Του Θεόδωρου Καλμούκου
Σκηνογραφίες από το 1965 της συνοδοιπορίας του μακαριστού Ιακώβου στο πλευρό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στη Σέλμα της Αλαμπάμα, θύμισε η προχθεσινή ειρηνική πορεία ενάντια στον ρατσισμό του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου στο πλευρό του Ερικ Ανταμς, Προέδρου του Διαμερίσματος του Μπρούκλιν και του ομογενή πολιτειακού γερουσιαστή Ανδρέα Γουνάρδη.
Κατανοητό βέβαια πως άλλη ήταν η κατάσταση τω καιρώ εκείνω, και άλλη η κατάσταση τω καιρώ ετούτω. Αυτό όμως που παραμένει το ίδιο και τότε και τώρα είναι η ύπαρξη του ρατσισμού. Κι ακόμα αυτό που είναι επαινετό και ουσιώδες είναι ότι και οι δύο κινήσεις των Αρχιεπισκόπων, του μακαριστού Ιακώβου και του σημερινού Ελπιδοφόρου, ήταν πράξεις Χριστιανικές και ανθρώπινες κατά του ρατσισμού. Ο Ελπιδοφόρος απέδειξε ότι τολμά και δρα και ομιλεί για όσους δεν έχουν φωνή. Αν κάτι αποδείχτηκε για μία ακόμα φορά είναι πως η Αμερική δεν έχει αλλάξει σελίδα, δυστυχώς, στο θέμα του ρατσισμού και της αφωνίας των αδυνάτων κι αυτό είναι το μεγάλο κρίμα και της δικής μας γενιάς.
Το μήνυμα του Ελπιδοφόρου ήταν ηγετικό, συμπονετικό, ανθρώπινο. Τόνισε πως «ήρθα σήμερα εδώ στο Μπρούκλιν για να εκφράσω την αλληλεγγύη μου προς τις αγαπητές μου αδελφές και τους αγαπητούς μου αδελφούς, των οποίων τα δικαιώματα έχουν καταπατηθεί βάναυσα. Ηταν μία ειρηνική διαμαρτυρία, δίχως κανενός είδους βία και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συμμετέχοντες, διότι η βία γεννά μόνο περισσότερη βία. Πρέπει να αρθρώσουμε λόγο και μάλιστα λόγο ηχηρό κατά της αδικίας στη χώρα μας. Αποτελεί ηθικό καθήκον και υποχρέωσή μας να υποστηρίξουμε την ιερότητα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης». Εργα και λόγοι πραγματικά ενός κομιστή ελπίδας, δηλαδή ενός Ελπιδοφόρου.
