Δρ Συμεών Σολταρίδης
Πολλαπλά μηνύματα απορρέουν από το δοξαστικό του Εσπερινού της Κυριακής της Απόκρεω και από την Ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στην παραβολή της Κρίσεως. Η παραβολή μιλά για τη σωτηρία του ανθρώπου όπου ο Ευαγγελιστής καλεί τον άνθρωπο να κατακτήσει την ουράνια βασιλεία. Αφού όμως προηγουμένως ο άνθρωπος υποστεί την κρίση και κατακτήσει την ευλογημένη βασιλεία του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτήν την σωτηρία παροτρύνει ο ψαλμωδός και λέει: «Ὅταν τίθωνται θρόνοι, καὶ ἀνοίγωνται βίβλοι, καὶ Θεὸς εἰς κρίσιν καθέζηται, ὢ ποῖος φόβος τότε!» Ομιλεί για τον φόβο που διακατέχονται οι άνθρωποι, όταν συνειδητοποιήσουν ότι όλη τους η ζωή και τα πεπραγμένα τους θα φανερωθούν και πρέπει να λογοδοτήσουν ως «οἱ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις ὑπεύθυνοι ἄνθρωποι».
Φαίνεται πως ο άνθρωπος λησμονεί. Ξεχνά πως είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, έχει δηλαδή την ελευθερία της βούλησης αλλά και τη δυνατότητα να αποκτήσει κατά χάρη, ό, τι έχει ο Θεός κατά φύση. Έχει το μοναδικό αυτό προνόμιο ανάμεσα σε όλα τα δημιουργήματα στην πλάση. Εκείνος όμως το διαστρεβλώνει και θεωρεί πως είναι ένας μικρός θεός, κυρίαρχος και αφέντης του κόσμου. Παραβλέπει τις θεϊκές εντολές και δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το εφήμερο της επίγειας ζωής και την επικείμενη κρίση που θα κάνει φανερές τις πράξεις του και θα τον κατατάξει εκ δεξιών ή εξ ευωνύμων.
Ειδικά αυτοί που κατέχουν κάποιο αξίωμα, αποκτούν δύναμη και κινούνται δεσποτικά κι απολυταρχικά έναντι των συνανθρώπων τους λησμονούν την έννοια της αγάπης προς τον πλησίον, ξεχνούν πως τα οφφίκια και οι τίτλοι αφορούν τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο κι ότι μόνο μέσα από την αγάπη, τη συμπόνια, την κατανόηση και τελικά την αφοσίωση στον συνάνθρωπο μπορεί να κατακτηθεί η πολυπόθητη συμμετοχή στη βασιλεία των ουρανών, τη μοναδική βασιλεία του Θεού.
Η διαχρονικότητα των κειμένων του Ευαγγελίου, των ψαλμών και των ύμνων αποδεικνύει τη δύναμη του Λόγου του Κυρίου και των υμνωδών. Διότι το «”Ω ποία ώρα τότε, καί ημέρα φοβερά, όταν καθίση ο Κριτής επί θρόνου φοβερού! Βίβλοι ανοίγονται, καί πράξεις ελέγχονται, καί τά κρυπτά τού σκότους δημοσιεύονται, Άγγελοι περιτρέχουσιν, επισυνάγοντες πάντα τά έθνη.» δεν έχει ούτε χρονικούς ούτε τοπικούς, ούτε κοινωνικούς ούτε οικονομικούς, ούτε ιεραρχικούς ούτε μορφωτικούς περιορισμούς. Ο άνθρωπος γυμνός από όσα κατέχει στη γη θα κριθεί στον ουρανό.
Ο τελευταίος στίχος του δοξαστικού όμως είναι αυτός που δίνει ελπίδα. «Ἀλλὰ μόνε φιλάνθρωπε Σωτήρ, ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων, πρὶν τὸ τέλος φθάσῃ, διὰ τῆς μετανοίας ἐπιστρέψας ἐλέησόν με.» Η μετάνοια μόνο έχει τη δύναμη να οδηγήσει στο έλεος του Θεού. Η συνειδητοποίηση των παθών, η αναγνώριση των λαθών, η ειλικρινής συγγνώμη και η αλλαγή τρόπου ζωής που θα φέρει τον άνθρωπο κοντά στον συνάνθρωπό του, θα τον κάνει κοινωνό της εκκλησίας και τελικά θα τον οδηγήσει στο «κατά χάριν Θεός».
