Του Σεβ. Μητροπολίτου Ικονίου κ. Θεολήπτου
Στις 10 Αυγούστου 2018 εκοιμήθη εν Κυρίω ο Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως κυρός Γερμανός. Ο γνωστός σε όλους ως ο πατήρ Γερμανός.
Εγεννήθη στο Μακροχώρι της Πόλεώς μας. Παιδί της Ιεράς, ιστορικής και Γεροντικής Μητροπόλεως Δέρκων, στην οποία και υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Αρχικώς ως Αρχιδιάκονος του μακαριστού μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων Ιακώβου (Aziz Iakovos). Θα ενθυμούνται πολλοί από εμάς ότι στους βανδαλισμούς κατά της ομογένειας μας των Σεπτεμβριανών (6 -7 Σεπτεμβρίου 1955), παρ’ ολίγο θα καιγόταν ζωντανός μαζί με τον Μητροπολίτη Ιάκωβο, όταν ο οργισμένος όχλος πυρπόλησε το κτήριο της Μητροπόλεως Δέρκων στα Θεραπειά. Εάν δεν τους έσωζαν οι νέοι των Θεραπείων θα είχαν καεί και οι δύο τους, μαζί με το κτήριο της Μητροπόλεως.
Οι συνηλικιώτες μου κάτοικοι της Μητροπόλεως Δέρκων, θα τον ενθυμούνται καλά. Ήταν ο κατηχητής μας στα παιδικά και σχολικά μας χρόνια. Πάντοτε χαμογελαστός, νέος κληρικός, προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να μας κάνει τα κατηχητικά μαθήματα, στους Ναούς των χωριών της Μητροπόλεως. Κατόπιν έφυγε για λίγο διάστημα στην Αμερική για σπουδές με εντολή του Γέροντος του κι εκεί εχειροτονήθη ιερεύς και έλαβε και το οφφίκο του Αρχιμανδρίτου, υπό του μακαριστού μεγάλου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου του Κουκούζη, επίσης πνευματικού αναστήματος του Δέρκων Ιακώβου. Όταν επέστρεψε εις την Πόλιν μας ο Δέρκων Ιάκωβος τον ονόμασε Πρωτοσύγκελλον της Μητροπόλεως του. Υπηρέτησε μέχρι την ημέρα της εκλογής του εις Επίσκοπον, τη προτάσει του αοιδίμου Πατριάρχου Αθηναγόρου του Α’. Η χειροτονία του εις Επίσκοπον Αριανζού (βοηθόν του Μητροπολίτου Δέρκων) ετελέσθη στα Θεραπειά, ιερουργούντος του Γέροντος του και συλλειτουργούντων των μακαριστών Μητροπολιτών Νεοκαισαρείας Χρυσοστόμου, Μιλήτου Αιμιλιανού (Τσακοπούλου), Μύρων Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου και Λύστρων Καλλινίκου, την 6ην Φεβρουαρίου 1972. Μετά από αρκετά χρόνια εξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως και επί της Πατριαρχίας του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου εν ενεργεία Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως μέχρι της κοιμήσεώς του.
Είχα την μεγάλη ευλογία του Θεού να μεγαλώσω πλησίον του μακαριστού Γερμανού. Και μάλιστα επί δεκαεπτά συναπτά έτη να συγκατοικούμε με την οικογένεια μου στην ίδια πολυκατοικία. Τον έζησα από πολύ κοντά. Ήταν άνθρωπος της αγάπης, της ταπεινώσεως, του καθήκοντος, της ελεημοσύνης, της υπακοής, της νηστείας και προσευχής. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ποτέ δεν ομιλούσε εις βάρος κάποιου άλλου και αν ακόμη τον ενοχλούσαν έβρισκε τρόπο να τους δικαιολογήσει. Πολλές φορές θύμωνα μαζί του για την στάση του αυτή, για να λάβω την απάντηση, πάντοτε με χαμόγελο ότι “ο Θεός βλέπει και θα κρίνει. Εμείς δεν έχομε αυτό το δικαίωμα”.
Ας τον αναπαύει ο Θεός εν Χώρα Ζώντων και μετά Αγίων και Δικαίων. Κι όσοι είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε από κοντά να έχουμε την ευχή του. Το δε κείμενο μου αυτό ας είναι ένα ταπεινό μνημόσυνο στην επέτειο της κοιμήσεώς του.
