Παναγιώτατε Οικουμενικέ μας Πατριάρχα,
Ο ωκεάνιος και Μεσόγειος κυματισμός, ο οποίος δημιουργείται από τους αέρηδες των ηπείρων συγκρουόμενους και ενίοτε ενισχυόμενος, δυστυχώς, και από εκείνον του κεντρικού και ΒΑ Αιγαίου που περνώντας τον Ελλήσποντο ταράσσει την Προποντίδα, τον Βόσπορο και τον Κεράτιο Κόλπο, δεν Σας αφήνει να ξαποστάσετε ούτε στιγμή στο Θεοφρούρητο Κάστρο της Ορθοδοξίας. Ενίοτε όμως, αυτός ο άνεμος της εναντιώσεως μας βοηθάει να σαλπάρουμε, εξάλλου και το αεροπλάνο απογειώνεται πάντα κόντρα στον άνεμο. Μια τουρκική παροιμία λέει: «Για να ζεις ήρεμα και γαλήνια πρέπει να είσαι τυφλός, κουφός και μουγγός». Κι εσείς Παναγιώτατε δεν είστε τίποτα από τα τρία, διαλέξατε, όπως πάντα, δρόμο μετ΄ εμποδίων που έχει όμως προορισμό. Σε μέρες λοιπόν πονηρές τολμάμε με τη γραφίδα, να τη βυθίσουμε στην ψυχή και με μελάνι αλήθειας, βαθειάς εκτιμήσεως και σεβασμού, να αραδιάσουμε λέξεις στο χαρτί και να τις αρμενίσουμε στον ακρογιαλό της Ορθοδοξίας, το Πάνσεπτον Φανάριον ευελπιστώντας να ηρεμήσουμε την όποια ταραχή στον στενο-χώρο του ευρύ-χώρου Οικουμενικού Πατριαρχείου μας μεταφέροντας αύρα ηρεμίας και αισιοδοξίας από χίλια εκατό χλμ δυτικά Σας, απ΄ τα Ηπειρώτικα βουνά. Ευελπιστούμε αποτυπώνοντας βιώματα και σκέψεις, οι οποίες είμαστε βέβαιοι ότι θα σας αναπαύσουν για λίγο ταξιδεύοντάς Σας σε μέρη αληθινής αγάπης και καθημερινής έγνοιας προς την Μ.τ.Χ.Ε.
Αφήσαμε την εθνική και πήραμε τη στροβιλιζόμενη ανηφοριά για το ανατολικό Ζαγόρι. Προορισμός μας η πανήγυρη για την Απόδοση της Κυρίας Θεοτόκου στην Ιερά Αγία και Σεβάσμια Αυτοκρατορική Μονή Βουτσάς, η οποία φρουρεί, προμαχεί, υπεραμύνεται και υπερμάχεται υπό την σκέπη της Παναγίας Θεοτόκου για τα άγια ιερά και όσια του Γένους μας και στην οποία με πίστη, όπως και στο Πατριαρχικό Μέτσοβο, σε κάθε Θεία Λειτουργία αντηχεί το: Υπέρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και του Ευσεβούς Γένους ημών. Μας υποδέχεται το μονότοξο κουρασανόκτιστο γεφύρι της Τσίπανης, «λίθινη βέργα προέκταση της φύσης, σε τροχιά δέους ζεύξης της Απείρου χώρας με τα Γιάννενα που συνεχίζει την φλυαρία του για να μη βαλτώσουμε και να περάσουμε στην απέναντι όχθη». Καλωσόρισμα στο μαρτυρικότατο, επτάκις πυρποληθέν υπό των κατακτητών Γερμανών Γρεβενίτι. Μεταξύ των 22 εκτελεσθέντων στο μνημείο ηρώων και η αβάπτιστη εξάμηνη (!) Τζουβάρα η οποία ελογχίσθη στον αέρα. Το σπαρακτικό ουρλιαχτό της μάνας, ακόμα σπάει την ησυχία στα λαγκάδια και τις χαράδρες. Ηπειρώτικα χωριά με μικρές λιθόστρωτες πλατείες που περιμένουν τους ντόπιους, τους