Ρέα Πουρνάρα
Εμείς τον γνωρίσαμε στον Αη Δημήτρη μας, στον Αη Δημήτρη Ταταούλων. Μετά που χάσαμε αδόκητα τον πατέρα μας και σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις εκκλησίες του Βοσπόρου. Μετά το 1981.
Προσωπικός και πολύτιμος φίλος πολλών ανθρώπων, ένας βέρος Πολίτης με όλη την σημασία της λέξεως. Τους τιμούσε με την διακριτική φιλία του, την λεπτότητα του μετρημένου ενδιαφέροντος για όλους που τον συναναστρέφονταν. Ο Θεός τον προίκισε με τέτοια φωνή, με τέτοιο παράστημα, με τέτοιο ύφος φαναριώτικο και τον χάρισε την πολίτικη αρχοντιά.
Γεννήματα της Πόλης αυτοί οι εξαίσιοι: Πρίγγοι και Ναυπλιώτηδες, Στανίτσες και Νικολαΐδηδες, Λεωνίδες και Πετράκηδες…
Το 2010 όταν γιόρτασαν στα Χρυσοβέργεια στην Πόλη τα 25 χρόνια προσφοράς του Άρχοντος Πρωτοψάλτη Λεωνίδα Αστέρη στην πατριαρχικού ύφους και παραδόσεως ψαλτική τέχνη, ένα δώρημα εκ Θεού που μαθαίνεται όμως και με το μάτι και με το αυτί και με το ράσο και με τον Λαμπαδάριο απέναντι και με τον αρχιερέα δίπλα και με τον Πατριάρχη του Γένους στον θρόνο εκεί που σμίγουν τα βλέμματα, ειπώθηκαν πολλά θεσπέσια. Και γράφτηκαν πολλά για τον άνδρα που άφηνε ήδη εποχή. Τον επαίνεσαν δεόντως, τον χειροκρότησαν ευπρεπώς. Δεν έκρυψαν την ευεργεσία.
Την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2024 τον πήρε ο Θεός εις τας αιωνίους μονάς και το Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025 τελέστηκε στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό, ως είθισται, το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του. Με Άρχοντα Πρωτοψάλτη τον Παναγιώτη Νεοχωρίτη και Λαμπαδάριο τον Στυλιανό Φλοίκο με προεξάρχοντα τον Σεβασμιώτατο Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανο, αρχιερατικώς προϊστάμενο του Αγίου Δημητρίου Ταταούλων, της αγαπητής κοινότητας του εκλιπόντος. Οι φωνές τους ήχησαν προς ανάπαυσιν της ψυχής του δούλου του Θεού Λεωνίδου, ο οποίος επί μια τριακονταετία έψαλλε ομοίως για να ευφρανθούν οι ψυχές των πάμπολλων κεκοιμημένων και τρανών που αναπαύονται στα μνήματα μας. Στιγμές μοναδικά ανταποδοτικές.
Στη συνέχεια οι περισσότεροι ανεβήκαμε στην Αίθουσα του Θρόνου, και πάλι ως είθισται. Ο Πατριάρχης περικυκλωμένος από αρχιερείς του Θρόνου και αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου μίλησε όσο πιο απλά γίνεται και ανθρώπινα απευθυνόμενος προς όλους, τους παρόντες και τους απόντες.
“… Δοξάστηκε ο ίδιος όχι μόνο εδώ, αλλά ανά το πανελλήνιο και ακόμη ευρύτερα, με το ταλέντο της φωνής που του έδωσε ο Θεός και την καλλιέργεια του. Αλλά δυστυχώς είχε ο ίδιος άδοξο τέλος με την ασθένεια του που τον καθήλωσε στο κρεββάτι του πόνου και επί σειράν ετών δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον του. Έγινε ένας άλλος Λεωνίδας, ένας αγνώριστος Λεωνίδας, ο καλλίφωνος έγινε άφωνος. Σήμερα λοιπόν, τώρα που τον εκάλεσε ο Θεός κοντά του και τον προπέμψαμε προ ολίγων εβδομάδων εις την αιωνιότητα, τιμούμε πάλι την μνήμη του. Αποτίουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης για όσα έκανε για την Μητέρα Εκκλησία, την βυζαντινή τέχνη, την ιεροψαλτική και ευρύτερα για την μουσική, όπως γνωρίζουμε ήταν στέλεχος της Όπερας της Πόλεως.
… Σήμερα είμαστε ολίγοι όσοι συγκεντρωθήκαμε εδώ και λυπούμαι. Διότι οι συνάδελφοι του εν πολλοίς απουσιάζουν, είναι ασέβεια προς την μνήμη του και αγνωμοσύνη. Ο ίδιος προσέφερε προς όλους πολλά με το παράδειγμα του… Συγχαίρω τους ελθόντας εξ Αθηνών, από τόσο μακριά, και τους εντεύθεν φυσικά αλλά λυπούμαι για τους πολλούς απόντες…”
Εντούτοις η παρακαταθήκη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας είναι παρούσα. Κατέχει το απλό, απέριττο, μυστικοπαθές και άγραφο ύφος. Ο Αστέρης έψαλλε ό,τι παρέλαβε από τους προκατόχους του και αυτοί από τους προκατόχους τους και το παρέδωσε στους επόμενους. Αιωνία η μνήμη.
Πόλις, Ιανουάριος 2025
