Τρίτη Πρωτοχρονιά στην αγαπημένη μας Πόλη! Τρίτη φορά που τις γιορτινές ετούτες μέρες τις περάσαμε ξανά με την δεύτερη «οικογένειά» μας, εκείνη που έχουμε αρχίσει να αποκτούμε σταδιακά τα τελευταία χρόνια στις αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων, αλλά και της ψυχής μας!
Και ναι! Αξιωθήκαμε και φέτος να περάσουμε στην αντίπερα όχθη, χάρη στην καλή διάθεση φιλοξενίας της Κοινότητας Σταυροδρομίου και την ολόψυχη πρόθεση των υπεύθυνων εκείνων μελών της Οι.Ομ.Κω. που ανοίγουν κάθε χρόνο το δρόμο για να γίνει αυτό το θαύμα, πραγματικότητα. Το έθιμο των καλάντων ήταν και φέτος η αφορμή, μα οι αιτίες περισσότερες…
«Θα σας περιμένουμε του χρόνου», μας είχαν πει… Και να που ήρθαμε!
«Μην αργήσετε να ξανάρθετε»… Και κάναμε ό,τι ήταν δυνατό!
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019
Έτοιμοι λοιπόν να ξανασυναντηθούμε με εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα κρατούν αναμμένο το κερί στην Πόλη της καρδιάς μας, καταφτάσαμε στις 30 Ιανουαρίου, ομάδα 7 νέων, που μας συνέδεαν πολλά,
μα πρωτίστως η ανυπομονησία να βιώσουμε και μέσω της μουσικής -που μιλάει απ’ευθείας στην ψυχή- έστω και λίγες ξεχωριστές στιγμές μαζί τους.
Ο πρώτος άνθρωπος που μας υποδέχθηκε με ένα ζεστό χαμόγελο, που είναι ζωγραφισμένο πάντα στο πρόσωπό του, ήταν ο Γενικός Γραμματέας της Κοινότητας Σταυροδρομίου, κ. Ιωάννης Κότσιας,
ο οποίος και την επόμενη μέρα, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αφήνοντας τις όποιες υποχρεώσεις του, θα μας συνόδευε στα σπίτια που μας περίμεναν.
Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019
Ξημέρωσε λοιπόν η τελευταία μέρα του χρόνου και για εμάς άρχιζε μια μέρα αξέχαστη! Με λεωφορειάκι, αλλά και με τα πόδια όπου δεν υπήρχε δυνατότητα πρόσβασης, βρεθήκαμε σε σπίτια με φωτεινά πρόσωπα και θερμή φιλοξενία! Κεράσματα, γλυκά και αλμυρά, η καθιερωμένη πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιτα και χειροποίητα λικεράκια, προσφέρονταν απλόχερα από τις νοικοκυρές που από νωρίς είχαν στρώσει το γιορτινό τραπέζι της Καληβραδιάς και μας περίμεναν υπομονετικά να φτάσουμε μιας και πήγαμε αρχικά σε σπίτια στο Σισλί, στα Ταταύλα και στο Τζιχανγκίρ. Κι εμείς με ενθουσιασμό «επιστρατεύαμε» τα μουσικά όργανα και τις φωνές μας για να μεταφέρουμε τη χαρά που βιώναμε και να τη μοιραστούμε με όλους τους όμορφους ανθρώπους που μας άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού αλλά και της καρδιάς τους για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
«Δεν χρειάζεται να περιμένουμε ως του χρόνου για να σας ξαναδούμε και να ξαναζωντανέψουν τα σπίτια μας. Ελάτε πάλι το Πάσχα!»…
«Θα το κανονίσουμε», τους είπαμε..
