Του θεολόγου Γιώργου Βλαντή
Η υπόθεση του κληρικού από την Αιτωλοακαρνανία, ο οποίος κατηγορείται για εγκλήματα απεχθέστατα, θέτει ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί έντονα τις Εκκλησίες στη Δύση. Αναφέρομαι στην εν γένει στάση ενός εκκλησιαστικού οργανισμού απέναντι στα σεξουαλικά εγκλήματα, τις αιτίες τους και το ενδεχόμενο συγκάλυψής τους. Καθώς Εκκλησίες πραγματικά συνταράζονται από τις απανωτές αποκαλύψεις για τις ευθύνες των επί δεκαετίες σιωπησάντων ποιμένων τους, συζητείται όλο και εντονότερα η συστημική διάσταση του θέματος. Ποιες δομές ευνοούν τη συγκάλυψη; Πού υφίστανται κενά ως προς τη διαφάνεια των διαδικασιών λήψης αποφάσεων; Πόση εξουσία νομιμοποιείται να συγκεντρώνει ένας κληρικός στο όνομα του λειτουργήματός του; Προτεραιότητα έχει η προστασία των θυμάτων ή του κύρους ενός οργανισμού; Πόσο διακονεί την αλήθεια ένας ανακλαστικός απολογητισμός, αλλά και πόσο ουσιαστικός είναι ο κίνδυνος μιας λαϊκιστικής αντιεκκλησιαστικής πολεμικής στο όνομα σκανδάλων;
Επιμένοντας να ρωτάει για τις ευθύνες ενός αρχιερέα, ο φίλος Παναγιώτης Ανδριόπουλος κάνει κάτι το οποίο εδώ και χρόνια πράττουν κληρικοί, θεολόγοι και πιστοί των Εκκλησιών της Δύσης. Θέλουν όχι μόνο να σπάσει το απόστημα της σιωπής, αλλά και να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση σε επίπεδο συστημικό, η οποία έχει εκκλησιολογικές προεκτάσεις. Από τη συζήτηση αυτή η Ορθόδοξη θεολογία δεν πρέπει να λείψει, τόσο λόγω της ευθύνης της για τη θεωρία, αλλά και εξ αιτίας της ανάγκης να υψώνει τη φωνή της για τα θύματα. Εδώ και χρόνια ακραίοι, τυπικά εντός της Ορθοδοξίας, επικαλούνται αντίστοιχα εγκλήματα σε άλλες Εκκλησίες ως τεκμήρια της υποτιθέμενης ανηθικότητας και παρακμής αυτών των εκφράσεων του χριστιανισμού. Οι αποκαλύψεις δείχνουν ότι και παρ᾽ ημίν είναι η φωλιά λερωμένη. Και πρέπει να καθαριστεί, δίχως εφάμαρτες ψευδαισθήσεις ανωτερότητας, με θάρρος και έγνοια για τους ανθρώπους που έχουν ίσως ανεπανόρθωτα τραυματιστεί από χριστιανούς και μάλιστα κληρικούς.
