Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
«Ὁ ναός τοῦ πνεύματος εἶναι τό σῶμα ἡμῶν» (K. Marti)
Οὐδείς δύναται νά ἀμφισβητήσει, ὅτι ζῶμεν σήμερον εἰς μίαν ἐπαναστατικήν ἐποχήν τῆς «νέας τάξεως» τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία διά τῶν ἐκπληκτικῶν εὐρημάτων κ.ἄ. αὐτῆς καταδεικνύει καί τήν σοφίαν μέ τήν ὁποίαν ἐπροίκισεν τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου ὁ πάντων δημιουργός Θεός καί Κύριος.
Τί καί ἄν αὔτη κακῶς χρησιμομποιουμένη μεταλλάσσεται είς ἀδηφάγον θηρίον καταβροχθίζον τά πάντα ἑωσφορικόν γάρ.
Οὔτω ὁ νεογοτθικός ναός τοῦ Ἁγ. Παύλου ἔν Fürty τῆς Γερμανίας ἐκτίσθη τέλος τοῦ 19ου αἰώνος διά νά ἀντιμετωπίσει τήν τότε αὔξησιν τοῦ εὐαγγελικοῦ πληθυσμοῦ τῆς περιοχῆς. Κατά τήν ἡμέραν δέ τῆς Ἐκκλησίας ὁ ναός ἐπληροῦτο μετά 400 εἰσέτι πιστῶν, οἱ ὁποῖοι προσήρχοντο εἰς τήν τρίκλιτον βασιλικήν διά τό προαναγγελθέν «μέγα πείραμα» τῆς διευθύνσεως τῆς Θ. Λειτουργίας ὑπό τῆς τεχνητῆς εὐφυίας. Καί πολλοί πιστοί ἠρώτουν ἐν τῷ προαυλίῳ τοῦ ναοῦ ἐάν τοῦτο θἀ ἠδύνατο νά ἀποτελέσει μέσον κατά τῆς ἐλλείψεως τῶν ἰερέων καί ἐάν συνιστᾶ τι τό πνευματικόν.
Καθ’ ὅσον μάλιστα τοῦτο προοεβάλλετο εἰς τόν χῶρον τοῦ Ἱεροῦ Βήματος ἐπί μίας μεγάλης ὀθόνης. Τινες ἔλεγον διατί ὄχι, ἐφόσον τό τηλεχειριστήριον ἤντλει ἐκ πνευματικῶν πηγῶν.
Αἱ φωναί ὅμως ἦσαν ξύλινοι, μονότονοι καί δέν ἠδύναντο νά προβάλλουν τά βιβλικά κείμενα ρυθμικῶς καί ἀρμονικῶς πρός τάς κοινάς προσευχάς.
Τό περιεχόμενον τῶν βιβλικῶν κειμένων καί προσευχῶν αἱ ὁποίαι γίνονται ἀπό κοινοῦ καί κηρυγμάτων εἶναι συμβατικά μέχρι ἡλιθίων πρβλ. τό λησμονῶ τό ὄπισθεν κείμενον καί στρέφομαι πρός τό μελλοντικόν (Φιλιπ. 3,14) διά νά φύγω ἐκ τοῦ παρελθόντος καί τά σφάλματα τοῦ πρός περαιτέρω ἐξέλιξιν». Βεβαίως ἡ τεχνητή εὐφυία δέν δύναται ὡς ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθανθεῖ.
Αἱ διαγραφαί τοῦ κοινοῦ μετά τήν Λειτουργίαν αὐξάνουν: ταχεία ὁμιλία ἀπρόσωπος, ὁδηγοῦσα είς κάματον. Ἡ τεχνητή εὐφυία δέν δύναται νά ἀντικαταστήσει τόν πραγματικόν ἱερέα καί τήν Λειτουργίαν. Θεία γάρ.
Ἡ κυρία ὠφέλεια τῶν ἱερέων εἶναι ἡ πηγή πληροφοριῶν καί ἡ τράπεζα γνώσεων διά προετοιμασίαν.
Δέν πρέπει να λησμονῶμεν, ὅτι ὁ ναός τοῦ πνεύματος εἶναι τό σῶμα καί ἄνευ αὐτοῦ δέν ὑπάρχει πνεῦμα.
Εἰς τήν φωνήν ὑπάρχει τό ἐγώ τοῦ ἀνθρώπου καί εἰς αὐτήν μεταβιβάζεται ὁ χῶρος τῆς ἐμπειρίας του. Εἰς τήν φωνήν τῆς μηχανῆς δέν εἶναι ὁρατός οὐδείς ἄνθρωπος πρός τόν ὁποῖον οἱ ἀκούοντες θά ἠμποροῦσαν νά ἐπικτίσουν σχέσιν τινα. Καί ἐρωτᾶ τις: Δέν ἔχομεν ἐπιδιώξει τήν ἐκδίωξιν[1] τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ τα πάντα ἀνακαλύψαντος ἐξ αὐτῶν καί κυριαρχίαν τοῦ αὐτονόμου καί ἐγωϊστικοῦ κατασκευάσματος (H. Sedlmayr); Τό «μέγα πείραμα» τῆς τεχνολογικῆς εὐφυίας τυγχάνει διά πολλούς ἀπογοητευτικόν, δι’ ἄλλους μία ἀρχή, ἐκφοβιστική καί ἐλπιδοφόρος.
[1] C. Fleischmann, Ohne Körper kein Geist, Publik Forum, ἀρ. 12/13 (2023) 36.