εν λαχτάρα ξενιτεμένους και τους δραπέτες των πόλεων. Εδώ τον ασβέστη του Αιγαίου αντικαθιστά η πέτρα της Ηπείρου. Βαθιορίζωτοι αιωνόβιοι αγέρωχοι πλάτανοι, ακλόνητες σαν βράχους πετρόκτιστες εκκλησιές, σχολειά χωρίς μαθητές, έρημα ιδρύματα, δωρεές μεγάλων υψιπετών ευεργετών που πόνεσαν τον τόπο τους, μπαλκόνια με λουλούδια, ξύλα καλλιτεχνικά στοιβαγμένα που περιμένουν να «παλέψουν» με τον χιονιά, περιφράξεις με αυτοφυείς ανθισμένους κατιφέδες κι ανθισμένα γιασεμιά, αυλές με ντάλιες και φασολιές και κολοκυθιές ανθισμένες λες και είναι… είναι άνοιξη εδώ στα ψηλά βουνά. Από έναν φούρνο σκορπάει η μοσχοβολιά του ζυμωτού ψωμιού, η νεροτριβή περιμένει να καθαρίσει τα στρωσίδια όπως παλιά και τα αγριολούλουδα ταΐζουν τις εργατικές μέλισσες. Η ανήμπορη γερόντισσα μας φωνάζει, για να μας δώσει τον όβολό της για να της ανάψουμε κερί στην Παναγία, ο γέροντας με τη γλίτσα περιμένει να περάσει κανένα αυτοκίνητο· ένα λεωφορείο την εβδομάδα αλλά δωρεάν το internet. H Μαρία μας προσφέρει θεϊκό τριαντάφυλλο γλυκό στο καφενεδάκι της πλατείας, τα campers των ξένων αργοκινούνται στον πολύστροφο απλο-ίσκιωτο δρόμο· τα φρενάρει η σιωπή του μεγαλείου του Θεού, η μαγευτική φύση του ιερού δάσους με δυσθεώρητα λαμπαδιάρικα έλατα, βαρύσκιωτες καρυδιές, γιγάντιες οξιές ντυμένες με λειχήνες, υπεραιονώβιες βελανιδιές με βρύα, συκιές που δίνουν τον καρπό για το γλυκό στο κουταλάκι και φυσικά πλατάνια, κουτσουπιές, σφένδαμοι, φλαμουριές και φτελιές, σκάλες που βοηθούν τον αδύνατο κισσό, σύμβολο αγκαλιάς καταστροφής και επιβίωσης, να φτάσει ψηλά αλλά και κατοικίες της πλούσιας ορνιθοπανίδας του Ζαγορίου.
Φτάνουμε στο τρίστρατο, αφήνουμε Φλαμπουράρι και Μέτσοβο και στρίβουμε για το μοναστήρι ακολουθώντας το ρέμα του αεί ρέοντα Ζουρίκα. Η έως πρόσφατα παντέρημη, ισοπεδωμένη και άβατη από τα σχίνα και βάτα Αγία Βασιλική Ιερά Μονή Βουτσάς ευχαριστεί τον Πανάγαθο, που με το ισχυρό ζιζανιοκτόνο της πίστεως του νέου καθηγούμενού της και τη συστράτευση των πιστών της, σήμερα μπορεί και πάλι από ψηλά να επιτηρεί τους αμπελώνες της και οι κωδονοκρουσίες της να αντιλαλούν σε όλο το ανατολικό Ζαγόρι. Φάρος ελπίδος, δύναμης και πίστεος σε μέρες απαισιοδοξίας και, δυστυχώς, απιστίας και αμφισβήτησης. … ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Το «μαναστήρι» κτίστηκε το 672 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Δ΄ και επί των Αγίων Πατριαρχών Ιωάννου του Ε΄, Κωνσταντίνου Α΄ και Θεοδώρου Α΄(τιμώνται 18 και 9 Αυγούστου, και 27 Δεκεμβρίου αντίστοιχα). Έφυγε αμούστακος ο βασιλιάς από