ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙᾼ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΣΜΑΡΑΓΔΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
ΕΙΣ ΤῸΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΝ Ι. ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
(19-07-2020)
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
“Homo antiqua virtute ac fide”
(Τερέντιος)
Θεοφιλέστατε καὶ ἀγαπητὲ Ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε Δαφνουσίας κ. Σμάραγδε,
Εὐχαῖς καὶ εὐλογίαις τῆς Α.Θ.Π. τοῦ κλεινοῦ Ἄνακτός μας κ. Βαρθολομαίου, σήμερον Κυριακὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἰς τὸν περίοπτον καὶ μεγαλοπρεπῆ τοῦτον Ἱ. Ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνέρχεσαι ἐν φόβῳ Θεοῦ, εἰς τὸν τρίτον βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης.
Βαρὺ τὸ φορτίον τὸ ὁποῖον ἐπωμίζεσαι. Δυσβάστακτος ὁ σταυρὸς διὰ τὸν ἔχοντα συνείδησιν καὶ ὑπευθυνότητα. Καὶ διατί τοῦτο;
Διότι καθίστασαι πλέον οὐχὶ μόνον ἐκπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, άλλὰ καὶ ὡς ὁ Ἅγ. Χριστοφόρος ὁ διαπορθμεύων εἰς τὸν ποταμὸν τὸν Κύριον, ἀναλαμβάνεις τὸ σημαντικὸν τοῦτο ἔργον εἰς ἐποχὴν λίαν δυσχείμερον, τρομοκρατίας, βίας, ἀπολυταρχίας, διαπλεκομένων συμφερόντων, βαθείας νέας τομῆς καὶ κοσμογονικὴν διὰ τὴν πορείαν τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ αὐτὸ τοῦτο ἀποκαλυπτικήν. Ἐποχὴν κατά τὴν ὁποίαν τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἠ ἐλευθερία τῆς θρησκείας ἒχουν ἀποβεῖ “ἔπεα πτερόεντα”, κατὰ τὴν ὁποίαν ζῶμεν τὴν ἀπὸ μακροῦ προαγγελθεῖσαν δραματικὴν κατάστασιν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι ἐδημιουργήσαμεν. Ἡμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι, μὴ ἐξαιρουμένων οὔτε τῶν κληρικῶν, τῶν μοναχῶν καὶ τῶν ὑπευθύνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ θρησκευμάτων, τῶν ὁποίων αἱ ἀποφάσεις ὡς συστάσεις μόνον δύνανται νὰ ληφθοῦν ὐπόψιν, πρὸς ἀποφυγὴν τοῦ χείρονος. Ὑπάρχουν ὅμως εἰς αὐτήν, ὡς μὴ ὤφελεν, καὶ διάφορα “ἑτέρᾳ μορφῇ” χαίνοντα προβλήματα, πλήττοντα βαρέως αὐτὴν ταύτην τὴν ἀποστολὴν καὶ ἀξιοπιστίαν της.
Ἡμεῖς, ἀγαπητὲ Σμάραγδε οἱ ἄνθρωποι, ἡ κορωνὶς τῆς Δημιουργίας, οἱ ὑπὸ τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ προικισθέντες εὐλογιακῶς μὲ χαρίσματα, διὰ τῶν ὁποίων ἐπετύχομεν πολλὰ θαυμαστὰ καὶ εὐλογημένα ἔργα, οἱ Homo erectus, ludens, faber, sapiens, κατελήφθημεν ὑπὸ τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας τοῦ σημερινοῦ Homo deus καὶ πορευόμεθα ταχυρρύθμως εἰς τὴν αὐτοκαταστροφὴν καὶ τὴν συντέλειαν ἴσως τοῦ κόσμου, τὴν ὁποίαν προεφήτευσεν ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν (Ἀποκ. 6, 12-14) καθὼς καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο καὶ κατασπαταλοῦμεν ἀσυστόλως καὶ μολύνομεν τὸ περιβάλλον, τὴν χλωρίδα καὶ τὴν πανίδα αὐτοῦ, τὸν ἀέραν, τὰς θάλασσας, λησμονοῦντες τὸ ἀπειλητικόν “θανάτῳ ἀποθανεῖσθε” (Γέν. 2, 17). Πάντα δὲ ταῦτα ὀφείλονται εἰς τὴν σχιζοφρενικὴν καὶ μανιώδη παγκόσμιον κυριαρχίαν κυκλωμάτων ἀντιθέων καὶ τὴν θεοποίησιν τοῦ ἐπαράτου Μαμμωνᾶ.
