ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Eπαίνει Ιερουσαλήμ τον Κύριον…
της Κυριακής του Θωμά (Αντίπασχα), εις ήχον πλ. α΄. 

Γεννήθηκε στην Ανατολική Θράκη. Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή (στο Φανάρι) και στο Κρατικό Ωδείο Κωνσταντινούπολης (στα Τμήματα Κλασικής Τουρκικής και Ευρωπαϊκής Μουσικής). Ως δάσκαλοί του στην εκκλησιαστική μουσική φέρονται ο Θεοδόσιος Γεωργιάδης και ο Κωνσταντίνος Πρίγγος. Χρημάτισε επίσης (1924) Α’ Κανονάρχης του Ιακώβου Ναυπλιώτη στον Πατριαρχικό ναό. Έψαλλε (1929 κ.εξ.) σε πολλούς ναούς της Κωνσταντινούπολης, και κυρίως: στον Ναό Αγίου Ιωάννου των Χίων στον Γαλατά (1935-1938) ως Β’ Ψάλτης (με Α’ τον Κωνσταντίνο Πρίγγο) και στον Άγιο Δημήτριο Ταταούλων (1938-1964) ως Α’ Δομέστικος, και ως Β’ και Α’ Ψάλτης. Υπήρξε, τέλος, Άρχων πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας (1964-1983). Δίδαξε ακόμη την Ευρωπαϊκή μουσική στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και τη Βυζαντινή στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης (ως το 1971). Το μελοποιητικό του έργο παρουσιάζεται πλούσιο και ενδιαφέρον. Συνεχίζει έτσι τη μεγάλη παράδοση των ψαλτών του Oικουμενικού πατριαρχείου, τους οποίους η πράξη θέλει, όλους σχεδόν, και σπουδαίους εκκλησιαστικούς συνθέτες. Φέρεται ότι έχει μελοποιήσει (και κυκλοφορήσει) πολλά και ποικίλα εκκλησιαστικά μέλη, όπως: τα ήδη γνωστά (χορωδιακά) Λειτουργικά (1961), τα Ένδεκα Εωθινά (1966), μέλη των Κατανυκτικών Εσπερινών, του Μεγάλου Αποδείπνου, των Προηγιασμένων, του Ακαθίστου και της Μεγάλης Εβδομάδας (1968, 1971), Σύντομες Καταβασίες (1969), Χερουβικά και Κοινωνικά (1973, 1975), Αναστασιματάριο Εσπερινού και Όρθρου (1966, 1971), Σύντομο Τριώδιο και Πεντηκοστάριο (1982), και άλλα. Φέρεται ακόμη ότι έχει συντάξει και μια “Συγκριτική Μελέτη της Βυζαντινής, Τουρκικής και Ευρωπαϊκής Μουσικής”, όπως και ένα “Θεωρητικό”. Επίσης, ψάλλει, ως Άρχων πρωτοψάλτης, στη ζωντανή ηχογράφηση της Μεγάλης Εβδομάδας (1981) και του Δωδεκαημέρου Χριστουγέννων – Φώτων (1982) στον Πατριαρχικό ναό που έχουν εκδοθεί, αντίστοιχα, υπό τους τίτλους “Τα Πάθη τα Σεπτά” και “Το Άγιον Δωδεκαήμερον”. Το συνθετικό του έργο διακρίνεται για τις λιτές και απλές μουσικές γραμμές, στοιχούμενο τόσο στην Πατριαρχική, όσο και στην ευρύτερη Κωνσταντινουπολίτικη παράδοση.