Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθάνασίου
“Τίποτε δέν εἶναι τό ἀληθές, διότι οὐδέν ἐστί ἀληθές” (Oscar Wilde)
Ζῶμεν καί πάλιν μίαν ἐποχήν μολύνσεων προκαλουσῶν αὐτό τουτο πανδημίας βρωτολοιγούς, ἀλλά καί ἐπιδημίας, ἐνῶ ὀλίγαι τυγχάνουν αἱ “καλαί” μολύνσεις.
Μεταξύ δέ αὐτῶν κυριαρχεῖ ἡ “πανδημία τοῦ ψεύδους” ἐνισχυομένη, ὡς μή ὥφελε, ἐκ τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ-19.
Πολλοί δηλονότι ἄνθρωποι ἱδρυμάτων, θεσμῶν, κ.ἄ., ὡς καί παλαιόθεν, συχνάκις ὅλως φυσικῶς καί ἀσυστόλως ἥ καί χαιρεκάκως ψεύδονται ὁσάκις ὁμιλοῦσιν! Τό ψεῦδος ἔχει δηλαδή εἰσχωρῆσει εἰς τό μεδούλι των καί πολύ χειρότερον εἰς τήν ψυχήν των.
Διότι ψεύδονται οὐχί μόνον διά τοῦ στόματος, ἀλλά καί διά τοῦ σώματος. Καί ἐδῶ ἀνήκουν ὅλαι αἱ αἰσθητικαί ἐπεμβάσεις πρός διόρθωσιν “πλημμελημάτων”, ἀλλά καί αἱ σύγχρονοι “διακοσμήσεις” ἐπί τοῦ δέρματος (Τätowierung), καίτοι τοῦτο ἔχει καί ρίζας θρησκευτικάς.
Τά ψεύδη δέ αὐτῶν εἶναι μεγάλα ἤ μικρά, ἔμμεσα ἤ οὔ, ἀλλά καί τά κατά συνθήκην τοιαύτα καί τά “ζωτικά” διά νά “ὑπερπηδήσουν” καταστάσεις γινόμενα μετά μεγάλης ἀβρότητος καί εὐγενείας ὑποκριτικῶς, κρυψινοϊκῶς, ἀποκρύπτοντας τμήμα τῆς ἀληθείας ἤ διαστρεβλώνοντας αὐτήν, καί οὕτω καθιστάμενοι οἱ ψευδόμενοι ἀναξιόπιστοι εἰς τούς λοιπούς.
Ψεύδονται τά Μ.Μ.Ε. πρός παραπλάνησιν, ἐξαπάτησιν τῶν πάντων. Ψεύδονται ἀκόμη καί οἱ ζητοῦντες τήν ἀλήθειαν ἐπιστήμονες ἐπί τῇ βάσει προητοιμασμένων σχεδίων καί ἐντολῶν ἐκπροσώπων τῆς οὕτω καλουμένης “νέας τάξεως τοῦ κόσμου”, ἕνεκα λόγων οἰκονομικῶν, ἰσχύος, καταστροφῆς τοῦ σύμπαντος, μειώσεως τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς, δημιουργίας τοῦ χάους κ.ἄ.
Πόσον δέ επικίνδυνος τυγχάνει ἡ μόλυνσις καταφαίνεται σαφῶς ἐκ τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ – 19.
Τοῦτο βλέπομεν εἰς τήν ἀπειλητικήν κλιματικήν κρίσιν καί ἀλλαγήν μέ τάς ταχείας λεπτάς διακλαδωστικάς σχέσεις της, μέ τά φυτοφάρμακα, τό CO2, τό μεθάνιον, τήν ραδιενέργειαν, τήν αὔξησιν τοῦ ὑδραργύρου εἰς τάς θαλάσσας καί τούς ἰχθύας οὕς βιβρώσκομεν κ.ο.κ. Αὐτό δεικνύει καί ἡ ψυχολογική δομή τοῦ παγκοσμίου ἐμπορίου καί τῶν χρηματικῶν ἀγορῶν τά ὁποῖα δύνανται νά ὁδηγήσουν εἰς τήν δραματικήν ἀπόρριψιν. Φαίνεται εἰς τήν πανδημικήν ἐχθρότητα τῶν ξένων, ἡ ὁποία ζεῖ καί παραοδηγεῖ ἀπό τήν μόλυνσιν καί διαρκῶς ἐπιτρέπει τήν εἴσοδον νέων ἐμπρηστῶν, εἰς τόν ρατσισμόν κ.ἄ.
