Μετὰ ἰδιαιτέρας λαμπρότητος πραγματοποιήθηκε καὶ ἡ ἐφετινή Πανήγυρις τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ζάβορδας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ κτίτορος καὶ προστάτου αὐτῆς ἁγίου Νικάνορος τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ἡ ἑορτή ἐτιμήθη διὰ βαθέος Ὄρθρου, τελεσθείσης ἀγρυπνίας τὴν προλαβοῦσα δεσποτικήν ἑορτήν τῆς Θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τῆς Ἱερᾶς Πανηγύρεως προέστη ὡς ἐκ προσώπου τῆς Α.Θ.Π τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, κυρίου ἡμῶν κυρίου Βαρθολομαίου καὶ κατ΄ ἰδίαν Πατριαρχικήν φιλοτιμίαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ.Ἐμμανουήλ.
Τὴν παραμονήν τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη παρά τοῦ Σεβασμιωτάτου Πατριαρχικοῦ Ἐκπροσώπου ὁ Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός καὶ ὁ ἐγκαινισμός τῆς νέας Ἱερᾶς Λάρνακος τοῦ ἁγίου Νικάνορος, τῇ συμπροσευχητικῇ παρουσίᾳ καὶ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Γρεβενῶν κ.Δαβίδ, Σταγῶν καὶ Μετεώρων κ.Θεοκλήτου, Σισανίου καὶ Σιατίστης κ.Ἀθανασίου καὶ τοῦ Θεοφ. Ἐπισκόπου Ὀλβίας κ.Ἐπιφανίου. Τὴν κυριώνυμον ἡμέραν ἐτελέσθη Ἀρχιερατικόν Συλλείτουργον καὶ τὸ Ἑσπέρας ἐψάλη τὸ Κτιτορικόν Μνημόσυνον. Παραλλήλως ἐτελέσθησαν καὶ πλήρεις ἱεραὶ ἀκολουθίαι καὶ διὰ τὶς γυναῖκες εἰς τὸ Ἱερόν Μετόχιον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Παρέστησαν πολλοί Καθηγούμενοι καὶ μοναστικαί ἀδελφότηται καὶ πλῆθος κλήρου καὶ λαοῦ.
Εἰς τὴν πανηγυρίζουσα ἀδελφότητα καὶ εἰς τοὺς εὐλαβεῖς προσκυνητὰς ἀπηύθυνε Σεπτόν Πατριαρχικόν Γράμμα ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχηςἐνῷεἰς τὴν ἐπίσημον Τράπεζαν ὁ Σεβασμιώτατος ἅγιος Χαλκηδόνος ἀφοῦ πρῶτον ἐξέφρασε τὴν θλίψιν καὶ συμπαράστασιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καὶ τῆς Α.Θ.Παναγιότητος προσωπικῶς πρὸς τοὺς δοκιμαζομένους ἐκ τῶν πυρκαϊῶν ἀδελφούς μας, διεβίβασε τὰς ἑορτίους εὐχάς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀναφέρων μεταξύ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: Εὑρισκόμενοι ἐντός τοῦ πνευματικοῦ γνόφου τῆς Θείας Μεταμορφώσεως Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί ἀποσπερίσαντες ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ κτήτορος τῆς σεβασμίας ταύτης Μάνδρας Νικάνορος τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν, κυκλοῦμεν τήν ἐπίγειον καί ὑλικήν ταύτην τράπεζαν ἵνα ἀναλάβωμεν δυνάμεις καί συνεχίσωμεν τόν τοῦ πνεύματος ἀγῶνα διά τήν ἀπόκτησιν τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου.
Κάθε Μονή, κάθε Μάνδρα ἔνθα ἀσκοῦνται ἀδελφοί καί Πατέρες ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τόπον καί τρόπον ἔνθα συζεῖ ἡ γῆ μετά τοῦ οὐρανοῦ. Διό καί μετά πολλῆς χαρᾶς καί προθυμίας ἀπεδέχθην ὁ ἐλάχιστος ἐγώ, τήν προτροπήν τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου σας, ἅγιε Καθηγούμενε, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου κυρίου Βαρθολομαίου, ὥστε νά ἔλθω ἐκπρόσωπός Του ἀπό τήν πόλι τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν ἱστορικήν Χαλκηδόνα, καί νά προστῶ τῆς πανηγύρεως ταύτης εἰς τό ὑπέρλαμπρον καί ἱστορικόν τοῦτο Σταυροπήγιον.
