Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεί πελάζει”
Γνωστόν τό ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐμφανίζουν ποικίλας μορφολογικάς καί ψυχολογικάς ὡς καί ἄλλας ὁμοιότητας, μή ὄντες ὅμοιοι. Φυσικῶς ἤ οὔ.
Καί ὁμοιότης ἐστί τό νά παρουσιάζει τίς δύο ἤ τρία πρόσωπα ἤ πράγματα ὅμοια καί ἀνάλογα χαρακτηριστικά ἤ ἰδιότητας. Εἶναι γνωστόν ἄλλωστε τό Γραφικόν: “ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόναν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν” (Γέν. 1, 26).
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν θά εἶναι ὡς ὁ Θεός ἀλλ᾿ ὅτι ἔν τῇ φύσει διαβλέπει τήν ἐνέργειαν τοῦ Θεοῦ, περαιτέρω δέ, ὅτι οὗτος, κατά τήν Βίβλον, εἶναι ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς.
Ὁμοιότης ἐστίν ἡ ταυτότης ἤ κοινότης μορφῆς ἤ χαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων, “Νόμος δέ ὁμοιότητος” ἀποτελεῖ τό σύνολον συνθηκῶν πού ἐπιβάλλεται νά ἰσχύουν κατά τήν κατασκευήν μιᾶς “μηχανῆς” ὥστε νά τελοῦνται ὅλαι αἱ ἰδιότητες τοῦ ὑποδείγματος.
Ὁμοιότητες φυσικῶς ὑφίστανται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί φυσικῶν ὄντων δηλ. ζώων, ἰχθύων καί πτηνῶν ἀλλά καί τεχνητῶν κατασκευῶν, ὡς τά αὐτοκίνητα, ἀεροπλάνα, ὑποβρύχια κ. ἄ., τά ὁποία ἐπεινόησεν καί ὑλοποίησεν ὁ ἄνθρωπος.
Καί αὐταί παρατηροῦνται εἰς τά κύρια μέρη τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου: Τό πρόσωπον, τή ρῖνα, τό στόμα, τούς ὀφθαλμούς, τά ὦτα τούς ὀδόντας, τά χείλη τά ὁποία σήμερον μποτοξοποιοῦνται ἀπολλυμένης καί τῆς αἰσθήσεως τῆς γεύσεως. Οἱ ὀδόντες δέ οὐχί σπανίως ὑπόκεινται εἰς πλαστικάς ἐπεμβάσεις ὡραιοποιήσεως.
Μεταξύ δέ τῶν ἰχθύων ἠμποροῦν νά ἀναφερθοῦν τά κήτη, ἡ φάλαινα, ὁ καρχαρίας κ. ἄ.
Εἰδικῶς διά τόν καρχαρίαν, τό θαλάσσιον τοῦτο τέρας, λεκτέα τά ἐξῆς: Ἡ ὀνομασία προέρχεται ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ κάρχαρος (πριονίου) ἕνεκα τοῦ σχήματος καί τῆς διατάξεως τῶν ὀδόντων. Εἰς αὐτόν καί τά μικρότερα του (γαλέοι) ὑφίσταται ὁμοιογένεια μορφολογική καί λειτουργική. Τά σκυλόψαρα ἔχουν, χόνδρινον σκελετόν, μεγάλην κεφαλήν καί ὀδόντας ποικίλου σχήματος μετά δύο μεγαλυτέρων (κυνοδόντων) πρός τά ἄκρα τῆς ἄνω σιαγόνος τά ὁποῖα ἔχουν φρικτήν ὄψιν.
Οὗτοι ἐμφανίζονται εἰς τούς καρχαρίας, τάς κύνας (Bulldog) καί τούς ἀνθρώπους! Ὅταν δέ ἀνοίγουν τό στόμα των δίδουν τήν ἐντύπωσιν τῆς ἀγριότητος καί θηριωδίας. Τά σαγόνια δέ δέν εἶναι συδεδεμένα μετά τοῦ κρανίου. Διαθέτουν μίαν εἰδικήν ἄρθρωσιν, ἡ ὁποῖα καθιστᾶ τό δάγκωμα δυνατόν καί ἀποτελεσματικόν. Τό σχῆμα τῶν πολλῶν ὀδόντων ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς διατροφῆς. Εἶναι δέ αὐτά σκληρά καί ἀναλλοίωτα. Τό σῶμα τῶν καρχαριῶν εἶναι ἐπίμηκες καί ὑδροδυναμικόν, τό δέρμα των δέ τραχύ. Πρόκειται διά ταχύτατους καί ἄριστους κολυμβητάς, ζῶα ἀδηφάγα καί σαρκοβόρα. Καί ὅμως τά μικρά των τηγανιστά εἶναι λίαν “εὔγευστα”μετά σκορδαλιᾶς.
Ἀλλά καί αἱ ὁμοιότητες τῶν αὐτοκινήτων, τουλάχιστον ἀρχικῶς, εἶναι ἄφωνοι, παθητικαί, ἐνῶ τά ζῶα καί οἱ καρχαρίαι τυγχάνουν ἐνεργητικαί καί ἐπιθετικαί προξενοῦσαι τόν φόβον μετά θηριώδους ὄψεως καί συμπεριφορᾶς.
Γίνεσθε, λοιπόν, ἀδελφοί, ἀρνία ἁγνά καί ἅγια καί οὐχί αἱμοβόροι καρχαρίαι, ἵνα μή διαφέρετε αὐτῶν εἰς τήν κακίαν καί πονηρίαν, τήν ὁποίαν οὐ δύναται νά ἐξαλείψει εἰσέτι καί ὁ “μετά συμπαθείας” γέλως.
