Δρ. Συμεών Σολταρίδης
Το Χθες, σήμερα!
Σκέφθηκα να κάνω μια ημερήσια εκδρομή την Παρασκευή που μας πέρασε στα Πριγκηπόννησα. Ο καιρός καλός και η μετεωρολογική υπηρεσία δεν αναφέρονταν σε βροχή.
Κατέβηκα στο Καμπάτας -στον καιρό μας αναχωρούσανε τα βαπόρια από το Εμίνονου- και περίμενα να έρθει η ώρα της αναχώρησης. Καθισμένος στους καναπέδες έβλεπα τις ανανεωμένες αποβάθρες, τα ηλεκτρονικά συστήματα που υπήρχαν που λόγω της πανδημίας είναι συνδεδεμένα με την προσωπική σου κάρτα που είναι ένα είδος εισιτηρίου και που επέτρεπαν τον ταξιδιώτη να περάσει από τις ηλεκτρονικές πόρτες.
Όσο τα έβλεπα στα μάτια μου μπροστά άρχισαν να εμφανίζονται τα νεανικά μου χρόνια , όταν σπούδαζα στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και περίμενα τους άλλους συμμαθητές μου να επιβιβαστούμε. Τον Μυρτήρ, τον Καράμποντος, τον Χατζηεμμανουήλ, τον Χριστίδη, τον Κομματά (σημερινό Μητροπολίτη Γέροντα Πριγκηποννήσων), τον Χατζόπουλο κ.α. Το βαπόρι αναχωρούσε στις 09.05 σε αντίθεση με την εποχή που ήμασταν μαθητές στην Χάλκη που ξεκινούσε στις 07.25. Το καράβι το έλεγαν «Εμίν Κουλ» σε αντίθεση με το παλιό της εποχής μας «Ουλέβ»!
Σε λίγο αναχωρήσαμε αφού αισθάνθηκα τις μηχανές από ρελαντί που ήταν να αρχίσουν να δουλεύουν δυνατά . Μία από τις συνήθειες μου ήταν να κάνω την βόλτα στο βαπόρι. Πάντα έβλεπα μπροστά μου τον τσίματζι (αυτόν που δένει το βαπόρι με το γνωστό χαλάτι – σχοινί) στην σκάλα). Αυτόν είδα και πάλι. Είδα όμως και τα σαλατικά που ανεβάζουν οι έμποροι με τα πρώτα καράβια στα νησιά. Οι συνήθειες παραμένουν οι ίδιες. Πήγα να κάνω και βόλτα για να δω αν έχουν επιβιβαστεί και οι καθηγητές μας ή αν είχαμε κενό στα μαθήματα και θυμήθηκα ότι από την εποχή εκείνη μας χωρίζει μισός αιώνας.
Έτσι επέστρεψα στην θέση μου καθώς το βαπόρι έδενε στο Καντίκιοϊ. Περίμενα μα δω να μπαίνουν οι Χαρισιάδης, Νάκος, Πουσκιούλογλου, Πλέγκας. Εις μάτην όμως!
Σε λίγο φάνηκε το πρώτο σε απόσταση νησί στην Πόλη, η «Πρώτη». Το νησί με την χένα. Το νησί με την παιδούπολη και στέγη εργαζομένου κοριτσιού, που είχε ιδρύσει ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας. Θυμήθηκα τα κάποια φεγγάρια που με είχε στείλει η οικογένεια μου αλλά και γαρ άτακτος ζήτησα από τους γονείς μου να έρθουν να με πάρουν. Βλέποντας στην άκρη του νησιού της Πρώτης τα δέντρα σκέφθηκα ότι τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων ο Μορφωτικός και Αθλητικός Σύλλογος του χωριού μου, του Μεγάλου Ρεύματος, διοργάνωνε ημερήσια εκδρομή και οι τρεις ομάδες μας έπαιζαν μπάλα με την τοπική ομάδα η οποία συνοδεύονταν με φιλονικίες, καυγάδες, ξύλο. Αυτό όμως δεν μας απέτρεπε από το να επαναληφθεί και την επόμενη χρονιά.
Επόμενο νησί, η Αντιγόνη. Ονομάζονταν Πάνορμος και στην συνέχεια έλαβε την ονομασία της, ως Αντιγόνου νήσος, από τον Δημήτριο τον Πολιορκητή που έδωσε το όνομα του πατέρα του Αντίγονου. Τουρκικά λέγεται Burgaz από τους Βυζαντινούς πύργους και κάστρο που υπήρχε στο κέντρο του νησιού. Γνωστά το μοναστήρι του Χριστού και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη μέσα στα υπόγεια της οποίας είχε φυλακιστεί ο Πατριάρχης Μεθόδιος κατά την εποχή της εικονομαχίας.
