ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ὁ γάμος μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι ὡς γνωστόν, εἷς ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων καὶ “φυσικῶν” θεσμῶν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκτροπῶν αὐτοῦ διὰ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν ποικίλων διασυνδέσεων, αἱ ὁποῖαι σήμερον, ὡς μὴ ὤφελε, παγκοίνως καὶ ἀπροκαλύπτως “διαπορεύονται”, παρ’ ὅλον τοῦ ὅτι συχνότατα ἐπακολουθεῖ καὶ ἡ διάλυσις αὐτῶν μετὰ μερικοὺς μήνας ἢ ἔτη ἐκ ποικίλων αἰτίων, ὅπως τῶν δῆθεν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ τῆς ἰσότητος τῶν φύλων, τοῦ φεμινισμοῦ, τῆς σεξουαλικῆς ἀναθρώσεως, τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας, ἀλλὰ κυρίως ἐκ τῆς ἐλλείψεως ἀμοιβαίας ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ, τοῦ γάμου δῆλον ὅτι γενομένου θεσμοῦ οἰκονομικῆς συναλλαγῆς καὶ μόνον, καί “τρέχα γύρευε”. Ἂς ἀφήσωμεν τοὺς πολιτικούς, μακρὰν τῆς εὐλογίας τῆς ἐκκλησίας, τοὺς ἐπὶ συμβάσει (συμβόλαιον διαβιώσεως) ἢ οὒ καὶ μετὰ πολλῶν ἐτῶν συμβιώσεων γενομένους, τοὺς δοκιμαστικούς, τοὺς φαινομενικούς, τοὺς συνεισάκτους, τοὺς λευκοὺς καὶ ἄλλους πολλούς.
Ἐδῶ δὲν θὰ ἀσχοληθῶμεν βέβαιως μὲ τὰ τεράστια αὐτὰ θέματα, ἀλλὰ θὰ ἀναφερθῶμεν εἰς μερικὰ τελετουργικὰ μόνον “νεολογήματα” καί “μορφώματα”, τὰ ὁποῖα καὶ διαδίδονται καὶ ἔχουν θεαματικήν τινα γοητείαν.
Ἐξ ἑτέρας πλευρᾶς ἐμφανίζεται πάντως σήμερον καὶ μία γαμομανία. Οὕτω τὸ 1992 εἰς τὴν Γερμανίαν οἱ γάμοι ἔφθασαν περιέργως τοὺς 449.000. Διατί ἆρα γε; Μήπως λόγῳ τῆς στροφῆς καὶ πάλιν εἰς τὴν παραδοσιακὴν οἰκογένειαν μετὰ πολλῶν τέκνων, τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ ἀνεργίας ἀνδρῶν καὶ κυρίως τῶν γυναικῶν τῆς ἐπαράτου μοναξιᾶς καὶ ἄλλων πολλῶν; Πάντως οἱ νυμφευόμενοι δαπανοῦν διαρκῶς περισσότερον χρόνον καὶ χρήματα διὰ τὴν διαμόρφωσιν τοῦ γάμου των ἐπιδεικτικῶς. Μεγάλη δὲ εἶναι ἡ ἐπίδρασις τοῦ Διαδικτύου (Internet), καθὼς ἀναφέρουν ἱερεῖς καὶ τελετάρχαι. Ἐπειδὴ δῆλον ὅτι αἱ ἐκκλησιαστικαὶ τελεταὶ λόγῳ τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ κυρίως τῆς Δύσεως, δὲν εἶναι πλέον γνωσταὶ ἢ ἐπιθυμηταί -καὶ διατί τότε τοὺς τελοῦν εἰς τοὺς ναούς; Ἀκρίτως ἐξ ἄλλου ὑπάρχει στροφὴ εἰς μίαν ἀπὸ ἀπόψεως δομῆς συντηρητικήν “εἰκόνα” τῆς γυναικός, ἡ ὁποία ὑπερτονίζει τὰς θηλυκὰς αὐτῆς γραμμάς (G. Hischfelder). Ὡσαύτως τὸ κρυπτὸ λογότυπο λέγει: Οὐδεὶς πρέπει νὰ εἶναι τόσον ὡραῖος ὅσο ἡ νύμφη καὶ ἐπειδὴ τὰ video καὶ οἱ φωτογραφίες ἀποστέλλονται εἰς τὰ κοινωνικὰ ΜΜΕ, προσέθεσαν τὸ ὅτι “ἡ γυνὴ ὡς τρυφερά, πριγκηπόμορφος ὕπαρξις εἰς νεραϊδόμορφα ἐνδύματα, φαίνεται εὐειδὴς εἰς τὰς φωτογραφίας καὶ ἀρέσκει εἰς τοὺς ἀκολούθους (Followers), προσδίδουσα εὐχαρίστησιν (Likes)” (J. Teske).
Πολλαὶ ἐπίσης νεαραὶ ὑπάρξεις ἐπιθυμοῦν π.χ. ὁ πατέρας των νὰ τὰς ὁδηγεῖ πρὸς τὸ Ἱερὸν καὶ ἐκεῖ νὰ παραδίδει αὐτὰς εἰς τὸν μελλόνυμφον. Ὅμως ὁ Λούθηρος ἦτο τῆς γνώμης, ὅτι τὸ ζεῦγος πρέπει νὰ εἰσέρχεται μαζὶ εἰς τὸν ναόν1, ὡς συμβαίνει καὶ εἰς ἡμᾶς σήμερον.