Το απόγευμα μάς περίμεναν στην Παναγία του Πέρα, ο γεμάτος πατρικές συμβουλές και ενδιαφέρον Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρανουπόλεως, κ. Γερμανός, μετά του ιερατείου, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΚΙ, κ. Αντώνιος Παριζιάνος, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Σταυροδρομίου και του Μεγάλου Ρεύματος, κ. Γεώργιος Παπαλιάρης, που έμπρακτα και με μεγάλη προθυμία στεκόταν στο πλάι μας συνεχώς και κάλυπτε κάθε μας ανάγκη, με εκπροσώπους της κοινότητας και αρκετούς Ρωμηούς, για να κόψουμε τη Βασιλόπιτα και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τα κάλαντα. Το ζεστό και οικείο κλίμα που είχε καλλιεργηθεί από τα προηγούμενα χρόνια, μάς έκανε όλους μια μεγάλη παρέα, ώστε μετά τα κάλαντα αρχίσαμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε σκοπούς από την αγαπημένη μας Πόλη. Γεμάτοι συγκίνηση και ενθουσιασμό, αποχαιρετήσαμε τον Μητροπολίτη και τους υπόλοιπους παρισταμένους και συνεχίσαμε για το Μέγα Ρεύμα, όπου μας περίμενε για άλλη μια χρονιά η πάντα ευγενική Σοφία Χούτου, για να πάμε σε όσα περισσότερα σπίτια της Κοινότητας μπορούσαμε. Είχε σκοτεινιάσει. Οι περισσότερες οικογένειες είχαν ήδη καθίσει στο γιορτινό τραπέζι και μόλις μπαίναμε στα σπίτια τους, μάς υποδέχονταν με κεράσματα από το δικό τους, το οικογενειακό τραπέζι. Γινόμασταν για λίγο, όλοι, μια μεγάλη οικογένεια… Μυρωδιές και γεύσεις από τα πεντανόστιμα πολίτικα φαγητά, γέλια χαράς και δάκρυα συγκίνησης, συνέθεταν ένα σκηνικό που θύμιζε εποχές αλλοτινές. Τόσο γλυκές αλλά και συνάμα πικρές, όταν αναλογιζόμασταν ότι θα κρατήσουν για λίγο.
Αλλά εμείς προσπαθούσαμε να «χορτάσουμε» όλες αυτές τις στιγμές, τις ευχές που μας δίνονταν απλόχερα! Τι ευλογία! Η αλλαγή του χρόνου βρήκε όλη την ομάδα μαζί, γεμάτη από αμέτρητες εικόνες και μοναδικά συναισθήματα!
Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2020
Η αυγή της νέας δεκαετίας μάς βρήκε χαρούμενους και έτοιμους να συναντήσουμε οικεία και αγαπημένα πρόσωπα στο Νεοχώρι, όπου μας είχε καλέσει ο δραστήριος Πρόεδρος της Κοινότητας,
κ. Λάκης Βίγκας. Καταφθάσαμε εν αρχή στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, οπού ετελείτο η πρωτοχρονιάτικη Θεία Λειτουργία, παρακολουθώντας την μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της Κοινότητας.
Μετά το πέρας, ο Ιερατικώς Προϊστάμενος Αρχιμανδρίτης Αγαθάγγελος Σίσκος έκοψε την Βασιλόπιτα, μοιράζοντας τα κομμάτια στους παρευρισκόμενους, με ξεχωριστή μνεία στην Ομοσπονδίας μας και στο πρόσωπο του κ. Ουζούνογλου. Συνάμα, εμείς ψάλλαμε κάλαντα από όλη την Ελλάδα διανθίζοντας μουσικά τις στιγμές.
Εν συνεχεία, κληθήκαμε από τον κ. Βίγκα να γευματίσουμε μαζί με σημαίνοντα πρόσωπα της Κοινότητας, οπότε και δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους γύρω από τις δράσεις και το όραμά τους, αλλά και τη δυνατότητα της δικής μας συμβολή σε αυτό. Παράλληλα, γνωρίσαμε και συζητήσαμε με νέους από την Ελλάδα που έχουν εμπλακεί με διαφόρους τρόπους με την Κοινότητα, σχετικά με το τόλμημά τους αυτό, αλλά και τις προοπτικές που ανοίγονται για έναν νέο που επιθυμεί να κάνει το ίδιο.
Το δεύτερο μισό της μέρας μας σηματοδοτήθηκε από το πέρασμά μας στην ασιατική πλευρά. Με οδηγό μας τον κ. Θανάση Κυριακό, όχημα το μικρό του αυτοκινητάκι και ελληνικά παλιά τραγούδια στη διαδρομή που τραγουδούσαμε ομαδικώς, κάναμε στάσεις για κάλαντα στις γειτονιές του Βοσπόρου.
Στην Αγία Παρασκευή στο Μπέικοζ, στο Πασάμπαχτσε, όπου και περάσαμε από το σπίτι του Προέδρου της Μεγάλης του Γένους Σχολής, κ. Αθανάσιο Αγγελίδη, στο Τσεγκέλκιοϊ και σε γειτονιές της περιφέρειας της Χαλκηδόνας. Η συγκίνηση ήταν κάτι το ξεχωριστό σε κάθε μας στάση, σε κάθε μας πέρασμα εκείνο το απόγευμα. Στο τέλος της ημέρας ο κύριος Θανάσης, πολυαγαπημένος μας πλέον, μάς αποχαιρέτησε στο Σκούταρη, μπροστά στον Πύργο του Λεάνδρου, λέγοντάς μας πως το σπίτι του στο εξής θα είναι και δικό μας, όποτε κι αν αποφασίσουμε να επιστρέψουμε.
Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020
Από τις πιο ξεχωριστές στιγμές κάθε αποστολής στην Πόλη όμως, είναι η επίσκεψη στο Γηροκομείο Βαλουκλί. Και ένας άνθρωπος που την έκανε ακόμα πιο ξεχωριστή είναι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΚΙ και της Κοινότητας της Αντιγόνης, κ. Αντώνιος Παριζιάνος, που οι γνώσεις, ο σεβασμός που εκπέμπει και η ουσιαστική αλληλεπίδραση που έχει αναπτύξει μαζί μας, αποτελούν μια ακόμα σημαντική εμπειρία για εμάς. Για άλλη μία χρονιά, λοιπόν, παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, προθυμοποιήθηκε να μας συνοδεύσει και να μοιραστεί μαζί μας στιγμές με ανθρώπους που βίωσαν πολλές όμορφες εμπειρίες μέσα στο πέρας των χρόνων, αλλά και δύσκολες περιόδους.
Αρχικά, μας υποδέχθηκε ο Πρόεδρος της Εφορείας των νοσοκομείων «Βαλουκλί», κ. Κωνσταντίνος Ιωαννίδης και αμέσως μετά βρεθήκαμε με τους ηλικιωμένους, οι οποίοι μας περίμεναν με μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Από το σαλόνι και από δωμάτιο σε δωμάτιο, τραγουδούσαμε και κλαίγαμε μαζί. Χαμογελούσαμε και τους κοιτάζαμε στα μάτια, που άξαφνα φώτιζαν, ζωντάνευαν και μας εξέπεμπαν την ανιδιοτελή αγάπη τους. Δε θέλαμε να φύγουμε…
«Θα προσπαθήσουμε να είμαστε καλά για να σας ξαναδούμε» μας είπαν, μη θέλοντας να μας αφήσουν το χέρι. «Να κάνετε κουράγιο, γιατί θέλουμε κι εμείς να σας ξαναδούμε», τους απαντήσαμε, σφίγγοντας ενθαρρυντικά το δικό τους.
Και παρατάθηκε λίγο η παραμονή μας, μιας και φάγαμε στην ίδια τραπεζαρία μαζί τους. Όμως ήρθε η ώρα να φύγουμε. Να συνεχίσουμε στο πανέμορφο νησί, την Αντιγόνη, που θα ήταν η πρώτη φορά που θα πηγαίναμε ως ομάδα. Ο κ. Παριζιάνος καθ’ όλη τη διαδρομή μας με το καραβάκι που πήραμε από την Eminönü, μας έλεγε διάφορα ιστορικά στοιχεία, πληροφορίες για εικόνες που βλέπαμε, για απορίες που είχαμε και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε με βροχερό καιρό να περπατάμε στα έρημα χειμωνιάτικα σοκάκια του νησιού.
Πρώτος μας σταθμός ο Ιερός Ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, όπου αφού προσκυνήσαμε, ψάλλαμε τα κάλαντα στον ευγενικό και πρόσχαρο νεωκόρο του Ναού, κ. Αθανάσιο και ξεναγηθήκαμε από τον κ. Παριζιάνο στους χώρους της κοινότητας. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας μέσα στο κατάφυτο νησί, κατευθυνθήκαμε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, να προσκυνήσουμε αλλά και να πούμε τα κάλαντα στον όλο ζωντάνια επιστάτη της Μονής, κ. Γεώργιο Γκιουλέρ και την οικογένειά του, οι οποίοι αφού τραγούδησαν μαζί μας, επιβεβαίωσαν την πολίτικη φιλοξενία, φιλεύοντας μας ζεστό τσάι και γλυκά και αλμυρά κεράσματα, ενώ έξω η βροχή συνέχιζε αδιάκοπα τη διακριτική παρουσία της.
Μέσα σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο που λειτουργούσε ως ένα μοναδικό σκηνικό, συνομιλήσαμε με τον κ. Γιώργο και αντιληφθήκαμε για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι η προσφορά του, καθώς κρατάει το μοναστήρι ζωντανό, αλλά και η προσφορά κάθε ανθρώπου που παλεύει για έναν ιερό σκοπό, όσο δύσκολες και αν φαντάζουν οι συνθήκες.
