Να σταματήσουν τα ανίερα παιγνίδια

Του Θεοδώρου Καλμούκου 

Ανάλυση 

Για το θέμα της χορήγησης Αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, είχα γράψει στο παρελθόν. Ο λόγος που επανέρχομαι είναι τα ανίερα παίγνια που παίζουν μερικοί ανυποψίαστοι ότι ιοβολούν κατευθείαν στην καρδιά του Γένους. 

Το θέμα αυτό στάθηκε αφορμή να φανερωθούν πολλά και να αποκαλυφθούν πολλοί. Κι έχει πραγματικά ενδιαφέρον να βλέπεις να πέφτουν τα προσωπεία και να απογυμνώνονται τα πρόσωπα.

Κατ’ αρχήν αυτό που φάνηκε, και μάλιστα σ’ όλη του την έκταση, είναι η λοιμική του εθνικισμού από μέρους του Πατριαρχείου της Μόσχας και επίσης η νοοτροπία και η αντιληπτική του εκκλησιαστικού του ιμπεριαλισμού και των ανίερων παιγνίων που παίζει απροσχημάτιστα σε βάρος όχι απλώς της Πρωτόθρονης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά σύμπασας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θυμίζω την απόπειρα τορπιλισμού της Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης το 2016. 

Η δημιουργία, μάλιστα, για μία ακόμα φορά της κουλτούρας του πανσλαβισμού έρχεται να συμπληρώσει την αρρώστια του εθνικισμού της Μόσχας. Δεν λανθάνει της γνώσης μας ότι προκειμένου να πετύχει την επιβολή της «υπεροχής του» το Πατριαρχείο της Μόσχας, διέρχεται όλα τα μέσα και τιμήματα -εδώ οι όροι κυριολεκτούν- τόσο στα εμπερίστατα πρεσβυγενή Πατριαρχεία, όσο και στα νεώτερα, τα οποία δημιουργήθηκαν κατ’ ανάγκην από εθνικούς και εθνικιστικούς λόγους δυστυχώς. 

Δεν είναι του παρόντος μία ιστορική αναπόληση του τρόπου και της μεθόδου με την οποία έλαβε η Εκκλησία της Ρωσίας την Αυτοκεφαλία. Βέβαια τα ίδια έπραξε και η Εκκλησία της Ελλάδος με τη Φαρμακίδειο νοοτροπία και πραξικοπηματική μπαμπεσιά, με την οποία ο Θεόκλητος Φαρμακίδης φαρμάκωσε κυριολεκτικά την εκκλησιαστική υπόσταση και ταυτότητα της Ελλάδος και την απέκοψε, μερικώς ευτυχώς, από την εκκλησιαστική της καρδιά που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Να υπενθυμίσω και τούτο όμως, έτσι για να έχουμε το νου μας που λέγει και η γνωστή έκφραση, πως το μόνο αρμόδιο για τη χορήγηση Αυτοκεφαλίας ή ανάδειξη μιας τοπικής Εκκλησίας στην Πατριαρχική Αξία είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι αυτό είναι η Πρωτουργός Αρχή θέλουν ή δεν θέλουν μερικοί ομόγλωσσοι και όμαιμοι να το παραδεχθούν στην Ελλάδα, αλλά και εδώ στην Ομογένεια. Και φυσικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί, εάν το θελήσει, να ανακαλέσει την Αυτοκεφαλία ή την Αυτονομία ή Πατριαρχική Αξία μιας Τοπικής Εκκλησίας και νεότερου Πατριαρχείου, εκτός βέβαια της πενταρχίας των πρεσβυγενών Πατριαρχείων. 

Να μην ξεχνά κανείς πως ναι μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανακαλέσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο όχι μόνο την Πράξη του 1928 για τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών, αλλά και το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το μέγεθος δε της εκκλησιολογικής σύγχυσης στην Ελλάδα φαίνεται τόσο κραυγαλέο όταν στο «εν πρώτοις μνήσθητι» της Θείας Ευχαριστίας μνημονεύουν τη Σύνοδο. 