Ἀνέκαθεν συνηνωμένον μετά τῆς ὑποστάσεως τοῦ Κωνσταντινουπόλεως “τό διδόναι πανταχῆ Σταυροπήγια”, εἶναι μία ἐπιπλέον ἔνδειξις τῆς ὑπερορίου εὐθύνης του, οὐχί μόνον ἐντός τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὡς ἐπί παραδείγματι εἶναι ἡ περιοχή τῶν ἐν Ἑλλάδι Μητροπόλεων τοῦ Πατριαρχείου μας, τῶν Νέων Χωρῶν, ἀλλά καί ἐκτός τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Θρόνου. Ἀποτελεῖ, λοιπόν, ἐγκαύχησιν διά τόν λαόν τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς καί Ἐπαρχίας Γρεβενῶν ἡ ὕπαρξις ἑνός Σταυροπηγίου πλησίον αὐτῶν, καθώς ἡ εὐλογητική παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐκτείνεται ἐκτυπώτερον διά ταύτης τῆς τιμίας προεκτάσεως τῶν Αὐλῶν τοῦ Πανσέπτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας. Τοῦτο εἶναι, ἅγιε Καθηγούμενε, τό Σταυροπήγιον. Εἶναι μία προέκτασις τῶν Αὐλῶν τοῦ Φαναρίου, αὐτοῦ καθαυτοῦ τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, διά τοῦτο καί ἐντός αὐτοῦ οὐδείς φέρει ἀρχιερατικόν μπαστούνι, εἰ μή ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου, διά τοῦτο τηρείται ἀπαρεγκλίτως τό τυπικόν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἄνευ κενῶν καί καινῶν προσθαφαιρέσεων, (μιτροφορεῖ καί κραττεῖ ράβδον μόνον ὁ πρῶτος τῶν συλλειτουργούντων κ.ο.κ) καί οὐδείς Ἱεράρχης λειτουργός ἔχει φήμη κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰ μή μόνον ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος, δηλαδή ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει εἰς τόν Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν.
Ἡ κηδεμονική Πρόνοια καί προστασία τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπί τῶν Σταυροπηγίων Του εἶναι μία πατρική στοργή καί ἕνα ἄγρυπνον θυσιαστικόν βλέμμα. Τά Σταυροπήγια εἶχαν πάντοτε οὐσιώδη σημασίαν διά τόν Θρόνον διά τοῦτο καί κατά τήν Πράξιν τοῦ 1928, ἐκράτησεν ὁ Κωνσταντινουπόλεως τήν μνημόνευσίν Του ἐν αὐτοῖς καί ἀπαραμείωτον τό κανονικόν Του δικαίωμα, ἐνῷ παρεκάλεσεν, ἀπό μέρους Του, ὡς ἐντολοδόχον, τήν ἀδελφήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀσκῇ ἐποπτείαν μόνον δι΄ὅσα δέν ἐμπίπτουν εἰς τό κανονικόν τοῦτο δικαίωμα, τά ἐπί μέρους διοικητικά, ἀπευθείας ἐκείνη καί ὄχι διά τοῦ πλησιοχώρου Μητροπολίτου! Ἐξ οὗ, ἐπί παραδείγματι, διά τάς μεταβολάς τῶν ἡγουμενοσυμβουλίων, τήν ἐκλογήν ἡγουμένου ἤ τόν διορισμόν αὐτοῦ, ἐκτός τοῦ ὅτι ὁ Πατριάρχης ἔχει πάντοτε λόγον καί θά πρέπει νά ἔχει λόγον, ἐνημερώνεται διά γράμματος τοῦ Ἡγουμένου πρός τόν Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν ὅστις καί διαβιβάζει πρός τόν Παναγιώτατον, ἄνευ καί πάλιν οὐδεμιᾶς ἀναμείξεως τοῦ πλησιοχώρου Μητροπολίτου. Οὕτω διαφυλάσσονται καί ἡ εὐταξία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ἡ εὐστάθεια τῶν ἱερῶν ὑποθέσεων καί δοξολογείται τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ “πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω”ἐντειλαμένου διά τοῦ Ἀποστόλου Αὐτοῦ.
Μέ αὐτάς τάς φαινομενικῶς ἱεροκανονικάς ἀλλά πλήρεις πνεύματος, -διότι πᾶν ὅ τι ἀνήκει εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί προάγει τήν δόξαν αὐτῆς εἶναι πλῆρες Πνεύματος ἁγίου-εὐλογοῦμεν ἀπό μέρους τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τήν πανήγυριν ταύτην καί ἐπικαλούμεθα πρός πάντας τήν διά πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου Νικάνορος, τοῦ ἐφόρου καί προστάτου ἡμῶν, τήν Χάριν καί τό Ἔλεος τοῦ Μεταμορφωθέντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!