Γιατί μια φλογίτσα μέσα στο σκοτάδι λάμπει και δίνει μια ελπίδα, αλλά όταν πολλές μικρές φλογίτσες ενωθούν δείχνουν τον δρόμο.
Αυτό ίσως είναι και το μήνυμα σε όλους όσοι διατείνονται ότι όσες μικρές ενέργειες γίνονται από διάφορες πλευρές είναι μάταιες.
Σίγουρα, απαιτούνται παράλληλα και άλλες πιο δραστικές και καθοριστικές παρεμβάσεις που η άμεση δρομολόγησή τους μπορεί να επιφέρει σημαντικές αλλαγές, όμως η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη και από αυτό το μικρό και απαλό άγγιγμα για να πάρει θάρρος και να γεμίσει ελπίδα.
Όμως ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα και πλησίαζε η στιγμή που έπρεπε να πάρουμε το καράβι της επιστροφής, ενώ άρχισε να σουρουπώνει.
Πόσο διαφορετικά φαντάζουν όλα όταν πέφτει το σκοτάδι. Φτάσαμε στο λιμανάκι, αλλά ο κ. Παριζιάνος, δε θα μας άφηνε χωρίς φίλεμα.
Πριν φύγουμε μας οδήγησε σε ένα όμορφο μαγαζάκι και μας κέρασε ό,τι τραβούσε η όρεξή μας. Γεμάτοι από εμπειρίες και συναισθήματα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με τη βροχή να έχει κοπάσει και την Αντιγόνη σαν να μας ξεπροβόδιζε με τον πιο γλυκό τρόπο.
Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020
Η μέρα που ξημέρωσε περιελάμβανε επίσκεψη στα σχολεία της ομογένειας. Πρώτος σταθμός το Δημιουργικό Εργαστήρι της Αγίας Τριάδος, όπου μας υποδέχθηκαν θερμά η κα Αγάπη Παπαδοπούλου, η κα Ευαγγελία Κακάνη και όλο το διδακτικό προσωπικό, μαζί με τους μικρούς μαθητές.
Η αλληλεπίδραση μαζί τους ήταν άμεση, μιας και «ενωθήκαμε» μέσω της μουσικής και των καλάντων που λέγαμε πότε μαζί, πότε εναλλάξ, γεγονός που μας οδήγησε να αντιληφθούμε για άλλη μια φορά το σπουδαίο έργο που επιτελείται στο Δημιουργικό Εργαστήρι, το οποίο θα ζήλευαν πολλοί παιδικοί σταθμοί στον ελλαδικό χώρο.
Αφού συμμετείχαμε στις δραστηριότητες του προγράμματός τους, μάς έδωσαν τη μεγάλη χαρά να κόψουν την πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιτα μαζί μας και να νιώσουμε έστω και για λίγο μέρος της όμορφης ομάδας τους. Έπρεπε όμως να τους αποχαιρετήσουμε μιας και ο επόμενος σταθμός μας ήταν το Ζάππειο, όπου μας υποδέχθηκαν θερμά η κα Κανάρη Ευαγγελία και ο κ. Ηλιάδης Αντώνιος, διευθυντές του Δημοτικού – Γυμνασίου και του Λυκείου αντίστοιχα, για να τραγουδήσουμε τα κάλαντα μαζί με τους μαθητές. Κι έτσι και έγινε. Στην αίθουσα εκδηλώσεων είπαμε όλοι μαζί τα κάλαντα, αλλά δε μείναμε εκεί.
Μιας και οι μαθητές γνώριζαν παραδοσιακούς χορούς, στήσαμε ένα μικρό γλεντάκι, που έδωσε μια ακόμα πιο ξεχωριστή νότα στην επίσκεψή μας στο σχολείο.
Στη συνέχεια ο κ. Ηλιάδης μάς προσκάλεσε στο γραφείο του, όπου και κάναμε μια συζήτηση σχετικά με το σχολείο και τα σχέδια που ελπίζει να υλοποιηθούν στο άμεσο μέλλον.