την Κωνσταντινούπολη για να κυνηγήσει τους δολοφόνους του πατέρα του στη Σικελία. Επέστρεψε οδικώς μέσω της μετέπειτα Εγνατίας Οδού από το Δυρράχιο έχοντας πλέον γένια, εξ ου και Πωγωνάτος. Στρατοπέδευσε σε μια παράδρομο κοιλάδα που έκτοτε ονομάστηκε βασιλόστρατα. Μαγεύτηκε από τον τόπο και για να ευχαριστήσει την Παναγία της έκτισε το Μοναστήρι προικίζοντάς το για επιβίωση με τα πέριξ κτήματα, πολλά πλέον καταπατημένα. Το μεγαλοπρεπέστατο αυτοκρατορικό μοναστήρι με τους πολλούς μοναχούς έχει δυστυχώς στο ιστορικό του τρείς μεγάλες καταστροφές. Το 1431 από τον Σινάν Πασά ο οποίος, αφού κατέσφαξε τη Θεσσαλονίκη, συνθηκολόγησε με Μέτσοβο και Γιάννενα δίνοντας προνόμια, αλλά βρήκε σθεναρά αντίσταση στην κοντινή βυζαντινή πόλη Μπότσα με 800 κατοίκους. Τελικά και αυτή την πόλη την εξαφάνισε από τον χάρτη αλλά έδωσε το όνομά της στο μοναστήρι το οποίο επίσης πυρπολήθηκε και εσφαγιάσθηκαν και οι 70 μοναχοί του. Την πλήρη ερήμωση ακολουθούν οι πρεσβείαις της Κυρίας Θεοτόκου η οποία το ζωντάνεψε με εκατό (!) μοναχούς και το μοναστήρι αναστηλώθηκε. Ο τότε ηγούμενος Αθανάσιος με δύο αγιογράφους μοναχούς, αξιοποιώντας και το τελευταίο εκατοστό του καθολικού, το αγιογραφεί με έναν μοναδικό τρόπο. Χαρακτηριστικό της περίφημης αγιογράφησης, η οποία αναδείχτηκε και συντηρήθηκε από την Περιφέρεια Ηπείρου, είναι ο μοναδικά τεράστιος αριθμός προσώπων αγίων και ασκητών με απίστευτες λεπτομέρειες και ανεξίτηλα χρώματα. Ιδιαίτερη είναι η Παναγία στον πρώτο τρούλο, ενώ ακολουθεί ο Παντοκράτορας περιτριγυρισμένος από εξήντα τέσσερεις αγίους σε δύο σειρές. Εντύπωση προκαλεί η κλίμακα του Αγ. Ιωάννου του Σιναΐτου όπου από τα πρώτα σκαλιά της κατακρημνίζεται ο «φιλάργυρος» με το πουγκί στον λαιμό και από τα τελευταία ο «υπερήφανος» ενώ στην κορφή της δεσπόζει η ανιδιοτελής αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Η δεύτερη μεγάλη καταστροφή έρχεται το 1943 από τους Γερμανούς. Μαζί με τις καταστροφές στα πέριξ χωριά έκαψαν το μοναστήρι αλλά δεν μπόρεσαν να κάψουν το καθολικό. Ακολουθεί ο αδελφοκτόνος πόλεμος κατά την διάρκεια του οποίου οι αντάρτες λυμαίνονται τη μονή και κλέβουν τα ελάχιστα ζώα, προσφορά των πιστών, με αποτέλεσμα την πλήρη ερήμωσή της. Η 3η καταστροφή έρχεται το 1993 από παράνομους μετανάστες οι οποίοι βάζουν φωτιές στο καθολικό με αποτέλεσμα την εξαφάνιση από την κάπνα των αγιογραφιών του αλλά και την πυρπόληση του τελευταίου κτίσματος. Δυστυχώς ακολούθησε και 4η λεηλασία από «ομοεθνείς» οι οποίοι έκλεψαν τις εικόνες της μεσαίας ζώνης του τέμπλου και τα βημόθυρα.
