Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Κωνσταντινούπολη καί Μόσχα.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὑπό ἔκδοση βιβλίο.
Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ἡ Μόσχα ὑποστηρίζει:«Ὁ πρῶτος (ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης) ὑφίσταται σέ τοπικό ἐπίπεδο, καί ὄχι σέ οἰκουμενικό».[1]
Σωστό; Στή θεωρία ναί, στήν πράξη ὄχι…
Στούς Ἀγγέλους ὑπάρχουν ἀρχές καί ἐξουσίες· γιατί; Γιά νά βασιλεύει τάξη, ἁρμονία. Ἄν στήν κοινωνία τῶν Ἀγγέλων χρειάζονται ἀρχές καί ἐξουσίες πόσο μᾶλλον σέ μιά κοινωνία ἀνθρώπων. Χρυσόστομος: «Πρέπει ὑποχρεωτικά νά ὑπάρχει ἕνας ἀρχηγός.Ὅπου ὑπάρχει ἰσοτιμία, δέν ἐπικρατεῖ ποτέ εἰρήνη».[2]
Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι συλλειτουργοῦν ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι – Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ὡς Ἀρχιερεῖς νά εἶναι ἰσότιμοι, ἀλλά τώρα, κάποιος πρέπει νά ἔχει τόν πρῶτο λόγο· νά εἶναι ἀνώτερος· νά «διευθύνει» τούς συλλειτουργούς Ἀρχιερεῖς· γιά νά μήν ὑπάρξει ἀταξία, σύγχυση. Καί πρῶτος, κατά τήν τάξη, εἶναι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης.
Ὅλες οἱ Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συναποτελοῦν ἕνα σῶμα, τό Ὀρθόδοξο σῶμα. Καί ὡς σῶμα «δικαιοῦται» νά ἔχει κεφαλή. Κεφαλή τοῦ Ὀρθοδόξου σώματος εἶναι τό Φανάρι, ἐξ οὗ καί Oἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
Ἐκεῖ πού φαίνεται ὅτι ὄντως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι κεφαλή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι στό χρυσόβουλο, στόν Τόμο Ἀνακηρύξεως (1589) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας σέ Πατριαρχεῖο· ὑπογεγραμμένος ἀπό ὅλα τά Πατριαρχεῖα τῆς τότε Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀποσπάσματα:
«…ἐγκρίνομεν ἵνα αὐτός ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μόσχας (Ἰώβ) ἐξουσιάζει ὡς πέμπτος Πατριάρχης, καί διά τῆς ἀξίας καί τιμῶν τιμᾶται μετά τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν εἰς αἰῶνας· (..) καί ἔχῃ τήν τάξιν εἰς τά εὐχάς μετά τόν τῶν Ἱεροσολύμων, καί ἵνα ὡς κεφαλήν καί ἀρχήν ἔχῃ αὐτός τόν Ἀποστολικόν Θρόνον τῆς τοῦ Κωνσταντίνου πόλεως, ὡς καί ἄλλοι Πατριάρχαι».[3]
Δηλαδή, οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, Ρωσσίας ἀναγνώρισαν ἐγγράφως, τόν Κωνσταντινουπόλεως ὄχι ἁπλά ὡς πρῶτο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ὡς κεφαλή καί ἀρχή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. «Οἰκουμενικός» ἀποκαλεῖται στό συγκεκριμένο Χρυσόβουλλο. Μέ αὐτή τή δέσμευση, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας δέχθηκε νά ἀνακηρυχθεῖ ὡς Πατριαρχεῖο.
Καί μερικοί ἐξακολουθοῦν νά διερωτῶνται, γιατί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἔχει τό ἀποκλειστικό δικαίωμα συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Καί γιατί ἡ Κωνσταντινούπολη νά θεωρεῖται Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν;![4]
Θά εἶχαν δίκιο, ἄν ἡ Κωνσταντινούπολη δέν ἦταν κεφαλή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅμως, εἶναι κεφαλή· ὄχι νεκρή, ἀλλά ζωντανή. Ἡ νεκροκεφαλή ταιριάζει σέ σώματα νεκρά…
[1]https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-mosxas/40883-bolokolamsk-ilarionas-oi-papikou-tupou-ajioseis-tis-konstantinoupolis.
[2] Ὁμιλία 20 στήν πρός Ἐφεσίους, 4. P.G. 62:111
[3]Ἀπό τό βιβλίο: Ἱστορία τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, σελ. 362-363. Ὁ συγγραφέας του ἦταν γυιός ἐπιφανοῦς Ρώσσου ἀξιωματούχου, ἀλλά θέλησε νά κρατήσει τήν ἀνωνυμία του. Ἐρεύνησε τά ἀρχεῖα τῆς Πατριαρχικῆς Βιβλιοθήκης τῆς Μόσχας, καταθέτοντας ἀξιόλογες πληροφορίες. Mεταφράσθηκε στήν ἑλληνική, ἀπό τόν ρωσοέλληνα Θεόδωρο Βαλιάνου, ἀφιερώνοντας τό ἔργο του στόν Τσάρο Νικόλαο Α. (1796-1855). Ἀθήνα 1851.
[4] https://mospat.ru/gr/authors-analytics/91555/