Ο χρόνος όμως περνούσε γρήγορα και αφού αποχαιρετήσαμε τον ίδιο, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές πήγαμε να ετοιμαστούμε για την Πρωτοχρονιάτικη Εκδήλωση για τη Νεότητα της Πόλεως που θα λάμβανε χώρα στο Ζωγράφειο Λύκειο, το απόγευμα της ίδιας μέρας, με την παρουσία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, κ. κ. Βαρθολομαίου. Και έφτασε η ώρα που διαβήκαμε το κατώφλι αυτού του επιβλητικού κτιρίου με τον Διευθυντή του Ζωγραφείου, κ. Δεμιρτζόγλου Ιωάννη να μας καλωσορίζει με θέρμη όπως πάντα και να βλέπουμε πολλά οικεία και αγαπημένα πρόσωπα που συναντήσαμε τις προηγούμενες ημέρες της παραμονής μας, μιας ένας πολύ μεγάλος αριθμός ομογενών παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Και έφτασε η στιγμή να ξεκινήσει, με ομιλίες αρχικά από τον κ. Δεμιρτζόγλου, και έπειτα από τον Διευθυντή της Παιδοπόλεως Πρώτης κ. Δάμωνα Κομβόπουλο, ενώ ακολούθησε προβολή φωτογραφιών από τις δράσεις που γίνονται στην Παιδόπολη.
Στη συνέχεια ένας από εμάς τους εθελοντές, η Αλεξάνδρα Μοροσίδου, εκπαιδευτικός, απηύθυνε χαιρετισμό εκ μέρους της Οι.Ομ.Κω. αναφέροντας παράλληλα τις ποικίλες εθελοντικές δράσεις που αναλαμβάνει η Ομοσπονδία ώστε να συμβάλλει στο έργο της ομογένειας στην Πόλη.
Στο βήμα ανέβηκε ο Παναγιώτατος, ο οποίος αφού έδωσε πατρικές συμβουλές στα παιδιά της ομογένειας και εξήρε για άλλη μια φορά το σπουδαίο έργο της Οι.Ομ.Κω, μετά το τέλος της ομιλίας του άρχισε να κόβει την πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιτα, ενώ εμείς οι εθελοντές πλαισιώναμε μουσικά με παραδοσιακά κάλαντα την όμορφη εκείνη στιγμή.
Οι μελωδίες, τα χαμόγελα και η ζωντάνια στην κατάμεστη αίθουσα «Δημήτριος Φραγκόπουλος» του σχολείου, μάς γέμισαν με αισιοδοξία για τη νέα γενιά που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.
Έπειτα από το πέρας της εκδήλωσης και την αλληλεπίδραση με πολλούς ομογενείς, ο κ. Δερμιτζόγλου για να μας ευχαριστήσει για την παρουσία μας, μάς έδωσε αναμνηστικά δωράκια του σχολείου και μας παρέθεσε γεύμα σε ένα μαγαζί της περιοχής με πολύ νόστιμα πιάτα.
Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2020
Το πρωί της επόμενης ημέρας, θα περνούσαμε στην ανατολική πλευρά, για να πάμε στη Χαλκηδόνα.
‘Ενα λεωφορειάκι μας παρέλαβε από τον ξενώνα του Αγίου Κωνσταντίνου και στη διαδρομή δε χορταίναμε να βλέπουμε τις τόσο διαφορετικές εικόνες που συναντούσαμε.
Στο Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας Χαλκηδόνας, περίμενε ο ευγενικότατος Αντιπρόεδρος της Κοινότητας Χαλκηδόνας, κ. Κώστας Κυρατζόπουλος για να μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί και αφού προσκυνήσαμε, κατευθυνθήκαμε στα γραφεία της Μητροπόλεως, όπου και είπαμε τα κάλαντα στο ιερατείο και ξεναγηθήκαμε στους πολύ όμορφους χώρους του κτιρίου, παίρνοντας και ένα ενθύμιο που μας είχαν ετοιμάσει. Έπειτα, μάς περίμεναν στο Σύνδεσμο της Χαλκηδόνας τα φιλόξενα μέλη του και τραγούδησαν με μεγάλη χαρά και συγκίνηση τα κάλαντα μαζί μας, ενώ είχαν ετοιμάσει και ένα σωρό κεράσματα για να μας περιποιηθούν. Τους ευχαριστήσαμε ολόψυχα για τη φιλοξενία και συνεχίσαμε να περπατάμε στους γραφικούς δρόμους της Χαλκηδόνας, για να πάμε αυτή τη φορά σε σπίτια ομογενών. Περάσαμε από πολλά όπου πάντα μας προσέφεραν κεράσματα, μεταξύ των οποίων αυτό του κ. Δεμιρτζόγλου που μας περίμενε με χαρά με τη σύζυγό του, αλλά και του Προέδρου της Κοινότητας Χαλκηδόνας, κ. Γεωργίου Στεφανόπουλου, ο οποίος μας άνοιξε το σπίτι του με θέα την Αγιά Σοφιά και τραγούδησε μαζί μας.