Μόλις πλησίαζε το βαπόρι στην σκάλα κοίταξα δεξιά στην παραλία να διακρίνω το οικογενειακό σπίτι της καλής φίλης και συναδέλφου μου Στέλλας Χοϊδά το οποίο είχαμε επισκεφθεί σε μια εκδρομή μας και είχαμε δώσει τρισάγιο για τους νεκρούς της οικογενείας της.
Δεν σας κρύβω ότι είχα συγκινηθεί και αναζήτησα στο μυαλό μου κάτι ευχάριστο . Αμέσως θυμήθηκα ότι στα νερά της Αντιγόνης προσπαθώντας, ο αείμνηστος καλός μας καθηγητής Κώτσογλου, να περάσει με το μοτόρι, δηλαδή την μηχανή του, στον αγώνα που θα έκαμνε με τον συμμαθητή μας Λάμπρο, και να τον νικήσει, για να ελαφρύνει η βάρκα, «πέταξε» την γυναίκα του στην θάλασσα.
Με αυτές όμως τις θύμησες το βαπόρι είχε περάσει τα μικρά νησάκια και βρίσκονταν στην κάτω πλευρά του Ασάφι. Περνούσε από απόσταση αναπνοής από την πλαζ, τον μύλο όταν διέκρινα την Εμπορική Σχολή, την Θεολογική Σχολή. Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασε από μπροστά μου ότι το νησί του Χαλκίτη, στα Τουρκικά Heybe, δηλαδή σαμάρι λόγω του σχεδίου που έχει. Το νησί του πνεύματος, της τροφού Θεολογικής μας Σχολής, η οποία προσωπικά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση μου, στην παιδεία μου και την οποία πάντα θα ευγνωμονώ.
Από την άλλη, μετά την αναχώρηση του βαποριού για Πρίγκηπο, είδα και το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου που είναι μετόχι του Παναγίου Τάφου.
Φθάνουμε στην Πρίγκηπο. Θυμάμαι όμως και πάλι την Σχολή και δακρύζω. Γιατί εκεί έμαθα να σέβομαι τον συνάνθρωπο και συνομιλητή μου, την αναζήτηση των ιστορικών πηγών και την καρτελοποίηση των θεμάτων. Διατήρησα φιλίες με ισχυρούς δεσμούς που ξεπερνούν τον μισό αιώνα. Με εμπιστοσύνη και αγάπη.
Το καράβι όμως δένει στην σκάλα. Ήρθαμε στο διοικητικό κέντρο των Νησιών. Στην έδρα της Μητρόπολης Πριγκηποννήσων, στην οποία προϊσταται, ο παιδικός μου φίλος, σήμερα Γέρων Μητροπολίτης Δημήτριος.
Ήταν φυσικό να τον επισκεφθώ. Θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε… είπαμε… από την εποχή της Σχολής, της Θεσσαλονίκης, της Πόλης. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να αποχαιρετίσω τον παιδικό μου φίλο. Με πήγε στην σκάλα. Ανέβηκα στο βαπόρι και άρχισα και πάλι να βλέπω τα γύρω μου. Το Ορφανοτροφείο που το ακίνητο αγόρασε η Ζαρίφη το 1902 από τους Γάλλους, το μικρό Ορφανοτροφείο του Αγίου Νικολάου.
Πλέον το βαπόρι είχε αναχωρήσει. Καθισμένος στην θέση μου αναπολούσα το χθες. Συγκίνηση και χαρά με είχε κυριεύσει. Συγκίνηση, γιατί αξιώθηκα και πάλι να δω γνωστά μου μέρη, να ζήσω και πάλι όμορφες στιγμές. Χαρά γιατί υποσχέθηκα να ξανά κάνω την ίδια διαδρομή και να ζήσω και πάλι στιγμές που ίσως τώρα ξέχασα.
Το βαπόρι είχε φθάσει στο έμπα του Βοσπόρου. Περνούσε από τον «Πύργο του Λεάνδρου» ή το σωστότερο τον «Πύργο της Δαμάλεως». Διέκρινα την πρώτη γέφυρα του Βοσπόρου, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια στο Μέγα Ρεύμα, τα γκαζάδικα ή εμπορικά που έπλεαν μέσα από τα θαλάσσια ρεύματα, τους ψαράδικους τσατανάδες και τα τουριστικά μικρά πλεούμενα.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι ο τσίματζης έδενε το βαπόρι και ότι θα έπρεπε να κατέβω αφού θα επιβιβάζονταν άλλοι. Κατέβηκα. Γύρισα και είδα το βαπόρι «Εμίν Κουλ» το οποίο με βοήθησε να ξανά ζήσω τα παλιά, σήμερα. Ίσως το επαναλάβω!
Πόλη, 17 Οκτωβρίου 2021