Ἀρκετὰ ζεύγη ἔχουν λεπτομερεστέρας ἀπόψεις τελέσεως τοῦ γάμου, ὅπως τὴν ἐκλογὴν μίας ρωμαντικῆς ἐκκλησίας, ἐρημικῆς, μὲ ὀλίγους ἐκλεκτοὺς προσκεκλημένους ἢ ἑνὸς ναοῦ διαρρυθμισμένου πομπωδῶς εἰς Studio φωτογραφικόν, μὲ ἄνθη κλπ., ἐκτοξεύσεις φωτοβολίδων εἰς τὸ στερέωμα κατὰ τὸ πολυαναμενόμενον “ΝΑΙ” εἰς τοὺς καθολικούς, προτεσταντικοὺς καὶ πολιτικοὺς γάμους, ἀκόμη καὶ μετὰ καταγραφόντων τὴν τελετὴν καὶ οὐχὶ βομβαρδιστικῶν Drone, εἰς τὴν ὕπαιθρον, πλησίον μίας παραλίας, ὅπου περιστοιχίζονται καὶ ἀπὸ τοὺς “πιστοὺς τῆς θαλάσσης”, τοὺς ἡμιγύμνους τῶν πλάζ! ἀντὶ τῆς ὑψηλῆς κοινωνίας μετὰ παπιγιὸν καὶ τραγελάφων τῆς τελευταίας μόδας καὶ μιᾶς “Arc de Triomph” μὲ τέσσαρα ἀνθοστόλιστα στηρίγματα καὶ τούλια2. Ἀνάλογα συμβαίνουν καὶ εἰς τὰς βαπτίσεις3, τὰ ὁποῖα βεβαίως ἐκτὸς τοῦ θεαματικοῦ στοιχείου ἔχουν καὶ τὴν ἱστορικὴν βάσιν τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου εἰς τὸν Ἰορδάνην.
Συνήθως ὡσαύτως ἐπιθυμοῦν ἡ νύμφη νὰ φέρει τὸ λευκὸν νυφικόν, σύμβολον τῆς παρθενίας, τοὐλάχιστον ἄλλοτε, καὶ σήμερον κωμικὸν πλέον ὑπόλειμμα ἢ μήπως καὶ τῆς “ἐξωπαρθενίας” ἀκόμη καὶ εἰς τοὺς μὴ χριστιανούς. Ἂς μὴν λησμονῶμεν ὅτι ζοῦμεν εἰς μίαν ἐποχήν, κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ πάντα φθίνουν, ἐμποροποιοῦνται καὶ ἀποϊεροποιοῦνται. Εἰς ἡμᾶς ἐπίσης ἐφαρμόζεται καὶ τὸ ἔθιμον ρίψεως ὀρύζης κατὰ τὸν χορὸν τοῦ Ἡσαΐου ἢ καὶ κερμάτων, ὅπερ καὶ ἐπικίνδυνον, ἐνῶ κατὰ τὸν Ἡσαΐαν τῆς χειροτονίας, πολλάκις συνοδεύουν τὰ δάκρυα τῶν μητέρων. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ζεύγη προτιμοῦντα μίαν ἁπλῆν καὶ ἀπέριττον ἐμφάνισιν. Πάντως ἐπιθυμοῦν νὰ λεχθεῖ ὅτι, τὸ ζεῦγος καὶ ὁ γάμος ἦτο ἔξοχος, πρὸς τὸ θεαθῆναι (J. Jülicher). Ὁλίγα ἐπίσης ζεύγη θέλουν θρησκευτικήν τινα προσλαλίαν ἢ καθημερινῆς χρήσεως τοιαύτην, λόγῳ ἀκριβῶς καὶ τῆς χαμηλῆς πλέον ποιότητος, ἐπαναληπτικότητος καὶ κενότητος αὐτῶν. Πολλὰ πάντως ἐξ αὐτῶν ἐκληπτέα κατά τινας ὡς μία ἀντίδρασις λόγῳ τοῦ ὑπερφίαλου καὶ παρωχημένου κληρικολαϊκοῦ συστήματος, τὸ ὁποῖον διασαλεύει τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κατὰ τὴν γνώμην οὐκ ὀλίγων δέον ἐν πολλοῖς νὰ ἐκσυγχρονισθεῖ διὰ νὰ ἐπιζήσει καὶ ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολήν της, μὴ ἀσχολουμένη μὲ ἀλλότρια, δικαιοδοσιακὰ καὶ ἕτερα θέματα καὶ ἀπομακρυνομένη καὶ ἀπομακρύνουσα τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου.
_______________________________________________________
1- –, Hochzeit, Braut und Frauenbild, Publik Forum ἀρ. 18 (2019) 41.
2- Ἀ. Παπᾶ, Χαλκηδόνος, Προσλαλιὰ σ’ ἕνα Μακρηνὸ γάμο, Ρινήματα θεολογικά, τεχνοκριτικά, ἱστορικὰ καὶ ἄλλα τινὰ ἀπὸ τὸ Βόσπορο ΣΤ΄, Θεσσαλονίκη 2018, 170-172.
3- Τοῦ Αὐτοῦ, Ἔργ. μνημ.. 170.