Μετά, μας προσκάλεσε για γεύμα σ’ ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, κοντά στο οποίο βρισκόταν και το Αγίασμα της Αγίας Αικατερίνης.
Ενώ τα γευστικότατα πιάτα διαδέχονταν το ένα το άλλο, η συζήτηση μεταξύ του κ. Στεφανόπουλου, του κ. Κυρατζόπουλου, του κ. Φώτη, επιτρόπου, με την ομάδα μας ήταν πολύ διαφωτιστική σχετικά με την ζωή στην Πόλη, τις δυσκολίες και τον αγώνα που δίνουν καθημερινά για πράγματα που θεωρούνται δεδομένα στα ελληνικά δεδομένα, αλλά και για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού της Πόλης. Και μόλις ο ήλιος άρχισε να δύει, η ωραία μας συντροφιά έπρεπε να χωρίσει.
Φύγαμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη για όλη την ξεχωριστή εμπειρία που βιώσαμε και με την υπόσχεση ότι θα σταθούμε δίπλα στον αγώνα τους με όποιον τρόπο μπορούμε.
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020
Η Κυριακή μάς έφερε πάλι στα όμορφα νησιά και πιο συγκεκριμένα στην Πρίγκηπο. Παίρνοντας το πρωινό καράβι πάλι από το γνωστό λιμάνι, θαυμάσαμε για άλλη μια φορά την διαδρομή, με τους γλάρους να συνοδεύουν το ταξίδι μας. Φτάνοντας στο νησί, κατευθυνθήκαμε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, όπου και μας υποδέχθηκε η πάντα δραστήρια Πρόεδρος της Κοινότητας, κα Αγνή Νικολαΐδου και στη συνέχεια παρακολουθήσαμε όλοι μαζί την Θεία Λειτουργία, πρωτοστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων, κ. Δημητρίου.
Μετά το πέρας της Λειτουργίας ψάλαμε τα κάλαντα, στο χώρο που υπάρχει πλησίον του Ιερού Ναού στον Μητροπολίτη και σε όλο το εκκλησίασμα, ενώ τραγουδήσαμε και χορέψαμε παραδοσιακούς πολίτικους σκοπούς, προκαλώντας τη συγκίνηση των παρευρισκομένων. Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης, αφού απηύθυνε χαιρετισμό και ευχαριστίες προς την Οι.Ομ.Κω., μάς κάλεσε στο γραφείο του και μας προσέφερε δώρο, αλλά και τις πολύτιμες συμβουλές του για τη ζωή μας.
Τον ευχαριστήσαμε ολόψυχα και με τη βοήθεια της κας Νικολαΐδου, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε μια επιθυμία που είχαμε από καιρό.
Να προσκυνήσουμε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά. Μόλις φτάσαμε μας υποδέχθηκε ο μοναχός Ιεζεκιήλ, που είχε ενημερωθεί για την άφιξή μας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου, κ. Στέφανο. Ο ακάματος μοναχός φροντίζει αδιάκοπα την Ιερά Μονή και με την ίδια όρεξη, αφού προσκυνήσαμε, μας ξενάγησε στους χώρους της και στο Αγίασμα.
Πραγματικά νιώσαμε μεγάλη χαρά και ευλογία και αφού τον αποχαιρετήσαμε, πήγαμε να πούμε τα κάλαντα σε δύο σπίτια ομογενών. Το πρώτο ήταν της παλιάς και αγαπημένης συνταξιούχου δασκάλας, κας Ξύδα Βασιλικής, η οποία μας περίμενε για να ακούσει τα κάλαντα άλλη μια χρονιά με την παρουσία της κας Νικολαΐδου, αλλά και της κας Εριφίλης.
Τα φιλέματα πάλι πολλά και η κουβέντα μαζί της για τα περασμένα και τα παρόντα, απολαυστική. Συνεχίσαμε στο σπίτι της κας Στέλλας, μιας ηλικιωμένης κατοίκου της Πριγκήπου, που η γλυκύτητα που εκπέμπει είναι μοναδική. Τα μάτια της έλαμπαν όταν χτυπήσαμε την πόρτα του σπιτιού της και δε σταμάτησε να μας δίνει ευχές μέχρι να χάσουμε την εικόνα της μορφής της όταν μας αποχαιρετούσε από το πλατύσκαλο.