Ἕνα τοιοῦτον λοιπὸν κόσμον καλεῖσαι νὰ ὑπηρετήσεις.
Ἀγαπητὲ Σμάραγδε,
Ἔχεις τὸ θέλγον τὴν ἀκοὴν καὶ ὅρασιν σπάνιον τοῦτο ὄνομα διὰ τὴν ἐπισκοπικὴν ἱστορίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ οὐχὶ μόνον: τὸ τοῦ Σμαράγδου Χατζηευσταθίου, τοῦ ἐσχάτου Μητροπολίτου τῆς ἐν ἐνεργείᾳ τότε Ἱ. Μητροπόλεως τοῦ Θρόνου, Ἡλιουπόλεως καὶ Θείρων (Θυατείρων).
Ἴδωμεν ὅμως πρωτίστως τί ἐστι ὁ σμάραγδος. Οὗτος εἶναι εἷς ἀπαστράπτων λίθος ἐκ τῶν πολυτιμοτέρων, χρώματος ἑλκυστικῶς γλυκέως καὶ ἐντόνου, συνήθως πρασίνου ἢ καὶ κυανοπρασίνου. Ἡ δὲ ὀνομασία του προέρχεται ἐκ τῆς σανσκριτικῆς samaraka ἢ τῆς περσικῆς zamarrad, ἐκ τῆς ἐλληνικῆς δὲ σμάραγδος διαρρεύσασα καὶ εἰς τὴν λατινικὴν ὡς smaragdus καὶ μετέπειτα esmaraldus. Εἶναι λίθος σκληρός, διαφανής, μετ’ ἐγκλείστων θραυσμάτων ἑτέρων ὀρυκτῶν, περιζήτητος καὶ οὐχὶ συνήθης, κοσμῶν καὶ βασιλικὰς ἐνδυμασίας, γενέθλιος λίθος Μαΐου, σύμβολον πίστεως, εἰρήνης καὶ ἀσφαλείας.
Ὡς ἐκ τούτου -ἐπιτραπήτω μοι ἡ σύγκρισις ἀψύχου καὶ ἐμψύχου- χαρακτηριστικὸν τὸ ὅτι ἡ ἐκλογὴ σου ἐγένετο περὶ τὸ τέλος Ἰουνίου (23), ὅτι διακρίνεσαι τὸ γε νῦν διὰ τὴν διαφάνειαν, τὴν πολλήν ἐπιμονὴν καὶ σχετικὴν ἐνίοτε καὶ ἀναγκαίαν σκληρότητα, λόγῳ καὶ καταγωγῆς, τὴν ἀγάπην, τὴν πίστιν, πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν οἱονεὶ μετὰ πάθους ἀπὸ ἐτῶν ὡς ἐργασιομανὴς τρόπον τινά καὶ θυσιαστικῶς ὑπηρετεῖς, διὰ τὸν πλοῦτον τῶν ἐγκυκλοπαιδικῶν καί γλωσσικῶν γνώσεων, πράγματα τὰ ὁποῖα πολλοὶ δέον νὰ μιμοῦνται, ἐντυπωσιάζων ἐν ταὐτῷ μὲ τὴν ἀποφυγὴν τῆς προβολῆς καὶ ἐπιδείξεως -οἱονεὶ ὡς ἐξ ἑαυτοῦ ἀπαστράπτων-, καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν φύσιν, χλωρίδα κυρίως καὶ πανίδα αὐτῆς.