Οι άκαρπες προσπάθειες των ντόπιων για αναστήλωση δεν είχαν αποτέλεσμα μέχρι το 1995 οπότε και ανέλαβε ο νέος καθηγούμενος αρχιμανδρίτης της Αγίας Παρασκευής Μετσόβου π. Σεραφείμ, της οποίας μετόχι είναι η ιερά μονή. Κατά την πρώτη του επίσκεψη εστάθη αδύνατον να πλησιάσει τα αγριοχορταριασμένα χαλάσματα. Με πίστη, υπομονή και θέληση και πλήθος εθελοντών από το Μέτσοβο, τα γύρω χωριά και τα Γιάννενα, οι οποίοι δούλεψαν επί μήνες αφιλοκερδώς, ξεκίνησε η αναστήλωση με βάσει μια παλιά φωτογραφία. Ένας γέροντας βλέποντας για πρώτη φορά τη γερομουριά στην είσοδο της μονής να καρπίζει για πρώτη φορά θεώρησε το σημάδι καλό προμήνυμα και συνέστησε στον «γούμενο» να έχει πίστη γι’ αυτό που ξεκίνησε. Η εικόνα στο τοξωτό κεφαλάρι στην είσοδο της μονής, όπου ο αυτοκράτορας την προσφέρει στον μοναχό έχοντας αριστερά του την Αγία του Θεού Σοφία και δεξιά το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου με τον Νεομάρτυρα Γεώργιο, μαρτυρεί την άρρηκτη σχέση της με την Κωνσταντινούπολη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την πόλη των Ιωαννίνων, ενώ η εσωτερική αυλή της, κατά προτροπή του Αγίου Παϊσίου, είναι χωρισμένη σε εκείνη των λαϊκών και εκείνη τον μοναχών.
Η μονή όχι μόνο ξαναστηλώθηκε αλλά ο νέος ηγούμενος αποφάσισε να συνεχιστεί το ιερό διακόνημα της τίμιας και γνήσιας παραγωγής εξαιρετικού οίνου από τα χέρια μοναχών, την παράδοση του οποίου επί τουρκοκρατίας επιβεβαίωσε και ο Γάλλος περιηγητής François Pouqueville) (1770-1838). Το πολυβραβευμένο σήμερα κρασί Imperator, προς τιμήν του αυτοκράτορα κτήτορα της μονής, δόξα τω Θεώ, έχει πολύ μεγάλη απήχηση και κoσμεί τις καλύτερες κάβες του κόσμου. Του ευχόμαστε ολόψυχα και φέτος ο Οκτώβρης να φέρει ανακούφιση, χαρές και γέλια όταν ανοίξουν τα υδρωκοπογεμιζμένα βαρέλια. Με αυτή της την δράση η μονή προστατεύει και το φυσικό περιβάλλον ανταποκρινόμενη «ως Επαρχία της Μητρός Εκκλησίας, στο κάλεσμά της να αναπτύξει συντονισμένες δράσεις και συγκεκριμένες παρεμ-βάσεις διά την κινητοποίηση των πιστών, μετ᾿ εμφάσεως εις την διαπαιδαγώγηση της νέας γενεάς γεγονός καθοριστικής διαστάσεως της Ορθοδόξου ημών ιδιοπροσωπίας».
Σε μέρες δύσκολες για το Γένος προσπάθειες σαν κι αυτή της αναστήλωσης της Ιεράς Σεβάσμιας Βασιλικής Μονής Βουτσά αποτελούν μήνυμα πίστεως, ελπίδος και ενθάρρυνσης. Επιβεβαιώνουν ότι αν ο Ρωμηός το θελήσει με πίστη στον Θεό και ταις πρεσβείαις της Παναγίας Θεοτόκου, πολλά μπορεί να πετύχει, αν είναι ενωμένος.