Δεν χορτάσαμε το νησί, αλλά ήρθε η στιγμή να γευτούμε τα νηστίσιμα εδέσματα ενός ωραίου εστιατορίου της περιοχής, συντροφιά με την κα Νικολαΐδου, η οποία πάντα μας περιποιείται και κάθε φορά μας δίνει και όμορφα αναμνηστικά δώρα. Αυτή τη φορά, μαθαίνοντας τα σχέδιά μας για το γεύμα η κα Ξύδα, έσπευσε να προλάβει να μας κεράσει, εκφράζοντας τη χαρά της για την επίσκεψή μας. Πόση ευγνωμοσύνη νιώθαμε για την αγάπη που εισπράτταμε συνεχώς!
Δεν ξέραμε ειλικρινά πώς να την εκφράσουμε. Ο ήλιος έδυε και οι γλάροι που το πρωί μας συνόδευαν στο ταξίδι, έστηναν έναν μαγικό χορό πάνω στον ουρανό, σαν να μας αποχαιρετούσαν τελετουργικά, εκ μέρους όλων των ομογενών. Τους αποχαιρετήσαμε κι εμείς και πήραμε μαγεμένοι τον δρόμο της επιστροφής.
Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020
Η τελευταία μέρα της παραμονής μας στην Πόλη έφτασε, καθώς την επομένη επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Και συνέπεσε με τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, τα Θεοφάνεια. Φέτος, θα τα γιορτάζαμε στο Νεοχώρι, στον Ι. Ναό Παναγίας Κουμαριώτισσας, έπειτα από πρόσκληση του Προέδρου της Κοινότητας, κ. Λάκη Βίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν πρωί, για να παρακολουθήσουμε την πανηγυρική Θεία Λειτουργία των Θεοφανείων, πρωτοστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυριοφύτου και Περιστάσεως, κ. Ειρηναίου.
Ο καιρός βροχερός και οι άνεμοι θυελλώδεις. Όμως δεν μας πτόησε, όπως και το πλήθος των πιστών που έδωσαν το παρών. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και ενώ ο αέρας και η βροχή συνέθεταν ένα επιβαρυμένο σκηνικό για την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού, κόντρα στις όποιες δυσκολίες αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί.
Αρκετοί πιστοί, όπως και η ομάδα μας, ακολούθησαν τον Μητροπολίτη μετά της συνοδείας του στην προβλήτα του θερέτρου Σαΐτ Χαλίμ Πασά, όπου και θα λάμβανε χώρα ο καθαγιασμός των υδάτων.
Πιο γενναίοι φάνηκαν οι τέσσερις άνδρες που αποφάσισαν να βουτήξουν, με τον κ. Κωνσταντίνο Μουσούρη, να πιάνει τελικά τον Σταυρό. Ο ίδιος ήταν ένας παλιός Νιχωρίτης, ο οποίος ζει με την οικογένειά του στην Ρόδο και επέστρεψε μετά από 42 χρόνια στην γενέτειρά του, γεγονός που μας συγκίνησε βαθιά. Μετά την κατάδυση, κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων του θερέτρου, όπου και υπήρχαν κεράσματα για όλους τους παρευρισκομένους.
Αφού μίλησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ. Ειρηναίος και ο κ. Λάκης Βίγκας, ακολούθησε η κοπή της πρωτοχρονιάτικης Βασιλόπιτας από τον Μητροπολίτη, με ένα κομμάτι να δίνεται για την Οι.Ομ.Κω και συγκεκριμένα για τον Πρόεδρό της, κ. Ουζούνογλου, με τον οποίο ο Μητροπολίτης ήταν συμμαθητής. Κατά τη διάρκεια της τελετής αυτής, εμείς τραγουδούσαμε κάλαντα και παραδοσιακά τραγούδια, μέχρι που στο τέλος στήσαμε ένα μικρό γλέντι και χορεύαμε όλοι μαζί. Έπειτα από το πέρας της εκδήλωσης, ο κ. Βίγκας μάς παρέθεσε γεύμα σε εστιατόριο της περιοχής, μαζί με Ρωμηούς, Ελλαδίτες, αλλά και Τούρκους, δίνοντάς μας την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα και να αλληλεπιδράσουμε μαζί τους. Όταν ευχαριστήσαμε τον κ. Βίγκα και αποχαιρετήσαμε όλη την παρέα που είχε σχηματιστεί, τότε συνειδητοποιήσαμε ότι η αποστολή μας είχε φτάσει επίσημα στο τέλος της. Βέβαια η λέξη τέλος, όσο θλιβερή και αν ακούγεται, έχει διττή σημασία.
Στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε τον σκοπό. Φτάσαμε να εκπληρώσουμε λοιπόν το σκοπό της αποστολής μας. Ή τουλάχιστον, έτσι ελπίζουμε.