Νὰ μὴν λησμονεῖς αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἐτόνισεν ὁ Πατριάρχης μας διὰ τὰ τεσσαράκοντα παλληκάρια ποὺ ἐθυσίασαν τὴν ζωήν των διὰ τὴν πίστιν των, εἰς τὰ παγωμένα νερὰ τῆς λίμνης τῆς Σεβαστείας.
Νὰ μὴν λησμονεῖς, ὅτι τὴν Μητρόπολιν αὕτην ηὐλόγησε καὶ ἐλάμπρυνεν ὁ πολιὸς Γερομελίτων, φέρων καὶ οὗτος, ὅπως καὶ ἐσύ, τὸ ὄνομα ἑνὸς ἑτέρου μάρτυρος ἐκ τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα.
Διὸ καὶ εὐχόμεθα νὰ εἶσαι ἀγαπητικὸς οὐχὶ ἀπολυταρχικὸς καὶ ἔχων σεβασμόν, κυρίως δὲ ὑπακοὴν εἰς τοὺς συναθλητὰς καὶ ἀνωτέρους σου, νὰ συγχωρεῖς τοὺς πικράνοντάς σε, νὰ στηρίζεις τὴν δικαιοσύνην, εἰρήνην καὶ συναλληλίαν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, νὰ παραμένεις σεμνὸς καὶ ταπεινόφρων, ἀποβαίνων σὺν τῷ χρόνῳ οὐχὶ κύμβαλον ἀλλαλάζον ὡς συνήθως οὐκ ὀλίγοι ἐκ τῆς νεωτέρας κυρίως γενεᾶς, ἀλλὰ πραγματικὸς σμάραγδος τῆς ταλαίνης καὶ πένητος ἐν τοιούτοις Ἐκκλησίας μας, εἰς ἣν οἱ πάντες τὰ πάντα ὀφείλομεν. Ἔσο πρωτίστως ἄνθρωπος καὶ μετὰ κληρικός, διότι σήμερον ἔχει δυστυχῶς ἐκλείψει ὁ ἀνθρωπισμός, καθοδηγῶν τοὺς πάντας εἰς νομὰς σωτηρίους, μακρὰν πλεκτανῶν, τυρίας, φατρίας καὶ ἀμφισήμων συμφερόντων, ἀλλὰ καὶ μὴ ἔγκλειστος εἰς ὑάλινον πύργον, “ἐστὼς καὶ θερμαινόμενος” (Ἰω. 18, 18) ὡς οὐκ ὀλίγοι.
Δέον δὲ νὰ εἶσαι εὐτυχής, διότι ηὐλόγησεν ὁ Παναγιώτατος καὶ ἐν τῇ σοφίᾳ καὶ διορατικότητί του διαγνῶσας, σὲ ἤμειψεν, ἐνῶ συνήθως οἱ ἄξιοι εἰς διαφόρους τομεῖς καὶ θεσμοὺς παραθεωρῶνται διαχρονικῶς καὶ στηρίζονται “ἀγγεῖα εὔοσμα”, ἐνίοτε μάλιστα συγκοινωνοῦντα! “τζατζαλικοῦ” καὶ μετριοτικοῦ χαρακτῆρος.
Διὸ καὶ νὰ εὐγνωμονεῖς τὴν Α.Θ.Π. τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, τὰ κοινοτικὰ σώματα Χαλκηδόνος καὶ ὅλης Ἐπαρχίας καὶ ἰδίᾳ τὸν Καθηγ. Γ. Στεφανόπουλον, μετὰ τῶν ὁποίων νὰ συνεργάζεσαι ἁρμονικῶς, διότι πολλὰ τὰ ὁποῖα προσέφεραν καὶ προσφέρουν εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν, καὶ πάντας τοὺς εὐεργετήσαντές σε καὶ ἰδίᾳ τὸν ἀγαπητὸν καὶ φίλον Στρατηγὸν Γ. Οἰκονόμου.
Ἄξιος
