Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“καί ἐσταύρωσαν αὐτόν” (Μάρκ. 15, 25)
Ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε ἐπί τοῦ σταυροῦ διά τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.
Τοῦτο ὁρίζεται ἀπό αἰώνων εἰς τήν πίστιν πολλῶν χριστιανῶν, τήν διδασκαλίαν καί λειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Πῶς ὅμως ὁ Χριστιανισμός ὡς θρησκεία τῆς ἀγάπης πραγματικῶς δύναται νά στηρίζεται εἰς μίαν τοιαύτην θυσίαν καί νά ἔχει ἐν τούτῳ τήν ἔννοιαν του. Κατά τήν Κ. Δ. πάντως ὁ Ἰησοῦς δέν ἧλθε διά νά ἀποθάνει καί δῆ διά τοῦ ἐπαίσχυντου τοῦτου θανάτου, ἀλλά διά νά ἀναγγείλει τό χαροποιόν μήνυμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ (M. Limbeck). Διό δεν εἶναι ὀρθόν νά ὁμιλοῦν τινές περί ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ “θυσιαστικοῦ θανάτου”.
Ὁ Κύριος ἧλθεν διά νά συγχωρήσει, συμφιλιώσει τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μέχρι τῆς σήμερον ἀλληλομάχονται, διότι ἄνευ αὐτῆς οὐδεμία ὑπάρχει συναλληλία. Συγνώμη δε· εἶναι μία βαθειά διαδικασία θεραπείας τῆς προσβολῆς. Καί αὔτη εἶναι ἀναγκαία εἰς τήν κοινωνικήν συμβίωσιν, τάς πολιτικάς συγκρούσεις καί εἰς τάς ἀμέσως ἀνθρωπίνως συνευρέσεις.
Ὁρισμένοι ἀγωνίζονται διά τήν διάσπασιν τοῦ κύκλου τῆς βίας καί τοῦ μίσους. Αἰ προκλήσεις πρός τούς νέους εἶναι ἔντονες, ποῦ θά εὑρίσκουν θάρρος καί ἐλπίδα διά τό μέλλον των;
Ἀναφορικῶς πρός τήν ὄψιν τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν τό πράσινον, κατά τόν D. R. Knipping, δηλοῖ τήν συμφιλίωσιν μεταξύ τῶν λαῶν, συντρόφων, συναδέλφων, τήν φύσιν καί τοῦ Θεοῦ. Αὕτη εἶναι παρά τήν συμφιλίωσιν μεθ᾿ ἑαυτόν ἡ κεντρική βάσις ὄλων. Ἱσχύει νά θέτει εἰς τάς ἰδίας “προσβολάς” τούς χωρισμούς καί τήν ἀπελευθέρωσιν του ἐκ τῶν ἐσωτερικῶν δραστηριοτήτων.
Ἀπώλεια τοῦ ἐλέγχου, ἀπόρριψις καί ἀποτυχία εἶναι διά τό πράσινον τρεῖς παράγοντες οἱ ὁποῖοι δυσχεραίνουν τήν συμφιλίωσιν, Συναίσθησις τῆς ἀπώλειας τοῦ φόβου καί συμφιλίωση ἀντιθέτως τήν καθιστοῦν δυνατήν.
Ἡ συγνώμη ἰσχύει δι᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Οὕτως ἐσχάτως ἀκούονται φωναί ὄπως: εἴμεθα ὁμοφιλόφιλοι, λεσβίαι, διαδικαῖ κ.ἄ. Διότι, ἀπό αἰώνων ἡ ἐκκλησία κυριαρχεῖται ὑπό ἀκάμπτων ἀνδροϊεραρχῶν. Τήν Πατριαρχίαν δέν εὗρον ἴσως οἱ ἄνδρες, ἀλλά πολλοῖ ἐπωφελήθησαν ἐξ αὐτῆς. Εἶναι αὕτη ἡ Ἐκκλησία τήν ὁποίαν ἤθελεν ὁ Χριστός; Ο P. Alt δεικνύει τάς ἐπί μακρόν ἐπιχωματώσεις τῶν θηλυκῶν ριζῶν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τό κέντρον ὑπάρχει Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί τό Εὐαγγέλιον της, τῆς τρίτης χιλιετίας. Μήπως μετά τεσσαρακονταετίαν μίσους κατά τῶν γυναικῶν ἐμφανίζεται εἰς τήν Χριστιανικήν ἀνδροκρατίαν μία στροφή καί δῆ ἐπανάστασις. Διό καί τονίζεται ὅτι τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας εἶναι θηλυκόν.
Τό 1059 ἡ Ρ/Καθολική Ἐκκλησία “ὑπερέβη” τήν κυριαρχίαν τῶν ἀνδρῶν με τάς διευθυντρίας τῶν κοινοτήτων, τάς διακονίσας καί ἱερείας.
Ἐντός τοῦ πλαισίου τῆς χειραφετήσεως τῶν γυναικῶν, ἀποτόκου τοῦ φεμινισμοῦ θά ἠδύνατο νά ἀναφερθεῖ ἡ βλάσφημος ἀφίσα τοῦ ντοκιμαντέρ τῆς Ἐλίνας Ψύκου “ἀδέσποτα κορμιά” παριστῶσα μίαν γυναίκαν (Παναγίαν) γυμνήν καί ἔγκυον ἐπί τοῦ σταυροῦ, συμβόλου τοῦ μαρτυρίου τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἤ ἐχούσης προωθητικήν εἰκονολογίαν τῆς ἐκτρώσεως, εὐθανασίας καί ἐξωσωματικῆς κυήσεως, καρπῶν γυναικείας κουλτούρας, συμφιλιώσεως καί συγχωρήσεως