Αυτό τόνισε και ο καθηγούμενος στην ομιλία του μετά τον κατανυκτικό Εσπερινό και την αρτοκλασία της Αποδόσεως της Κυρίας Θεοτόκου. Ξεκίνησε με αναφορά σε στίχο για την ηλεκτρονική «ζωή» του αποθανόντος Δημήτρη Κωνσταντάρα την ίδια ημέρα (!), 24/8/2025, που για την εποχή του, 1973, θεωρείτο επιστημονική φαντασία· αλλά ο Πατροκοσμάς προέβλεψε: «Θα έρθη καιρός πού θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα…». Αξίζει να διαβάσουμε την αυτοσχέδια με πίστη και πάθος ομιλία του γέροντα η οποία καθήλωσε όλο το ακροατήριο:
«Την εποχή μας την λένε ηλεκτρονική κι ένα κουμπί ρυθμίζει τη ζωή μας. Σαν μαριονέτες μάς κατευθύνει μια κλωστή, κι άμα κοπεί ικέτες θα βρεθούμε στο τέλος του ονείρου, Θεέ του απείρου» και καταλήγει, «την πίστη άμα κρατήσουμε και τα ιδανικά μας θα ΄ναι δικιά μας όλη η ζωή». Πράγματι δεν είναι έτσι; Άμα κρατήσουμε την πίστη και τα ιδανικά μας, ο Θεός δεν θα είναι μεθ΄ ημών αφού θα έχουμε αυτά; Ποιός μπορεί να είναι απέναντι στον Ιησού Χριστό, τον Μεγάλης Βουλής Άγγελο της Παλαιάς Διαθήκης μας απ΄ τη Θεοτόκο Μαρία την οποία γιορτάζουμε και σήμερα, τον Θεολόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που σαρκώθηκε για μας, για να μας σώσει από τον βούρκο των αμαρτιών μας. Έδωσε, λοιπόν, η Παναγία σάρκα από τη σάρκα της στον Θεολόγο και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν και είναι αυτός και μόνο αυτός, μόνο αυτός, που φανέρωσε την αλήθεια στους ανθρώπους και το όνομα του Πατέρα του και φανέρωσε την Αγία Τριάδα. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται άσαρκος και επειδή ο λαός του Ισραήλ πότε πήγαινε με τον Θεό, πότε δεν πήγαινε, έβαλε ο Χριστός σκευοδώς δια του Πνεύματος να μιλάνε οι προφήτες και να τους λένε να συνέλθουν και να γυρίσουν πίσω στη λατρεία του αληθινού Θεού. Αυτοί αντ΄ αυτού πολλές φορές του γυρνούσαν την πλάτη και πορεύονταν σύμφωνα με τα θελήματά τους…
Στη συνέχεια, ο γέροντας, με αφορμή την πνευματική και ηθική «ανομβρία» της εποχής, τα αποτελέσματα και τις συνέπειές της, διάβασε προς προβληματισμό και παραδειγματισμό στο πολυπληθές ακροατήριο το τι είπε ο Χριστός άσαρκος στον Προφήτη Ιερεμία για να πει στον λαό του Ισραήλ με αφορμή τον ανομβρία, για τον οποίο δεν ξέχασε τις ανομίες και τις αποστασίες του, αλλά αυτός αμετανόητος σταύρωσε τον Θεολόγο τον ενσαρκωμένο. Και συνέχισε ο γέροντας: «Κι εμείς κόντρα, κόντρα σ΄ αυτούς που δεν την δέχονται, κόντρα σ΄ αυτούς που από μακριά μας κοροϊδεύουν και γελάνε, βάζουμε την Υπεραγία Θεοτόκο μεσίτρια, μεσίτρια υπέρ του λαού γιατί σαν μάνα έχει την παρρησία απέναντι στον Γιό της και επειδή για χατίρι Του πέρασε πολλά κι αυτή, πάρα πολλά, γι’ αυτό έχει παρρησία ο λόγος της κι όπως είπε ο Χριστός, δυο τρεις συναγμένοι στο εμόν όνομα εκεί είμαι και ΄γω ανάμεσά τους, ας δράξουμε την ευκαιρία, και επειδή είμαστε εδώ για τον ίδιο λόγο, να χαρούμε και να προσκυνήσουμε τη χάρη Της και να δοξολογήσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό … και να ενώσουμε όλοι μαζί την προσευχή μας ο Θεός να χαρίζει με ταις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου στον καθένα από μας το έλεός Του, τη χάρη του, τη βούλησή Του την καλή φώτιση», και συνέχισε:
