φορά τον τίτλο του βιβλίου ”ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ”, εστίασα την προσοχή μου σε δύο λέξεις που θεωρώ,-μπορεί να είμαι σωστή, μπορεί καί λάθος-,πως μας δίνουν κάτι παραπάνω από την κυριολεκτική σημασία του όρου τους. ”Σπίτια” καί ”γιαγιά”. Θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως τα σπίτια δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε αυτά. Πολλές φορές καλές και άσχημες εμπειρίες ζωής, έντονα συναισθήματα, γέλια και κλάματα, αγάπες, χωρισμοί, συμφιλιώσεις και συγχώρεση γεννιούνται μέσα σε αυτά. Τα σπίτια σημαίνουν θαλπωρή, προστασία και μία ζεστή αγκαλιά. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνα που μοιάζουν με φυλακή από την οποία επιθυμούμε να δραπετεύσουμε. Αλλά ας σταθούμε στην πρώτη σκέψη. Έπειτα, είναι η λέξη ”γιαγιά”. Η γιαγιά δεν είναι μόνο η μητέρα ενός από τους δύο γονείς ενός ανθρώπου, αλλά αρκετά συχνά γίνεται ο στυλοβάτης όλης της οικογένειας καί λαμβάνει τον ρόλο της μητέρας για όλα τα μέλη της. Μοιάζει σαν τον κρίκο της ”αλυσίδας” που συγκρατεί όλους κι όλες ενωμένους/ες. Πρόσωπο σεβαστό που συγκεντρώνει σοφία, αγάπη, ελπίδα καί πολλά ακόμα που τόσο πολύ τα έχουμε ανάγκη για να είμαστε ήρεμοι/ες καί ευτυχισμένοι/ες. Άρα, άμα τα συνδέσουμε αυτά τα δύο μαζί, θα πάρουμε πολλά παραπάνω,που για τον καθένα καί την καθεμία ξεχωριστά θα είναι κάτι το μοναδικό και αναντικατάστατο.
“Κάθε σπίτι της γιαγιάς έχει τη δική του ιστορία. Και κάθε πρόσωπο της αφήγησης, υπαρκτό ή φανταστικό -συμπεριλαμβανομένου και εκείνου της γιαγιάς- δημιουργεί ως διά μαγείας την ατμόσφαιρα του βιβλίου, όπου κάθε ήρωας εμφανίζεται ως φορέας μιας χαρμολύπης. Στην ουσία, κάθε σπίτι της γιαγιάς αντικατοπτρίζει φαντασιακά τους περιπετειώδεις αγώνες των Ρωμιών της Πόλης στα πρόθυρα της τρίτης χιλιετίας, η οποία άλλαξε τη ζωή, τις αξίες και την τύχη μας στον τόπο αυτό που γεννηθήκαμε και θεωρούμε πατρίδα μας: την Κωνσταντινούπολη. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ σπουδάσαμε, εδώ αγαπήσαμε, ζήσαμε κι αγκαλιάσαμε την τύχη μας και όλα όσα έμελλε αυτή να προσδιορίσει… Κάθε σπίτι της γιαγιάς είναι σαν ένα βαγόνι τρένου, το οποίο μεταφέρει πολλούς επιβάτες που, ως κοινωνοί μιας εποχής της Πόλης, ταξιδεύουν μέσα σ’ έναν άστατο κόσμο ο οποίος δημιουργήθηκε μέσα από την πλάνη, τα όνειρα και τις αναζητήσεις των ανθρώπων της.” (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Η συγγραφέας, λοιπόν, θα μας πιάσει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε ένα οδοιπορικό θύμησης καί αγάπης, όπου η μυρωδιά της κανέλας καί η γλύκα που θα αναδύεται από τις αυθεντικές γεύσεις της Πόλης θα μας μεταφέρουν ομαλά μέσα στο κλίμα του βιβλίου. Η εισαγωγή μας στον κόσμο των προσώπων θα γίνει αρχικά μέσω ενός κατατοπιστικού γενεαλογικού χάρτη, ώστε να μην μπερδευτούμε και να ξεχωρίσουμε τους όποιους δεσμούς ανάμεσα στους ήρωες καί στις ηρωϊδες. Με γλώσσα βαθειά αισθαντική που ενισχύεται από τους τοπικούς ιδιωματισμούς των Ρωμιών της Πόλης, όχι μόνο θα μάθουμε τις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωής τους, αλλά θα έρθουμε πιο κοντά τους. Θα τους νιώσουμε δικούς μας ανθρώπους. Θα χαρούμε και θα πονέσουμε μαζί τους. Θα δούμε την Πόλη μέσα από τα δικά τους μάτια και θα είναι σαν τα ζήσαμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Διαβάζοντας το βιβλίο, είχα την αίσθηση πως η κάθε λέξη ήταν κι ένα επιπλέον βήμα σε αυτό το νοερό ταξίδι της ψυχής. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος έκφρασης της συγγραφέως που ενισχύεται από γλαφυρές περιγραφές εικόνων, ποικίλα συναισθήματα, άφθονο λεξιλόγιο καί αμεσότητα. Ναι, με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό και σας προτρέπω να το αναζητήσετε κι εσείς. Δείτε το σαν μία όμορφη μνεία στον ελληνισμό της Πόλης.
Καλή ανάγνωση!