Αν βέβαια υπήρχε εκκλησιαστική ωριμότητα και πραγματική αγάπη για τα μέγιστα και ουσιώδη της Εκκλησίας και του Γένους, πρώτη η Εκκλησία της Ελλάδος όφειλε να είχε ζητήσει πολλές δεκαετίες πριν την ανάκληση της Αυτοκεφαλίας της. 

Η υπενάντια νοοτροπία κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διέπει δυστυχώς ελάχιστους (ευτυχώς) ιεράρχες και ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι ιοβολούν μανιωδώς εναντίον της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ξεπερνώντας ακόμα και τους πιο αδίστακτους μητραλοίες, κι ας έχουν λάβει μερικοί εξ’ αυτών την ιεροσύνη και την αρχιεροσύνη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κι όμως, αντί ευγνωμοσύνης και στοργής το ξιφουλκούν για να φανούν αρεστοί σε μία κάστα φονταμενταλιστών, οι οποίοι μεταποιούν την Εκκλησία σε ομαδοποίηση και την Ορθόδοξη Πίστη σε ιδεοληψία την οποία υπερασπίζονται με αποτειχίσεις, αρές και αποσχίσεις, «πλανώντες και πλανώμενοι». Υπάρχει βέβαια και η μερίδα των γνωστών Οργανωσιακών ευσεβιστών, οι οποίοι παριστάνουν τους έξυπνους για να τρέφουν την ευσεβιστική αφοσίωση των θαυμαστών και θαυμαστριών τους, έχοντας δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το όνομά τους. 

Αυτή την ώρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετρά τους φίλους με την ευρεία, αλλά και την στενή έννοια του όρου. Την αρχή οφείλει να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο οποίος πριν από ένα χρόνο τον Οκτώβριο του 2018 έπαιξε το παιγνίδι των Τούρκων και των Ρώσων με την ατυχή συμπεριφορά του να μην δεχθεί την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα. Ευτυχώς συναισθάνθηκε το ολίσθημά του και μετέβη στην Πόλη για τα ονομαστήρια του Πατριάρχη τον Ιούνιο. Πάλι καλά. 

Ας το συνειδητοποιήσουμε καλά πως στη δεκαετία το ‘40 οι Ρώσοι μάς δίχασαν με τον Εμφύλιο που σκότωνε αδελφός τον αδελφό και τώρα αποπειρώνται να μας διχάσουν με την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας επειδή μιλούν τα ρούβλια, η προπαγάνδα τους που την έχουν κάνει επιστήμη από την εποχή της Σοβιετίας και γενικά άλλοι εκβιασμοί. 

Δεν μπορεί ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος, ο οποίος είναι «και Πάπας και Πατριάρχης», παρόλο ότι γνωρίζουμε τους δεσμούς και τις δεσμεύσεις του με τη Μόσχα, να μην σταθεί στο πλευρό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κι οφείλει να το πράξει άμεσα. Το ίδιο ισχύει και για τον Αλβανίας Αναστάσιο τον οποίον πήρε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τιτουλάριο Μητροπολίτη και τον ανέδειξε σε Μακαριότατο, δηλαδή Αρχηγό Αυτοκέφαλης Εκκλησίας. Επίσης για τον Ιεροσολύμων Θεόφιλο ο οποίος πρέπει να αφήσει την ξύλινη γλώσσα και αμφίρροπα παίγνια και να συνταχθεί στο πλευρό του Βαρθολομαίου. Ο Κύπρου Χρυσόστομος ο οποίος είναι παλικάρι να μην ολιγωρήσει στις ολίγιστες ενιστάμενες φωνές που ακούγονται στην Κύπρο. 

Οι προαναφερθέντες να αναλάβουν να μεταγγίσουν λίγη εκκλησιαστική σύνεση και συνείδηση στους Ρώσους και πιο ειδικά στον Πατριάρχη Κύριλλο και τον κολαούζο του, Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα διότι τελικά αυτός φαίνεται οδηγεί σε οδούς «σκολιάς και διεστραμμένας».