«Εύχομαι και στην Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία να δίνει δύναμη και παρρησία, να ξεπερνάει τους σκοπέλους και να ζήσει στους αιώνας. Ήρθατε σε ένα μοναστήρι που το έκτισε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Δ΄ ο Πωγωνάτος όπου άφησε τα Πωγώνια και την Παναγία την Βουτσά την Πωγωνιώτισσα στην οποία ευλαβώς κλείνουμε το γόνυ και έχουμε με αυτόν τον τρόπο την πνευματική μας σχέση σαν αυτοκρατορικό μοναστήρι και με τους ένδοξους αυτοκράτορες του Γένους και με την Υπεραγία Θεοτόκο, την προστάτιδα της Κωνσταντινουπόλεως. Και εύχομαι να προστατεύει τον καθένα από μας και να χαρίζει με ταις πρεσβείες Της κατά την καρδιά του καθενός ίαση από τα πάθη, ίαση από τις ασθένειες, μετάνοια και επιστροφή στη λατρεία του Αγίου Τριαδικού Θεού, όπως αυτή διδάσκεται και βιώνεται μέσα στην Αγία μας Εκκλησία με την έντονη λειτουργική μας ζωή. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα».
Τέτοια μέρα το μοναστήρι γίνεται το επίκεντρο όλου του Ανατολικού Ζαγορίου. Αν και απέχει μια ώρα από το Μέτσοβο περισσότεροι από χίλιοι πεντακόσιοι συνδαιτυμόνες, απόλαυσαν τα πλούσια εδέσματα και, φυσικά, Ηπειρώτικα κλαρίνα και πανάρχαιους υπερήφανους κυκλικούς ή διπλοκάγκελους αλίκνιστους χορούς, αλλοτινό σύμβολο ισότητας, ενότητας και αντιστάσεως. Ακούραστος ο γέροντας και η συνοδεία του κατάκοπα ευτυχείς, περιδιάβαιναν όλα τα τραπέζια ευχόμενοι και εισπράττοντας ευχαριστίες και συχαρίκια για την άψογη διοργάνωση της πανηγύρεως. Τα πρόσωπα όλων και ειδικά των νέων, που απαρνήθηκαν για λίγο τα likes και τα playlist, αντανακλούσαν την αθάνατη Ελληνική ψυχή. Μεγάλη και ενθουσιώδης ήταν η ανιδιοτελής συμμετοχή μικρών και μεγάλων στην πραγματοποίηση της ιεράς πανηγύρεως. Μπράβο τους, «ἄξιοι ἐργάται τοῦ μισθοῦ αὐτῶν.» (προς Τιμόθεον Α’ 5:18)
Την επομένη μετά τη Θεία Λειτουργία και τον αγιασμό κάτω από τη γερομουριά πήραμε τον πολύστροφο αργοκίνητο δρόμο για το Μέτσοβο. Κόντρα στον ταχυκίνητο αυτοκινητόδρομο, σε υποχρεώνει να απολαύσεις το ιερό δάσος ακούγοντας την ησυχία του με το τραγούδι του δρυοκολάπτη. Στην κορφή το οροπέδιο Πολίτσες με τη μαγευτική καθρεφτίζουσα λίμνη των πηγών του Αώου. Τη γαλήνη των κατασκηνωτών δυστυχώς σπάει ο ήχος του ελικοπτέρου που παίρνει νερό για την οικολογική καταστροφή στην Βάλια Κάλντα. Για το θέμα αυτό το οποίο πολύ σοβαρά απασχόλησε φέτος την Ελλάδα και άλλες χώρες η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος στα πλαίσια της προσευχής υπέρ της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος (1 Σεπτεμβρίου 2025) τόνισε: «Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὄχι μόνον ἐπεσήμανεν ἐγκαίρως τήν σοβαρότητα τῶν περιβαλλοντικῶν προβλημάτων, ἀλλά ἔστρεψε τήν προσοχήν εἰς τά αἴτιά των, εἰς τάς ἐσωτερικάς, πνευματικάς καί ἠθικάς καταβολάς των, καί προέτεινε λύσεις ἐπί τῇ βάσει τοῦ Ὀρθοδόξου ευχαριστιακοῦ καί ἀσκητικοῦ ἤθους.»