Να βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι σε έναν ιερό σκοπό που σχετίζεται με τους ίδιους τους ανθρώπους και την ιστορία.
Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020
Η μέρα της αναχώρησής μας είχε φτάσει. Βροχερή η μέρα. Τ’Αη Γιαννιού. Ανάψαμε ένα κεράκι για τελευταία φορά στην Πόλη. Όχι τελευταία. Θα ξανάρθουμε!
Ένα λεωφορειάκι μας περίμενε έξω από τον ξενώνα για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Στη διαδρομή οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν αδιάκοπα το τζάμι και εμείς σχεδόν αμίλητοι.
Τι να πρωτοχορτάσουμε τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να εκφράσουμε. Όλα αυτά που βιώσαμε είναι δύσκολο να ειπωθούν και να περιγραφούν. Καταγράφονται μόνο στην ψυχή. Η ομάδα μας που την αποτελούσαν, η Μαρία – Μαρίνα Μπουκίου, η Μαρία – Αλεξάνδρα Ηλιάδη, η Γεωργία Γόντικα, ο Χρήστος Θεολόγος, ο Χρήστος Βαττής, η Σαββούλα Μοροσίδου και η Αλεξάνδρα Μοροσίδου είναι ευγνώμων προς όλους όσοι συνέβαλαν στην πραγματοποίηση αυτής της αποστολής. Σε όλο το Διοικητικό Συμβούλιο της Οι.Ομ.Κω και τον Πρόεδρό της, κ. Νικόλαο Ουζούνογλου, τον κ. Γρηγόρη Κεσίσογλου, αλλά και στον κ. Τάκη Φραντζή, μετά της συζύγου του κας Λένας Φραντζή, οι οποίοι προσέφεραν τα μέγιστα για την υλοποίηση όλων των προαναφερθέντων δράσεων. Ευχαριστούμε ολόψυχα την Κοινότητα Σταυροδρομίου και ιδιαιτέρως τον Πρόεδρό της, κ. Γεώργιο Παπαλιάρη για την ευγενική φιλοξενία και την συνεχή βοήθειά του, καθώς επίσης και όλους όσοι είτε στην Πόλη, είτε από την Αθήνα, μάς στάθηκαν, φανερώς ή αφανώς.
Μας έχουν μείνει χαραγμένα τα λόγια:
«Είχαμε να ακούσουμε κάλαντα σε αυτό το σπίτι 50 χρόνια», που ψιθύριζαν με δάκρυα στα μάτια κάποιοι Ρωμηοί.
Κι εμείς υποσχεθήκαμε ότι αυτό είναι μονάχα μια νέα αρχή με ένα «τέλος». Γιατί αρχές μπορούν να γίνονται πολλές, αρκεί να το αποφασίζουμε.
Και μόνο αν τις κάνουμε όλοι μαζί θα είναι και αληθινές!
Και οι εικόνες αποχαιρετισμού στις πόρτες των σπιτιών:
Εκείνοι να μας δίνουν την ευχή τους για τη χαρά που τους κάναμε να νιώσουν. Κι εμείς να γεμίζουμε με μια χαρά, που όμοιά της δύσκολα βρίσκει κανείς.
Το να αναβιώνεις ένα έθιμο είναι πράγμα σπουδαίο. Ξυπνά μνήμες, ανοίγει καρδιές, ενώνει ανθρώπους.
Ειδικά όταν το έθιμο εκείνο έχει εγκαταλειφθεί πλέον ή όταν δεν έχουν όλοι πια την χαρά να το βιώνουν. Το να αίρεις, όμως, τα εμπόδια που χωρίζουν το παλιό από το νέο, το εγκαταλελειμμένο από το φαινομενικά πιο ζωντανό, την μισή πατρίδα από την άλλη μισή, την απουσία ελπίδας από την αναγέννησή της, είναι κάτι ακόμα σπουδαιότερο!
Είναι φορές σε αυτή τη ζωή που οι ψυχές χτυπούν καλύτερα όταν βρίσκονται μαζί, που παίρνουν άλλο ρυθμό όταν συναντιούνται. Αυτόν τον ρυθμό ήρθαμε και φέτος να σας δώσουμε, αγαπημένοι μας!
«Δεν σας ξεχνάμε!» μας είπαν… «Ούτε κι εμείς!» τους απαντήσαμε…
Καλή αντάμωση…σύντομα!
Νέοι Εθελοντές Οι.Ομ.Κω.
