Του Ανδρέα Λουδάρου
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός» στα εκκλησιαστικά πράγματα, για να γνωρίζει πως εδώ και μερικά χρόνια η Αρχιεπισκοπή της Αυστραλίας έμοιαζε με ένα μεγάλο καράβι σταθμευμένο στη μέση του ωκεανού. Στο εσωτερικό του η ζωή μπορεί να κυλούσε, όμως το ίδιο το καράβι ήταν σταματημένο. Δεν πήγαινε ούτε εμπρός, ούτε πίσω. Οι μηχανές του ήταν σε «κράτει» όπως λένε κι οι ναυτικοί.
Ο καπετάνιος του, ένας ονομαστός και αναγνωρισμένος «θαλασσόλυκος» που άφησε βαθύ το στίγμα του στα εκεί εκκλησιαστικά αλλά και κοινωνικά δρώμενα. Που οραματίστηκε και υλοποίησε σημαντικά πράγματα και που με τον χαρακτήρα, το έργο και το ειδικό βάρος του, είχε κατορθώσει να αναφέρονται όλοι σε αυτόν με το μικρό του όνομα αφού, ένας ήταν ο Στυλιανός και δεν χρειαζόταν να του κολλήσεις το «Αυστραλίας» από δίπλα για να καταλάβει ο συνομιλητής για ποιον μιλάς… είχε παραδοθεί σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το οποίο ουδείς, ποτέ, κατόρθωσε να αποφύγει. Στην φθορά του χρόνου.
Έτσι είναι, έτσι ήταν κι ετσι θα είναι. Και δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό για να αλλάξει.
Κλείνοντας λοιπόν ο κύκλος του Στυλιανού, η Εκκλησία όρισε έναν νέο καπετάνιο στο μεγάλο αυτό πλοίο. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, η αλλαγή έγινε αμέσως αντιληπτή από όλους. Η ζωή στο καράβι σταμάτησε απλά να κυλά και η στασιμότητα μετατράπηκε σε πλεύση. Όπως ακριβώς συνέβη κι όταν ο ίδιος ο Στυλιανός το 1975 σε ηλικία μόλις 40 ετών διαδέχθηκε έναν άλλο σπουδαίο ιεράρχη, τον Αυστραλίας Ιεζεκιήλ.
Το παράδοξο όμως με αυτήν την μετάβαση, από τον Στυλιανό στον Μακάριο είναι πως, σχεδόν αυτόματα, ξεκίνησε μια μακιαβελικού τύπου εκστρατεία εγκλωβισμού του νέου Αρχιεπισκόπου σε συγκεκριμένες νόρμες και περιβάλλοντα, η οποία, όταν απέτυχε μετατράπηκε σε «συμβόλαιο ηθικού θανάτου» στη λογική πως αφού ο Αρχιεπίσκοπος δεν κάνει «αυτά που πρέπει…» θα πρέπει να αντικατασταθεί. Γιατί αυτό ουσιαστικά προσπαθούν όλο αυτόν τον καιρό όσοι κινούν τα νήματα αυτής της κατάστασης.
Ξαφνικά ο νέος Αρχιεπίσκοπος βρέθηκε πάνω σε μια ζυγαριά, σε ένα «στυλιανόμετρο» επιτρέψτε μου να πω. «Ο Στυλιανός δεν θα το έκανε έτσι, θα το έκανε αλλιώς», «Αυτό δεν θα το έκανε ο Στυλιανός», ή «Αυτό ο Στυλιανός το προόριζε για εκεί». Απίστευτα πράγματα.
Παράλληλα με την προσπάθεια ανάδειξης της «ασέβειας» του νέου Αρχιεπισκόπου απέναντι στην κληρονομιά του προκατόχου του τρέχει και μια δεύτερη καμπάνια η οποία θέλει τον νέο Αρχιεπίσκοπο να φταίει για ότι κακό συμβαίνει στην Αυστραλία.
Πέθαναν ηλικιωμένοι από τον κορονοϊό… ο Αρχιεπίσκοπος φταίει
Επέστρεψαν κοινότητες στην Εκκλησία… ο Αρχιεπίσκοπος φταίει
Κλήθηκε να συμμετάσχει ως μέλος της Συνόδου στο Φανάρι… ο Αρχιεπίσκοπος φταίει
Μειώθηκε ο πληθυσμός των καγκουρό… ε φαντάζεστε ποιος φταίει
Μπορεί εκ πρώτης όψεως το κείμενο αυτό να φαντάζει σε ορισμένους ως υποστηρικτικό στον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας αλλά, όχι.
Το παράδειγμα της Αυστραλίας και οι περιπέτειες του Αυστραλίας είναι η απόδειξη πως δυστυχώς στην Εκκλησία εξακολουθούν, για χίλιους δυο λόγους, να γίνονται αποδεκτές συμπεριφορές που θα έπρεπε να είχαμε αφήσει πίσω μας καιρό τώρα. Αυτό το σκοτάδι που καταδιώκει τον Αυστραλίας Μακάριο από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αυστραλία, προέρχεται από τα σπλάχνα της Εκκλησίας και δυστυχώς εκφράζει τον τρόπο σκέψης αρκετών στο εσωτερικό της.
Αυτό είναι το θέμα!
Τρεχάμενοι και παρατρεχάμενοι που θεωρούν την Εκκλησία προσωπικό τους φέουδο. Κληρικοί που αρνούνται πεισματικά να υπηρετήσουν την Εκκλησία από την στιγμή που οι αποφάσεις της δεν υπηρετούν τις δικές τους φιλοδοξίες. «Έμπιστοι» και «καλοθελητές» που χτίζουν καριέρες δίπλα από αδύναμους γερόντους που ο χρόνος και οι ασθένειες μετέτρεψαν από γίγαντες σε ευάλωτες υπάρξεις.
Είμαι βέβαιος πως όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο ασυναίσθητα ανασύρει από τη μνήμη του πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις.
Η Θήρα και η Αυστραλία είναι δυο νησιά που τα χωρίζουν χιλιάδες μίλια. Είναι στις δυο άκρες του πλανήτη. Όμως αν δούμε λίγο πιο προσεκτικά τις περιπέτειες των τοπικών Εκκλησιών τους, εύκολα θα διαπιστώσουμε πως οι συμπεριφορές που τις προκάλεσαν δεν είναι καθόλου μακρινές.
Μας αρέσει στους Ορθοδόξους όταν θέλουμε να συγκρίνουμε εαυτούς με τους άλλους χριστιανούς να λέμε πως «εμείς κατέχουμε την αλήθεια». Δυστυχώς όμως αυτό που δεν έχουμε κατορθώσει μέχρι τώρα είναι να την δούμε στα μάτια. Τουλάχιστον όταν πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο διοικείται το καράβι.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να κατανοήσουμε, είναι πως η «μάχη» που εξελίσσεται γύρω από τον θρόνο του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας δεν είναι προσωπική υπόθεση του Μακάριου. Θα μπορούσε να είναι ο Ιωάννης, ο Νικόλαος, ο οποιοσδήποτε. Γιατί πολύ απλά αυτός που βάλλεται είναι η ίδια η Εκκλησία από εκείνους που με θράσος διεκδικούν το δικαίωμα τους να μπορούν να παρασιτούν ελεύθερα στο Σώμα Της.