Η άλλοτε Πατριαρχική Εξαρχία του Μετσόβου τίμησε πανηγυρικά τον ιεροεθνομάρτυρα Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, ενώ μετά τον εσπερινό και την αρτοκλασία, στον πλάτανο όπου κήρυξε ο Άγιος, ο Μετσοβίτης καθηγητής Μιχαήλ Τρίτος αναφέρθηκε στο τριπλό έργο του, το πνευματικό, το εθνικό και το κοινωνικό. Ακολούθησε λιτανεία της εικόνας του Αγίου μέχρι το εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο πάρκο του εθνοευεργέτη Αβέρωφ, όπου την επομένη τελέστηκε η Θεία Λειτουργία και ο αρχιμανδρίτης του Μετσόβου π. Σεραφείμ μίλησε με λόγια ένθερμα όπως αρμόζει στο έργο της πορείας του ιεροεθνομάρτυρα αγίου σε νησιά, πεδιάδες και βουνά αφού πρώτα μετέβh στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Πανσεβάσμιε Πάτερ και Δέσποτἀ μας,
Σας ευχόμεθα αυτή την εκ μακρόθεν ανάπαυση την οποία επιχειρήσαμε να Σας προσφέρουμε απ΄ τα ψηλά βουνά της Ηπείρου, να δώσει ο Πανάγαθος Θεός να τη ζήσετε και από κοντά προς ανάπαυση και προσευχή. Θα το χαρεί πολύ όλο το Μέτσοβο και τα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου. Η Ιερά, Σεβάσμια, Αυτοκρατορική Μονή της Βουτσάς Σας περιμένει. «Σε τέτοια σκοτεινή εποχή, κρυμμένη σε καιρών αγνώστων βάθη, να κατέβ’ η ονειρεμένη Σας ψυχή και να φωλιάσει στα ύψη και να σταθεί.», όπως το τραγούδι των Βουνών του Κωστή Παλαμά προτρέπει.
Στο πλαίσιο τόσο του νέου Εκκλησιαστικού όσο και σχολικού έτους, ειδικά του πανάρχαιου θεσμού της εφηβείας, της μετάβασης από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα, ευχόμεθα όπως όλοι οι εμπλεκόμενοι από κοινού να καταθέσουν την ψυχή, την αγάπη και τη δουλειά τους για το καλό της Ορθοδοξίας και του Γένους μας.
Επίσης ευχόμεθα, στο πλαίσιο των επισήμων εορταστικών εκδηλώσεων, με τις οποίες το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο έχει προγραμματίσει να τιμήσει την 1700η επέτειο της Α´ Οικουμενικής Συνόδου, η συνάντηση των δύο πνευματικών ηγετών της Χριστιανοσύνης, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και του Αγιώτατου Πάπα Λέοντα 14ου να αποτελέσει γεγονός συμφιλιώσεως, αγάπης και αλήθειας, εικόνα φωτός, το οποίο δεν έσβησε ούτε ελαττώθηκε εδώ και 1700 έτη, παρά τους αντίθετους ανέμους, με μόνο υπεύθυνο της πλούσιας ιστορίας των Ορθοδόξων τον Πρώτο μεταξύ ίσων, τον Οικουμενικόν μας Πατριάρχη.
Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της γλυκός Παναγιώτατε. (Sabır acıdır, meyvesi tatlıdır).
Ο εκ Φερτεκίου Καππαδοκίας προσκυνητής της Παναγίας της Πωγωγιανής
με τη δική Σας ευχή, για πάντα δικός Σας
Κωνσταντίνος Β. Τερψίδης
Φωτογραφίες Κ. Τερψίδης