Προσβάλλονται δέ οἱ πάντες ἐξ αὐτῆς τῆς διανοητικῆς μολύνσεως, ἡ ὁποία ἕνεκα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ κορωνοϊοῦ ἔλαβε μεγαλυτέραν ἀνάπτυξιν καί ἀπό τήν ἱσπανικήν γρίπην τοῦ 1918 καί τήν ἐθνικιστικήν νοοτροπίαν. Ἡ παγκοσμιοποίησις ἔχει μίαν σημαντικήν ἐνοχλητικήν δύναμιν ἔναντι τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητος. Ἡ εἴσοδος τοῦ ἑτέρου εἰς τόν ἰδιωτικόν, πνευματικόν, πολιτισμικόν καί κοινωνικόν ὀργανισμόν θεωρεῖται ὡς μόλυνσις ἔναντι τῆς ὁποίας δέον νά δημιουργηθεῖ μία ἀντεπίθεσις. Ἡ ἐνόχλησις τῆς ἰδιωτικῆς ταυτότητος ἠμπορεῖ νά δημιουργήσει τι τό ὁποίον ὀνομάζεται φονταμενταλιστική προστασία τοῦ ἀπροσβλήτου τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐν τούτοις ,μία κοινωνία ἡ ὁποία δέν ὑποστηρίζει τάς ἀξίας αὐτῆς, θά σκωριάσει καί μία ἡ οποία ἐξωβλέπει τόν ξένον, θά ἀπολιθωθεῖ.
Ἡ εὕρεσις τῆς ὁδοῦ διά μίαν “καλήν” μόλυνσιν πρός νέας συμβιώσεις ἀνθρωπίνης συνευρέσεως θά μείνει ἕν βασικόν καθῆκον τοῦ μέλλοντος.
Αἱ θρησκευτικαί κοινότητες ἐξ ἄλλου ἐνταῦθα κατενόησαν πολύ ἀργά τόν ρόλον των τόν συστηματικόν, διότι ἀπό ἄποψιν θεολογικήν πολύ ὀλίγα ἠμποροῦν νά λεχθοῦν, ὅπως τό ὅτι αἱ θρησκείαι δύνανται ἐντόνως νά συμβάλλουν κυρίως ἐν τῇ ἐννοίᾳ ἑνός παγκοσμίου ἤθους (Kuschel) διά σταθερότητα καί παρηγορίαν, περισσότερον σεβασμόν τοῦ ξένου, τῆς φύσεως καί διά θετικήν συνεργασίαν.
Ἡ “καλή” τέλος μόλυνσις εἶναι ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἐργατικότης, ἡ θρησκευτικότης, ἡ ἀγάπη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλληλοβοήθεια, ἡ ἠθικότης, ἡ σύνεσις, ἡ συναλληλία, ἡ φερεγγυότης καί ἄλλά τά ὁποῖα ἀόκνως διακηρύττει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος.
Εὐτυχῶς, λοιπόν, πού ὑπάρχουν καί “καλαί” μολύνσεις διανοητικοῦ χαρακτῆρος, διό καί αὐταί εἶναι καίτοι πρός μίμησιν, σπάνιαι, ὀλίγον μεταδοτικαί καί ἐπικίνδυναι. Τό ἐάν βεβαίως καί αὐταί αὐξάνονται μέ τήν παγκοσμιοποίησιν καί τόν κορωνοϊόν, ὅπως αἱ μοιραίαι τοιαύται, τοῦτο τυγχάνει προβληματικόν, καθ’ ὅτι τό κακόν ταχέως ἀπομιμεῖται οὐχί ὅμως καί τό καλόν.
* * *
1. N. Copray, Fatale und gute Infektion. Fom Umgang mit den Anderen, Publik Forum (2021) 56. I. Reuter, Ansteckung. Das Fremde in viralen Zeiten, Konigshausen und Neumann.
